Read nynorsk 1938 Apostelgjerningane 13 Bible Online

Apostelgjerningane 13 - nynorsk 1938 bible

Apostelgjerningane 13

¹I Antiokia, i kyrkjelyden der, fanst det mange profetar og lærarar; der var både Barnabas og Simeon, som dei kalla Niger, og Lukius frå Kyrene og Manaen, fosterbror åt Herodes, fylkeskongen, og Saulus.

²Medan dei no ein gong heldt gudstenesta og fasta, sa den Heilage Ande: Skil no ut åt meg Barnabas og Saulus, so dei kann gjera det verket eg hev kalla dei til!

³Då heldt dei fasta og bøn, la so hendene på dei og let dei fara.

⁴Dei som den Heilage Ande soleis hadde sendt ut, for fyrst ned til Seleukia. Derifrå siglde dei til Kypern,

⁵og då dei var komne til Salamis, tala dei Guds ord i synagogone åt jødane; Johannes var og med og skulde vera dei til hjelp.

⁶Dei for gjenom heile øyi alt til Pafus. Der råka dei på ein trollmann, ein jødisk lygnprofet som heitte Barjesus

⁷og heldt seg hjå fylkeshovdingen Sergius Paulus. Fylkeshovdingen, som var ein vitug mann, kalla Barnabas og Saulus til seg og vilde gjerne få høyra Guds ord.

⁸Men Elymas, trollmannen - for so vert namnet hans tydt - stod dei imot og freista å venda fylkeshovdingen burt frå trui.

⁹Då vart Saulus - han heiter og Paulus - fyllt av den Heilage Ande; han såg kvast på trollmannen og sa:

¹⁰Du som er full av allslags svik og vondskap, du barn åt djevelen og fiende av all rettferd, vil du aldri halda upp å rengja Herrens rette vegar?

¹¹Men no skal Herrens hand råma deg; du skal verta blind og ikkje sjå soli på lenge. Og i same stundi fall det skodda og myrker yver han, og han raga ikring og leita etter einkvan som kunde leida han ved handi.

¹²Då fylkeshovdingen såg det som hendt var, trudde han og undra seg storleg yver Herrens læra.

¹³So siglde dei av stad, Paulus og dei som var med han, og for frå Pafus til Perge i Pamfylia. Men Johannes skilde lag med dei og tok heim att til Jerusalem.

¹⁴Sjølve for dei frå Perge inn gjenom landet og kom til Antiokia i Pisidia; der gjekk dei på sabbatsdagen inn i synagoga og sette seg.

¹⁵Då lovi og profetane var upplesne, sende synagogeforstandarane bod til dei med dei ordi: Brør, hev de noko å segja som kann vera til påminning for folket, so tala!

¹⁶Då reiste Paulus seg og vitta med handi og sa: Israelitiske menn og de andre som ottast Gud, høyr på meg:

¹⁷Han som er Gud åt dette folket, Israels-folket, valde seg ut federne våre; han let folket veksa seg stort medan dei heldt til i Egyptarland, det framande landet, og med upplyft arm førde han dei utor det.

¹⁸I fyrti år på lag bar han dei på armen i øydemarki og sytte for dei.

¹⁹Han øydde sju folkeslag i Kana'anslandet, og landet deira skifte han ut åt dei. Alt dette gjekk for seg i um lag fire hundrad og femti år.

²⁰Sidan gav han dei domarar; den siste av dei var Samuel, profeten.

²¹So bad dei um å få ein konge, og Gud gav dei Saul, Kis' son, ein mann av Benjamins-ætti; han styrde i fyrti år.

²²Men Gud tok riket frå han att og sette David upp på kongsstolen deira; honom gav han det lovordet: Eg hev funne David Isaisson, ein mann som er etter min hug; han vil gjera alt det eg ynskjer.

²³I hans ætt let Gud ein frelsar standa fram for Israel, so som han hadde lova - det er Jesus.

²⁴Fyrr han kom, ropa Johannes ut umvendings-dåp for heile Israels-folket;

²⁵og då han, Johannes, var åt og skulde enda livslaupet sitt, sa han: Eg er ikkje den de held meg for å vera, men etter meg kjem det ein som eg ikkje er verdig å løysa skorne av.

²⁶Brør, både de som er av Abrahams ætt, og dei millom dykk som ottast Gud, det var til dykk ordet um denne frelsa vart sendt!

²⁷For Jerusalems-buane og styrarane deira kjende han ikkje; dei dømde han, og gjorde soleis profetordi sannrøynde, dei som vert upplesne kvar sabbat;

²⁸og endå dei ikkje fann han saka so han kunde dømast frå livet, kravde dei av Pilatus at han skulde rydjast or vegen.

²⁹Og då dei hadde fullført alt som er skrive um han, tok dei han ned av krossen og la han i ei grav.

³⁰Men Gud vekte han upp frå dei daude,

³¹og sidan synte han seg mange dagar for dei som var i lag med han den gongen han for frå Galilea upp til Jerusalem; dei er no vitni hans for folket.

³²Og me ber det glade bodet til dykk at alt det som var lova federne, det hev Gud late oss, borni deira, få, med di han reiste upp Jesus,

³³soleis som det og stend skrive i den andre salmen: Du er min Son, eg hev født deg i dag.

³⁴Men at han hev reist han upp frå dei daude, so han aldri meir skal venda att til undergang, det hev han sagt med sovorne ord: Eg vil gjeva dykk dei heilage lovnader til David, dei trufaste.

³⁵Difor segjer han og ein annan stad: Du vil ikkje lata din heilage sjå undergang.

³⁶David, veit me, andast og for til federne sine, etter han i si levetid hadde tent Guds rådgjerd. Han såg undergang,

³⁷men den som Gud hev vekt upp, såg ikkje undergang.

³⁸So skal de då vita, brør, at me ber bod til dykk um at de for hans skuld fær forlating for syndene.

³⁹Alt det som de ikkje kunde rettferdiggjerast frå ved Mose-lovi, det vert kvar den som trur, rettferdiggjord frå ved han.

⁴⁰Sjå då til at det ikkje kjem yver dykk det som er sagt hjå profetane:

⁴¹Sjå, de som vanvyrder alt, og undrast og vert til inkjes! for eit verk gjer eg i dykkar dagar, eit verk som de ikkje vil tru um ein fortel dykk det.

⁴²Då dei gjekk ut, bad folk at dei måtte få høyra um dette næste sabbat og.

⁴³Og då synagogemøtet var ende, var det mange som fylgde dei både av jødane og av dei som hadde teke jødetrui og dyrka Gud; og Paulus og Barnabas tala med dei og mana dei til å halda fast ved Guds nåde.

⁴⁴Den næste sabbaten strøymde mest heile byen i hop og vilde høyra Herrens ord.

⁴⁵Men då jødane såg folkehopane, vart dei fulle av åbryskap og la imot det som Paulus tala - la imot og spotta.

⁴⁶Då tok Paulus og Barnabas til ords og sa beint ut: Det var naudsynt at Guds ord fyrst vart tala til dykk; men sidan de skuvar det frå dykk og ikkje held dykk for verdige til det ævelege livet, so vender me oss til heidningane.

⁴⁷For so hev Herren sagt til oss: Eg hev sett deg til ljos for heidningar, so du skal vera til frelsa alt til ytste enden av jordi.

⁴⁸Då heidningane høyrde det, vart dei glade og prisa Herrens ord, og dei tok trui - alle dei som var etla til å få eit æveleg liv.

⁴⁹Og Herrens ord breidde seg ut yver heile landet.

⁵⁰Men jødane øste upp dei høgsette kvinnone som dyrka Gud, og dei fyrste mennene i byen, so dei fekk i gang ei forfylgjing mot Paulus og Barnabas og jaga dei ut or bygdene sine.

⁵¹Då riste dei dusti av føtene sine imot dei, og for til Ikonium.

⁵²Men læresveinane vart fyllte med gleda og med den Heilage Ande.