Read nynorsk 1938 Apostelgjerningane 19 Bible Online

Apostelgjerningane 19 - nynorsk 1938 bible

Apostelgjerningane 19

¹Medan Apollos var i Korint, bar det so til at Paulus kom til Efesus, etter han hadde fare gjenom upplandsbygdene.

²Der møtte han nokre læresveinar og spurde dei: Fekk de den Heilage Ande då de kom til trui? Nei, svara dei, me hev ikkje ein gong høyrt um den Heilage Ande er komen.

³Kva dåp vart de då døypte med? spurde han. Med Johannes-dåpen, svara dei.

⁴Då sa Paulus: Dåpen åt Johannes var ein umvendings-dåp, og medan han døypte, sa han til folket at dei skulde tru på den som kom etter han - det er: på Jesus.

⁵Då dei høyrde det, let dei seg døypa til Herren Jesu namn,

⁶og då Paulus la hendene på dei, kom den Heilage Ande yver dei, og dei tala med tungor og som profetar.

⁷Det var um lag tolv mann i alt.

⁸Sidan gjekk han inn i synagoga, og i tri månader tala han der djervt og hugheilt um det som høyrer til Guds rike, rødde med dei og freista å yvertyda dei.

⁹Men det var nokre som gjorde seg stride og ikkje vilde tru, og lasta Guds veg so heile lyden høyrde på; so braut han lag med dei og fekk læresveinane til å halda seg burte frå dei, og rødde sidan dagleg i læresalen åt Tyrannus.

¹⁰Det vara tvo år, so alle som budde i Asia, både jødar og grekarar, fekk høyra Herrens ord.

¹¹Og Gud gav Paulus kraft til å gjera ovstore underverk,

¹²so folk jamvel tok sveitedukar eller fyreklæde som han hadde havt på seg, og bar til dei sjuke, og sjukdomen slepte dei, og dei vonde åndene for ut.

¹³Nokre farande jødiske åndemanarar tok seg og fyre å nemna namnet åt Herren Jesus yver dei som hadde vonde ånder i seg, og sa: Eg manar dykk ved den Jesus som Paulus ber bod um.

¹⁴Det var sju søner åt Skevas, ein jødisk øvsteprest, som gjorde det.

¹⁵Men den vonde åndi svara dei so: Jesus kjenner eg, og Paulus veit eg um, men kva er de for folk?

¹⁶Og mannen som den vonde åndi var i, flaug på dei, vann på dei båe tvo og skamfor dei, so dei nakne og såra laut røma ut or huset.

¹⁷Dette var kunnigt for alle som budde i Efesus, både jødar og grekarar; det fall ein otte på dei alle, og Herren Jesu namn vart prisa.

¹⁸Mange av dei truande kom og skrifta og fortalde kva dei hadde gjort;

¹⁹og ein stor flokk av dei som hadde fare med trollkunster, bar bøkene sine i haug og brende dei upp for alle manns augo; dei rekna i hop prisen på bøkene, og fann ut at dei var verde femti tusund sylvpeningar.

²⁰Soleis hadde Herrens ord sterk framgang og vann stor makt.

²¹Då alt dette var fullført, sette Paulus seg fyre at han vilde draga gjenom Makedonia og Akaia og so fara til Jerusalem; han sa: Når eg hev vore der, lyt eg vitja Rom og.

²²So sende han tvo av hjelpesmennene sine, Timoteus og Erastus, av stad til Makedonia, men sjølv drygde han enno ei tid i Asia.

²³Ved det leite vart det eit stort uppstyr for skuld Guds veg.

²⁴Med det hadde det seg so: Ein sylvsmed som heitte Demetrius, for med å laga små Diana-tempel av sylv, og hjelpte soleis kunstnarane til munaleg vinning.

²⁵Ein dag kalla han dei saman, både dei og arbeidsmennene som stelte med dette, og sa til dei: Godt folk, de veit at det er dette arbeidet me hev vår gode utkoma frå;

²⁶men no ser de og høyrer korleis denne Paulus med sine fyreteljingar hev dåra ein stor hop, og det ikkje berre her i Efesus, men godt som i heile Asia - han segjer at gudar som er gjorde med hender, ikkje er gudar.

²⁷Og det er ikkje berre det det stend um, at yrket vårt kann koma i vanvyrdnad, men sjølve heilagdomen åt Diana, den store gudinna, kunde verta rekna for inkje, og ho som heile Asia, ja heile verdi dyrkar, kunde koma til å missa sitt velde.

²⁸Då dei høyrde det, vart dei harme og ropa: Stor er Diana, efesar-gudinna!

²⁹Uroi breidde seg yver heile byen; dei storma alle som ein av stad til teatret og reiv med seg Gajus og Aristarkus, tvo makedonarar som hadde fylgt Paulus på ferdi.

³⁰Paulus vilde ganga inn til folket, men læresveinane gav honom ikkje lov.

³¹Nokre av asiarkane, som var godvener med han, sende og bod til han og bad at han ikkje måtte våga seg inn i teatret.

³²Der ropa dei no kvar på sitt; for heile folkemøtet var i ei røra, og dei fleste visste ikkje kva dei var komne i hop for.

³³Sume i flokken sette då ein som heitte Aleksander, inn i saki; det var jødane som skuva han fram. Han vitta med handi og vilde halda ein verjetale til folket.

³⁴Men då dei fekk vita at han var ein jøde, sette dei alle med ein gong i å ropa: Stor er Diana, efesar-gudinna! og det heldt dei på med i tvo timar på lag.

³⁵Men byskrivaren fekk stagga hopen, og sa: Efesiske menn, finst det vel noko menneske som ikkje veit at efesarbyen er sett til å taka vare på templet åt den store Diana og biletet hennar, det som hev falle ned frå himmelen?

³⁶Når no det ikkje vert motsagt, skulde de halda dykk rolege og ikkje fara for brått fram.

³⁷Men no hev de drege hit desse mennene, som korkje er tempelranarar eller spottar gudinna dykkar.

³⁸Hev Demetrius og dei kunstnarane som er i lag med han, noko klagemål mot nokon, so hev me då rettarting, og her er fylkeshovdingar; so kann dei kalla kvarandre for retten.

³⁹Men er det noko anna de krev, skal det verta avgjort på det lovlege ålmanntinget.

⁴⁰Etter det som hev hendt her i dag, kunde me gjerne verta klaga for upprør; for me hev ingen ting å bera fyre i fall me skal svara for dette upplaupet.

⁴¹Med so sagt løyste han upp møtet.