Read nynorsk 1938 Evangeliet etter Lukas 24 Bible Online

Evangeliet etter Lukas 24 - nynorsk 1938 bible

Evangeliet etter Lukas 24

¹Men den fyrste dagen i vika, tidleg i otta, kom dei til gravi, og hadde med seg kryddone som dei hadde laga til.

²Då fekk dei sjå at steinen var velt ifrå gravi;

³dei gjekk inn, men fann ikkje lekamen åt Herren Jesus.

⁴Dei visste ikkje kva dei skulde tenkja um dette; då stod det med ein gong tvo menn i skinande klæde innmed dei,

⁵og medan dei fulle av otte stirde nedfyre seg, sa mennene til dei: Kvi leitar de etter den levande millom dei daude?

⁶Han er ikkje her; han hev stade upp att. Kom i hug kva han sa til dykk medan han endå var i Galilea,

⁷at Menneskesonen skulde gjevast i hendene på syndige menneske og krossfestast og standa upp att tridje dagen!

⁸Då kom dei i hug ordi hans,

⁹og dei gjekk burt att frå gravi, og fortalde alt dette til dei elleve og alle dei andre.

¹⁰Det var Maria Magdalena og Johanna og Maria, mor åt Jakob, og dei hine kvinnone i fylgjet deira - dei sa dette med apostlane;

¹¹men dei tenkte det var noko vas dei for med, og trudde dei ikkje.

¹²Peter sprang like vel av stad til gravi, og då han lutte seg ned, såg han ikkje anna enn likklædi; so gjekk han burt att, og undrast med seg yver det som var hendt.

¹³Same dagen gjekk tvo av dei utetter til ein liten by som heiter Emmaus og ligg seksti stadier frå Jerusalem,

¹⁴og på vegen tala dei med einannan um alt det som nyst hadde hendt.

¹⁵Medan dei no gjekk og tala og dryfte det med kvarandre, kom Jesus sjølv innåt og slo fylgje med dei;

¹⁶men augo deira var fjetra, so dei kjende han ikkje.

¹⁷Kva er det for ting de røder so um medan de gjeng etter vegen? spurde han. Då stana dei og såg sorgfulle ut.

¹⁸Og den eine av dei - han heitte Kleopas - tok til ords og sa til han: Du må visst vera den einaste som held til i Jerusalem og ikkje veit kva som hev hendt der desse dagane!

¹⁹Kva for noko? spurde han. Det med Jesus frå Nasaret, svara dei, han som var ein profet, mektig i gjerning og ord for Gud og alt folket,

²⁰korleis øvsteprestane og rådsherrane våre fekk dømt han frå livet og krossfeste han.

²¹Og me vona at han var den som skulde løysa ut Israel. Og med alt det so er det no på tridje dagen sidan dette gjekk fyre seg.

²²Men so hev og nokre kvinnor i flokken vår sett oss i uro og undring; dei var i otta ved gravi,

²³og fann ikkje lekamen hans, men kom og fortalde at dei hadde set ei syn av englar, og at englane hadde sagt at han lever.

²⁴Nokre av dei som var med oss, gjekk då ut til gravi og fann det heiltupp so som kvinnone hadde sagt, men honom såg dei ikkje.

²⁵Å for uvituge de er, svara han, og for seinhuga til å tru alt det som profetane hev tala!

²⁶Laut ikkje Messias lida dette fyrr han kunde ganga inn til sin herlegdom?

²⁷So tok han til frå Moses og alle profetane, og i alle skriftene la han ut for dei det som er sagt um han der.

²⁸Då dei var tett innmed den byen dei skulde til, lest han vilja ganga lenger.

²⁹Men dei nøydde han og sa: Ver hjå oss! Det lid til kvelds, og dagen hallar. So gjekk han inn og var hjå dei.

³⁰Som han no sat til bords med dei, tok han brødet og velsigna det, og braut det og gav dei.

³¹Då vart augo deira upplatne, so dei kjende han att; men i det same kvarv han burt for augo deira.

³²Då sa dei til einannan: Brann ikkje hjarta i oss då han tala med oss på vegen, då han la ut skriftene åt oss?

³³Og dei tok ut i same stund og gjekk attende til Jerusalem. Dei fann dei elleve og felagane deira samla, og dei sa:

³⁴Herren hev sanneleg stade upp att, og hev synt seg for Simon.

³⁵Og sjølve fortalde dei um det som hadde hendt på vegen, og korleis dei hadde kjent han då han braut brødet.

³⁶Best dei tala um dette, stod han sjølv midt ibland dei og sa: Fred vere med dykk!

³⁷Dei kvakk og vart redde, og trudde det var ei ånd dei såg.

³⁸Då sa han til dei: Kvi er de so forstøkte, og kvifor vaknar det tvil i hjarta dykkar?

³⁹Sjå hendene og føtene mine, og sjå at det er eg sjølv! Kjenn på meg og sjå! Ei ånd hev då ikkje kjøt og bein, som de ser eg hev.

⁴⁰Då han hadde sagt det, synte han dei hendene og føtene sine.

⁴¹Då dei endå ikkje kunde tru for gleda, men berre undra seg, sa han: Hev de noko etande her?

⁴²Dei gav han eit stykke steikt fisk og noko av ei honningkaka,

⁴³og han tok det og åt det for augo deira.

⁴⁴So sa han til dei: Dette var det eg tala til dykk um medan eg endå var i lag med dykk, at alt som er skrive um meg i Mose-lovi og profetane og salmane, laut sannast.

⁴⁵So let han upp for tankane deira, so dei kunde skyna skriftene.

⁴⁶So stend skrive, sa han, at Messias skal lida og standa upp frå dei daude tridje dagen,

⁴⁷og i hans namn skal umvending og syndeforlating ropast ut for alle folkeslag; frå Jerusalem skal det ganga ut.

⁴⁸De skal sjølve vitna um dette.

⁴⁹Og no vil eg senda yver dykk det som far min hev lova; men de skal halda dykk rolege i byen til de vert budde med kraft frå det høge.

⁵⁰Sidan tok han dei med seg ut or byen, til burt imot Betania, og han lyfte upp hendene og velsigna dei.

⁵¹Og medan han lyste velsigningi, skildest han frå dei og for upp til himmelen.

⁵²Og dei kasta seg på kne og tilbad han. So gjekk dei attende til Jerusalem i stor gleda,

⁵³og sidan var dei allstødt i templet og lova og prisa Gud.