Read nynorsk 1938 Femte Mosebok 1 Bible Online

Femte Mosebok 1 - nynorsk 1938 bible

Femte Mosebok 1

¹Dette er dei ordi som Moses tala til heile Israel i øydemarki på hi sida av Jordan, på moane midt for Suf, millom Paran og Tofel og Laban og Haserot og Di-Sahab, /[1]

²elleve dagsleider frå Horeb etter den vegen som ber burt imot Se'irfjelli, til Kades-Barnea.

³Det var i det fyrtiande året, fyrste dagen i den ellevte månaden han tala til Israels-borni og bar fram alt det som Herren hadde sagt han skulde tala til dei.

⁴Då hadde han vunne yver Sihon, amoritarkongen, som budde i Hesbon, og attmed Edre'i yver Og, Basan-kongen, som budde i Astarot.

⁵Austanfor Jordan, i Moablandet, var det Moses tok til med å leggja ut denne lovi. Han sa:

⁶Herren vår Gud tala soleis til oss ved Horeb: Lenge nok hev de halde dykk innmed dette fjellet.

⁷Tak no ut og legg vegen til Amoritarfjelli og alle dei folki som bur der attmed, på moane og i fjellbygdene, på sletta og i sudlandet og utmed havstrandi, til Kana'anslandet og til Libanon, alt burt til den store elvi, Fratelvi.

⁸Sjå, eg hev lagt landet ope for dykk. Far av stad og tak det! Det er det landet som Herren lova federne dykkar, Abraham og Isak og Jakob, at han vilde gjeva dei og ætti deira etter dei.

⁹Den gongen sa eg til dykk: Eg kann ikkje greida dykk åleine.

¹⁰Herren dykkar Gud hev auka dykk, so de no er mange som stjernone på himmelen;

¹¹og gjev at Herren, Gud åt federne dykkar, vilde auka dykk endå tusund gonger og velsigna dykk, som han hev lova!

¹²Men korleis kann eg åleine bera strevet og møda med dykk og alle trettone dykkar?

¹³Kom med nokre vise og vituge og velrøynde menner frå kvar ætt, so skal eg setja dei til hovdingar yver dykk!

¹⁴Då svara de meg: Det er både rett og godt det du segjer.

¹⁵So tok eg ættehovdingane dykkar, vise og velrøynde menner, og sette dei til styrarar yver dykk - sume yver tusund og sume yver hundrad og sume yver femti og sume yver ti - og gjorde dei til tilsynsmenner yver ættene dykkar.

¹⁶Og til domarane dykkar sa eg den gongen: Høyr på dei sakene som brørne dykkar hev med kvarandre, og døm rett millom mann og mann, anten dei er landsmenner eller den eine er framand.

¹⁷Gjer ikkje mannemun i retten! Høyr på den ringaste som på den høgste, og ver ikkje redde nokon mann! For domen høyrer Gud til. Men dei sakene som er for vande for dykk, lyt de koma til meg med, so skal eg høyra på dei.

¹⁸Og same gongen sa eg dykk fyre um alt anna de skulde gjera.

¹⁹So tok me ut frå Horeb og for gjenom heile den store og øgjelege villmarki som de hev set; me heldt leidi til Amoritarfjelli, soleis som Herren vår Gud hadde sagt oss fyre, og kom til Kades-Barnea.

²⁰Då sa eg til dykk: No er de komne til Amoritarfjelli, som Herren vår Gud vil gjeva oss.

²¹Sjå, Herren din Gud hev lagt dette landet ope for deg! Far upp og tak det, som Herren, Gud åt federne dine, hev sagt deg! Du skal ikkje reddast og ikkje fæla!

²²Då kom de til meg alle saman og sa: Lat oss senda folk fyre, so dei kann gjera seg kjende i landet og gjeva oss greida på kva veg me skal fara, og kva byar me kjem til!

²³Det tykte eg var rett, og so valde eg ut tolv mann av dykk, ein or kvar ætt.

²⁴Dei tok då av stad og for upp i fjelli og kom til Eskoldalen. Dei endefor landet

²⁵tok noko av fruktene der var, og hadde med seg heim til oss, og dei fortalde um alt dei hadde set, og sa: Det landet som Herren vår Gud vil gjeva oss, er eit godt land.

²⁶Men de vilde ikkje fara dit; de sette dykk upp mot Herren dykkar Gud

²⁷og sat og mukka i tjeldbuene dykkar og sa: Herren hatar oss; difor hev han ført oss ut or Egyptarlandet, og no vil han gjeva oss i hendene på amoritane og tyna oss.

²⁸Kva slag land er det me skal fara upp til! Brørne våre tok modet reint ifrå oss då dei kom att og sa: Det er eit folk som er større og høgare enn me, og dei hev store byar med murar som rekk radt til himmels; og Anaks-sønene såg me der og.

²⁹Då sa eg til dykk: De skal ikkje ottast og ikkje vera redde dei.

³⁰Herren dykkar Gud gjeng fyre dykk; han skal strida for dykk, soleis som de såg han gjorde i Egyptarland

³¹og i øydemarki som du hev set, der Herren din Gud bar deg, som ein mann ber barnet sitt, heile vegen de for til de kom hit.

³²Men endå leit de ikkje på Herren dykkar Gud,

³³han som gjekk føre dykk på ferdi og såg etter lægerstad for dykk, um natti i ein eld, so de kunde sjå vegen de skulde ganga, og um dagen i ei sky.

³⁴Då Herren høyrde korleis de tala, vart han harm og svor:

³⁵Ingen av desse mennene, av denne vonde ætti, skal få sjå det gilde landet eg lova federne dykkar,

³⁶ingen utan Kaleb, son åt Jefunne; han skal få sjå det; han og borni hans vil eg gjeva det landet han hev sett foten på, for di han hev halde seg so trutt etter Herren.

³⁷Meg og vart Herren harm på for dykkar skuld og sa: Du skal heller ikkje få koma dit.

³⁸Josva son åt Nun, han som gjeng deg til handa, skal koma dit. Han skal du styrkja! For han er det som skal vinna landet til odel åt Israel.

³⁹Og borni dykkar, som de spådde skulde koma i fiendehand, og sønene dykkar, som endå ikkje kann skilja godt ifrå vondt, dei skal koma dit; dei vil eg gjeva landet, og dei skal få eiga det.

⁴⁰Men de lyt venda og taka ut i øydemarki etter den vegen som ber til Raudehavet.

⁴¹Då sa de til meg: Me hev synda mot Herren! Men no vil me fara upp og strida, soleis som Herren vår Gud hev sagt oss fyre. So batt de kring dykk våpni kvar og ein; de tenkte det var ingen vande å fara upp i fjelli.

⁴²Men Herren sa til meg: Seg til dei at dei ikkje skal fara dit og ikkje gjeva seg i strid; for eg er ikkje med dei, og dei kjem til å rjuka for fienden.

⁴³So tala eg til dykk, men de vilde ikkje høyra; de lydde ikkje Herren og for i ovmod og uvyrdskap upp i fjelli.

⁴⁴Og amoritane, som budde i fjelli der, tok ut imot dykk og sette etter dykk so kvast som ein biesvarm, og dei jaga dykk ifrå einannan i Se'ir og elte dykk radt til Horma.

⁴⁵Då kom de attende og gret for Herrens åsyn; men Herren høyrde ikkje på dykk og lydde ikkje på klagone dykkar,

⁴⁶og de laut vera i Kades heile den lange tidi de veit.