Read nynorsk 1938 Apostelgjerningane 27 Bible Online

Apostelgjerningane 27 - nynorsk 1938 bible

Apostelgjerningane 27

¹Då det no var avgjort at me skulde sigla av stad til Italia, gav dei Paulus og nokre andre fangar yver til ein av hovudsmennene i keisar-herflokken; han heitte Julius.

²Me gjekk um bord i eit skip frå Adramyttium som skulde sigla til hamnene burtetter Asia-strandi, og la so utpå; Aristarkus, ein makedonar frå Tessalonika, var med oss.

³Andre dagen la me til lands i Sidon, og Julius, som for snildt med Paulus, gav han lov til å ganga til venene sine og lata dei hyggja for seg.

⁴Derifrå sette me so til havs att og for innunder Kypern, av di vinden bar imot.

⁵So siglde me yver havet utmed Kilikia og Pamfylia, og kom til Myra i Lykia.

⁶Der fann hovudsmannen eit skip frå Aleksandria som skulde til Italia, og han fylgde oss um bord i det.

⁷I mange dagar siglde me no berre smått frametter, og nådde med mykje strev burtimot Knidus. Då me ikkje kunde koma lenger for vinden, heldt me ned under Kreta burtmed Salmoneneset;

⁸det slapp me med naudi framum, og kom so til ein stad dei kallar Godhamn; det er ikkje langt frå ein by som heiter Lasea.

⁹No hadde det gjenge ei lang tid, og det var alt fårleg å ferdast på sjøen; for det leid alt yver fasta. Difor vara Paulus dei åt og sa:

¹⁰Godt folk, eg ser at det er vågalt å fara lenger, og at me kann koma til å missa ikkje berre farm og farty, men livet med.

¹¹Men hovudsmannen trudde meir på styrmannen og skiperen enn på det Paulus sa,

¹²og etter di hamni var ulagleg til vinterlægje, vart dei fleste samde um å leggja utpå att, um det kunde lukkast dei å nå Føniks, ei onnor hamn på Kreta, som vender mot sudvest og nordvest - der kunde dei då taka vinterlægje.

¹³Då det so tok til å blåsa litt av sud, tenkte dei at dei kunde fullføra det dei hadde sett seg fyre. Dei letta og siglde langs med Kreta tett under land.

¹⁴Men det var ikkje lenge fyrr det kom ein kvervelvind - dei kalla han eurakylon - og kasta seg mot øyi.

¹⁵Skipet vart rive med og vann ikkje halda upp mot vinden; so gav me oss yver og let oss driva.

¹⁶Medan me so for innunder ei liti øy som heiter Klauda, var det so vidt me fekk berga båten og drege han upp.

¹⁷Då det var gjort, prøvde dei ymse hjelperåder: dei surra skipet med tog, og av di dei var redde at dei kunde koma til å driva innpå Syrta, streka dei segli, og rak soleis av stad.

¹⁸Men stormen sette på oss med ofse, og andre dagen tok dei til å kasta ut farmen;

¹⁹tridje dagen heiv me med eigne hender skipsreidskapen yver bord.

²⁰Mange dagar i rad var korkje sol eller stjernor å sjå; eit svært uver låg yver oss, og då det leid på, miste me all von um berging.

²¹Dei hadde ikkje på lenge fenge mat. Då steig Paulus fram midt ibland dei og sa: De skulde hava lydt mi råd, godt folk, og ikkje teke ut frå Kreta, so hadde de spart dykk denne vågnaden og dette tapet.

²²Men no vil eg beda dykk vera trøystige. Ikkje eit liv ibland dykk skal spillast, berre skipet.

²³For ein engel frå den Gud som eg høyrer til, og som eg dyrkar, kom til meg i natt og sa:

²⁴Ottast ikkje, Paulus! Du lyt ganga fram for keisaren, og høyr her: Gud hev gjeve deg livet åt alle dei som er med deg på skipet.

²⁵So ver då trøystige, godt folk! Eg lit på Gud at det vil ganga so som det hev vorte sagt meg.

²⁶Men me kjem til å stranda på ei øy.

²⁷Då me hadde reke kring i Adriahavet på fjortande jamdøgret, tyktest sjøfolki midnattsbel skyna at det bar nær innåt land.

²⁸Dei lodda og fekk tjuge famnar. Då skipet var kome ei lite stykke lenger, lodda dei på nytt og fekk femtan famnar.

²⁹Då vart dei redde at dei kunde koma til å støyta på skjer; dei slepte ut fire anker frå bakstamnen, og ynskte at det måtte dagast.

³⁰Sjøfolki freista å røma frå skipet; dei fira båten ned på vatnet og lest vilja draga anker ut frå framstamnen.

³¹Men Paulus sa til hovudsmannen og hersveinane: Vert ikkje dei verande på skipet, so kann ikkje de verta berga.

³²Då hogg hersveinane togi av som båten hekk etter, og let han detta ned.

³³Då det no leid mot dag, talde Paulus alle til å få seg mat; han sa: I dag er det fjortande dagen de gjeng fastande og ventar og ikkje hev fenge noko i livet.

³⁴Difor vil eg telja dykk til å få dykk noko mat; det lyt til, skal de verta berga; for det skal ikkje forkomast eit hår på hovudet åt nokon av dykk.

³⁵Med so sagt tok han eit brød, takka Gud for augo åt alle og braut det og tok til å eta.

³⁶Då vart dei alle trøystige og fekk seg mat dei og.

³⁷Me var i alt tvo hundrad og seks og sytti mann på skipet.

³⁸Då dei hadde ete seg mette, letta dei skipet med å kasta matvarone på sjøen.

³⁹Då dagen rann, kjende dei ikkje landet; men dei vart vare ei vik med ei fjøra, og rådde seg til å renna skipet inn der, um det var mogeleg.

⁴⁰So kappa dei ankeri og let dei detta i sjøen; og samstundes løyste dei togi som dei hadde bunde styri med, vatt upp seglet for børen og heldt ned på fjøra.

⁴¹Men best det var, råka dei på ein grunne med djup sjø på båe sidor; der rende dei skuta på, og framstamnen sette seg fast og vart sitjande urikkeleg, men bakstamnen vart etterkvart sundslegen av bårebrotet.

⁴²Hermennene tenkte fyrst på å drepa fangane, so ingen av dei skulde få symja undan og røma sin veg.

⁴³Men hovudsmannen vilde berga Paulus, og hindra dei frå å gjera som dei hadde tenkt; han sa at dei som kunde symja, skulde kasta seg uti fyrst og koma seg i land,

⁴⁴so skulde dei andre koma etter, sume på fjøler og sume på andre ting frå skipet. So gjekk det til at alle fekk berga seg i land.