Read nynorsk 1938 Evangeliet etter Johannes 8 Bible Online

Evangeliet etter Johannes 8 - nynorsk 1938 bible

Evangeliet etter Johannes 8

²Andre morgonen var han atter i templet; alt folket samla kom til han, og han sette seg og lærde dei.

³Då kjem dei skriftlærde og farisearane med ei kona som var teki i ekteskapsbrot; dei stelte henne midt framfor han

⁴og sa: Meister, denne kona hev dei kome yver medan ho gjorde hor.

⁵Moses hev sagt oss fyre i lovi at slike kvinnor skal steinast; kva segjer no du?

⁶Det sa dei av di dei vilde freista han, so dei kunde hava noko å klaga han for. Jesus lutte seg ned og skreiv med fingeren på marki.

⁷Då dei heldt på og spurde, rette han seg upp og sa: Lat den av dykk som er syndelaus, kasta den fyrste steinen på henne!

⁸So lutte han seg ned att og skreiv på marki.

⁹Men då dei høyrde det, gjekk dei burt, ein etter ein - dei eldste fyrst - so Jesus vart åleine att med kona som stod der.

¹⁰Då rette han seg upp og sa til henne: Kvar er dei, kona? Hev ingen felt domen yver deg?

¹¹Ingen, Herre, svara ho. So dømer ikkje eg deg heller, sa Jesus: Gakk heim, og synda ikkje meir!

¹²So tala Jesus atter til dei og sa: Eg er ljoset åt verdi. Den som fylgjer meg, skal ikkje ganga i myrkret, men hava livsens ljos.

¹³Då sa farisearane til han: Du vitnar um deg sjølv; vitnemålet ditt sæter ikkje.

¹⁴Jesus svara dei so: Um eg so vitnar um meg sjølv, so er vitnemålet mitt sant; for eg veit kvar eg er komen ifrå og kvar eg fer av, men de veit ikkje kvar eg kjem ifrå, eller kvar eg fer av.

¹⁵De dømer etter kjøtet, eg dømer ingen;

¹⁶men endå um eg dømer, so er domen min rett, for eg er ikkje einsleg, men eg og Faderen, han som sende meg, er saman.

¹⁷Og i dykkar eigi lov stend skrive at tvo manns vitnemål sæter.

¹⁸Her er det eg som vitnar um meg sjølv, og Faderen som sende meg, vitnar um meg

¹⁹Kvar er Far din? sa dei då. Jesus svara: De kjenner korkje meg eller Far min; kjende de meg, so kjende de Far min og.

²⁰Desse ordi tala Jesus innmed tempelkista, medan han lærde i heilagdomen, og ingen la hand på han; for tidi hans var endå ikkje komi.

²¹Ein annan gong sa han til dei: Eg gjeng burt, og de kjem til å leita etter meg, og de skal døy i syndi dykkar; dit som eg gjeng, kann ikkje de koma.

²²Tru han vil drepa seg sjølv, sa jødane, sidan han segjer: Dit som eg gjeng, kann ikkje de koma?

²³Då sa han til dei: De er nedantil, eg er ovantil; de er av denne verdi, eg er ikkje av denne verdi;

²⁴difor sa eg dykk at de skal døy i syndene dykkar; når de ikkje trur at eg er den eg er, so skal de døy i syndene dykkar.

²⁵Kven er du? sa dei då. Nett det som eg segjer dykk? svara Jesus.

²⁶Mykje hev eg å segja og døma um dykk; men han som sende meg, er sannordig, og eg talar ikkje anna til verdi enn det eg hev høyrt av han.

²⁷Dei skyna ikkje at det var Faderen han tala til dei um.

²⁸Difor sa Jesus: Når de fær lyft Menneskesonen upp i høgdi, då skal de skyna at eg er den eg er, og at eg ikkje gjer noko av meg sjølv, men talar dette soleis som Far min lærde meg det.

²⁹Og han som sende meg, er med meg; han let meg ikkje vera åleine; for eg gjer allstødt det som tekkjest han.

³⁰Då han tala so, trudde mange på han.

³¹So sa Jesus til dei jødane som trudde på han: Vert de verande i mitt ord, so er de rette læresveinane mine,

³²og de skal få kjenna sanningi, og sanningi skal gjera dykk frie.

³³Me er Abrahams ætt, la dei imot, og hev aldri vore trælar for nokon; korleis hev det seg at du segjer: De skal verta frie?

³⁴Jesus svara: Det segjer eg dykk for visst og sant: Kvar den som gjer synd, er træl åt syndi.

³⁵Men trælen vert ikkje verande i huset for all tid - sonen vert verande der for all tid.

³⁶Fær no Sonen gjort dykk frie, so vert de retteleg frie.

³⁷Eg veit at de er Abrahams ætt; men de tenkjer på å drepa meg, av di ordet mitt ikkje fær rom hjå dykk.

³⁸Eg talar um det eg hev set hjå Far min, og soleis gjer de det som de hev høyrt av far dykkar.

³⁹Vår far er Abraham, svara dei. Jesus segjer: Var de Abrahams born, so gjorde de som Abraham gjorde;

⁴⁰men no legg de dykk ut um å få drepe meg, ein mann som hev tala til dykk um sanningi, som eg hev høyrt av Gud. Slikt gjorde ikkje Abraham.

⁴¹De gjer som far dykkar gjorde. - Me er ikkje fødde i hor, sa dei; me hev ein far, og det er Gud!

⁴²Jesus sa til dei: Var Gud far dykkar, so hadde de meg kjær; for eg hev gjenge ut frå Gud og er komen frå han; ikkje heller er eg komen av meg sjølv; det er han som hev sendt meg.

⁴³Kvi skynar de ikkje det eg segjer? Av di de ikkje toler å høyra ordi mine!

⁴⁴De hev djevelen til far og vil helst gjera det far dykkar hugast; han var ein manndråpar frå fyrste tid og hev ikkje sitt støde i sanningi; for det finst ikkje sanning i han. Når han talar lygn, talar han av sitt eige; for han er ein ljugar og far åt lygni.

⁴⁵Men meg trur de ikkje, av di eg segjer det som sant er.

⁴⁶Kven av dykk kann segja meg saka i nokor synd? Men når eg talar sanning, kvi trur de meg ikkje då?

⁴⁷Den som er av Gud, høyrer Guds ord; de er ikkje av Gud, difor er det de ikkje høyrer.

⁴⁸Då tok jødane til ords og sa til han: Er det ikkje sant som me segjer, at du er ein samaritan og er forgjord?

⁴⁹Jesus svara: Eg er ikkje forgjord; eg ærar Far min, og de vanærar meg.

⁵⁰Men eg søkjer ikkje mi eigi æra; det er ein som søkjer henne og dømer.

⁵¹Det segjer eg dykk for visst og sant: Den som held seg etter mine ord, skal ikkje i all æva sjå dauden.

⁵²No skynar me at du er forgjord, sa jødane. Abraham hev døytt, og profetane og, og du segjer: Den som held seg etter mine ord, skal ikkje i all æva smaka dauden!

⁵³Er då du større enn Abraham, ættefaren vår? han døydde, og profetane døydde! Kven gjer du deg sjølv til?

⁵⁴Jesus svara: Dersom eg ærar meg sjølv, so er æra mi ingen ting; det er Far min som ærar meg; de segjer han er dykkar Gud,

⁵⁵men de hev aldri kjent han; eg kjenner han; sa eg at eg ikkje kjenner han, so var eg ein ljugar som de! Men eg kjenner han og held meg etter hans ord.

⁵⁶Abraham, ættefaren dykkar, gledde seg hjarteleg til å sjå min dag; og han såg han og var fegen.

⁵⁷Du er endå ikkje femti år, sa jødane, og so hev du set Abraham!

⁵⁸Jesus sa til dei: Det segjer eg dykk for visst og sant: Fyrr Abraham vart til, er eg til.

⁵⁹Då tok dei upp steinar og vilde kasta på han; men Jesus løynde seg og gjekk ut or templet.