Read nynorsk 1938 Evangeliet etter Lukas 7 Bible Online

Evangeliet etter Lukas 7 - nynorsk 1938 bible

Evangeliet etter Lukas 7

¹So tala Jesus, og folket lydde på han; då han hadde tala til endes, gjekk han inn i Kapernaum.

²Ein hovudsmann hadde ein tenar som var so sjuk at det leid åt med han, og den tenaren heldt han svært gjæv.

³Han hadde høyrt um Jesus, og no sende han nokre av styresmennene åt jødane til han og bad at vilde koma og berga livet åt tenaren.

⁴Då dei kom til Jesus, bad dei han so mykje at han skulde gjera det. Dei sa: Han er verd at du gjer dette for han;

⁵for han elskar folket vårt, og det er han som hev bygt synagoga åt oss.

⁶Jesus gjekk med dei; men då han ikkje hadde langt att til huset, sende hovudsmannen nokre vener til han med det bodet: Herre, du skal ikkje umaka deg! Eg er for ring til at du skulde stiga inn under taket mitt;

⁷difor heldt eg meg heller ikkje verdig til å koma til deg. Men seg eit ord, so vert guten min god att!

⁸For eg er og ein mann som må lyda dei som større er, og sjølv hev eg hersveinar under meg; og segjer eg til ein av dei: Gakk! so gjeng han, og til ein annan: Kom! so kjem han, og til tenaren min: Gjer det! so gjer han det.

⁹Då Jesus høyrde det, undra han seg yver mannen; han snudde seg og sa til folket som fylgde han: Det segjer eg dykk: Ikkje ein gong i Israel hev eg funne so stor ei tru.

¹⁰Då dei som hovudsmannen hadde sendt, kom heim att, fekk dei sjå at drengen var god att.

¹¹Dagen etter bar det so til at Jesus for til ein by som heiter Nain, og mange av læresveinane hans og ein stor folkehop var med han.

¹²Då han kom nær innåt byporten, såg han at liket av ein ung mann vart bore ut; det var einaste sonen åt ei enkja; og mykje folk frå byen var med henne.

¹³Då Herren vart var enkja, tykte han hjarteleg synd um henne og sa til henne: Gråt ikkje!

¹⁴Han gjekk innåt og tok i båri, og dei som bar, stana. So sa han: Unge mann, eg segjer deg: Statt upp!

¹⁵Og med ein gong reiste den daude seg upp og tok til å tala, og han gav han åt mori.

¹⁶Då vart alle tekne av otte; dei lova Gud og sa: Ein stor profet hev stade fram millom oss! og: Gud hev vitja sitt folk!

¹⁷Og det ordet um han kom ut yver heile Judea og alle bygdene ikring.

¹⁸Alt det fekk Johannes bod um av læresveinane sine. Då kalla han tvo av dei til seg,

¹⁹og sende dei til Herren med dei ordi: Er du den som skal koma, eller lyt me venta ein annan?

²⁰Då mennene kom til Jesus, sa dei: Johannes, døyparen, sender oss til deg og spør: Er du den som skal koma, eller lyt me venta ein annan?

²¹I same belet lækte han mange for sjukdomar og plagor og vonde ånder, og mange blinde gav han syni;

²²so svara han dei: Gakk og ber bod til Johannes um det de hev set og høyrt: blinde ser, halte gjeng ikring, spilte vert reine, dauve høyrer, daude stend upp att, og fatige fær høyra evangeliet;

²³og sæl er den som ikkje styggjest ved meg.

²⁴Då ærendsveinane åt Johannes var gjengne, tok Jesus til å tala til folket um Johannes: Kvi gjekk de ut i øydemarki? Vilde de sjå på ei røyr som svagar att og fram i vinden?

²⁵Kvi gjekk de då der ut? Vilde de sjå ein mann som er klædd i fine klæde? Nei, dei som er gildt klædde og lever sine dagar i ovlivnad, dei held til i kongeslotti.

²⁶Men kvi gjekk de då der ut? Vilde de sjå ein profet? Ja, segjer eg dykk, og det ein som er meir enn profet.

²⁷Det er um han det er skrive: Sjå, eg sender mitt bod framfyre deg, han skal rydja vegen din for deg.

²⁸Eg segjer dykk: Det finst ingen større profet millom dei som er fødde av kvinnor, enn Johannes; og endå er den minste i Guds rike større enn han.

²⁹Og alt folket som høyrde han, tollmennene med, gav Gud rett og tok imot dåpen åt Johannes;

³⁰men farisearane og dei lovkunnige gjorde Guds plan til inkjes for seg og tok ikkje imot dåpen hans.

³¹Kven skal eg då likna folki i denne ætti med? kven er det dei likjest?

³²Dei likjest borni som sit på torget og ropar til kvarandre: Me let i fløyta åt dykk, og de dansa ikkje; me song syrgjekvede, og de gret ikkje.

³³For Johannes døyparen er komen; han åt ikkje brød og drakk ikkje vin, og so segjer de: Han må vera forgjord!

³⁴Menneskesonen er komen; han et og drikk, og so segjer de: Sjå for ein etar og drikkar! Han er godvener med tollmenn og syndarar!

³⁵Men at visdomen hev rett, det provar alle hans born.

³⁶Ein av farisearane bad han eta hjå seg, og Jesus gjekk heim til han og sette seg til bords.

³⁷No var det der i byen ei kvinna som hadde levt eit syndefullt liv; då ho fekk vita at han sat til bords hjå farisearen, kom ho med ei alabaster-krukka full av myrrasalve

³⁸og sette seg gråtande nedmed føtene hans; so tok ho til å væta føtene hans med tårone sine, og turka dei med håret sitt; og ho kysste føtene hans og smurde dei med myrrasalven.

³⁹Då farisearen som hadde bede han til seg, såg det, tenkte han med seg: Var denne mannen ein profet, so visste han kva det er for ei kvinna som tek i han, og kva slag menneske ho er, at ho er ei syndefull kvinna.

⁴⁰Då tok Jesus til ords og sa til han: Simon, det er noko eg vil segja deg. - Tala, meister! sa han.

⁴¹Det var tvo som stod i skuld til ein utlånar; den eine var skuldig fem hundrad peningar, den andre femti.

⁴²Men dei hadde ikkje noko å greida for seg med, og so ettergav han dei båe skuldi. Kven av dei vil no elska han mest?

⁴³Eg tenkjer, den som han ettergav mest, svara Simon. Du dømde rett, sa Jesus.

⁴⁴So snudde han seg mot kvinna og sa til Simon: Du ser denne kvinna! Eg kom inn i ditt hus - du gav meg ikkje vatn til føtene mine, men ho vætte føtene mine med tåror, og turka dei med håret sitt;

⁴⁵du gav meg ingen kyss, men ho hev halde ved og kysst føtene mine frå den stund eg kom inn;

⁴⁶du salva ikkje hovudet mitt med olje, men ho smurde føtene mine med myrrasalve.

⁴⁷Difor segjer eg deg: Tilgjevne er dei mange syndene hennar; difor er det ho elskar so mykje; men den som lite vert tilgjeve, elskar lite.

⁴⁸So sa han til henne: Tilgjevne er syndene dine!

⁴⁹Dei som sat med til bords, tok til å tenkja med seg: Kven er han, som jamvel tilgjev synder?

⁵⁰Men han sa til kvinna: Trui di hev frelst deg. Gakk heim, og lev sæl!