Read nynorsk 1938 Apostelgjerningane 7 Bible Online

Apostelgjerningane 7 - nynorsk 1938 bible

Apostelgjerningane 7

¹Då spurde øvstepresten: Er det sant dette?

²Han svara: Brør og feder, høyr på meg! Den allherlege Gud synte seg for Abraham, ættefaren vår, medan han var i Mesopotamia, fyrr han hadde busett seg i Karan,

³og sa til han: Far burt frå ditt eige land og di eigi ætt, og drag til det landet som eg skal syna deg!

⁴Då for han burt frå Kaldearlandet og busette seg i Karan. Og då far hans hadde andast, let Gud han flytja bustaden sin derifrå til dette landet som de no bur i.

⁵Han gav han ikkje nokor jordeign i det, ikkje so mykje som ei fotbreidd, men han lova å lata han få det til odel og eiga, både han og etterkomarane hans, endå han ikkje hadde born.

⁶Og Gud tala so: Ætti hans skal halda til i eit framandt land, og dei skal trælka dei og fara ille med dei i fire hundrad år;

⁷men det folket dei lyt træla under, vil eg døma, sa Gud, og so skal dei draga burt, og dei skal halda tenesta for meg på denne staden.

⁸Og Gud gav han umskjeringspakti. So fekk han sonen Isak, og umskar han åttande dagen. Og Isak fekk sonen Jakob, og Jakob vart far til dei tolv ættefederne.

⁹Ættefederne vart ovundsjuke på Josef og selde han til Egyptarland; men Gud var med han

¹⁰og fria han ut or all hans naud, og gav han nåde til å tala med visdom då han stod framfor Farao, kongen i Egyptarland; og kongen sette han til jarl i Egyptarland og til å styra heile sitt hus.

¹¹So vart det uår yver heile Egyptarland og Kana'an, og stor naud, og federne våre fann ikkje noko å livberga seg og feet sitt med.

¹²Men Jakob fekk høyra at det var korn i Egyptarland, og han sende federne våre dit, fyrst ein gong,

¹³so ein gong til; då vart Josef attkjend av brørne sine, og det vart kunnigt for Farao kva ætt han var av.

¹⁴Og Josef sende bod etter Jakob, far sin, og alt skyldfolket sitt, fem og sytti mann.

¹⁵Då for Jakob ned til Egyptarland. Der andast han, både han og federne våre,

¹⁶og dei vart førde til Sikem og nedsette i den gravi som Abraham hadde kjøpt for reide pengar av Hemors-borni i Sikem.

¹⁷Etter som det no leid framimot den tidi då det som Gud hadde lova Abraham, skulde røynast, auka folket meir og meir i Egyptarland og vart mannsterkt,

¹⁸alt til det kom ein annan konge i Egyptarland, ein som ikkje visste noko um Josef.

¹⁹Han for med svikråder mot folket vårt og var hard og leid med federne våre - han vilde få dei til å setja ut småborni sine, so dei ikkje skulde leva upp.

²⁰I den tidi vart Moses fødd, og han var fager for Gud. I tri månader vart han fostra i huset åt far sin;

²¹so vart han sett ut. Men dotter åt Farao tok han til seg og fostra han upp, so han vart som son hennar.

²²Soleis vart Moses upplærd i all den visdom egyptarane åtte, og han var ein dugande mann både i ord og i verk.

²³Då han hadde nått fyrtiårsalderen, fekk han hug til å sjå um brørne sine, Israels-borni.

²⁴Då såg han at ein av dei leid urett, og straks kom han honom til hjelp og slo i hel egyptaren og hemnde den han hadde fare ille med.

²⁵Han tenkte at brørne hans skulde skyna at Gud vilde bruka han til å fria dei ut; men dei skyna ikkje det.

²⁶Dagen etter kom han yver dei medan dei heldt på og striddest; han vilde forlika dei til å halda fred og sa: Godt folk, de er brør! Kvi gjer de urett mot kvarandre?

²⁷Men han som gjorde urett mot felagen sin, skuva han ifrå seg og sa: Kven hev sett deg til hovding og domar yver oss?

²⁸Du vil då vel ikkje drepa meg, liksom du drap egyptaren i går?

²⁹For det ordet skuld rømde Moses og gav seg til i Midianlandet. Der fekk han tvo søner.

³⁰Då fyrti år var lidne, synte ein engel seg for han i øydemarki ved Sinaifjellet i ein eldsloge som slo upp or ein klungerrunne.

³¹Då Moses vart var elden, undra han seg yver synet; han gjekk burtåt og vilde sjå betre på det; då kom det ei røyst frå Herren:

³²Eg er din fedre-Gud, Abrahams, Isaks og Jakobs Gud. Då vart Moses so redd at han skalv, og torde ikkje sjå der burt.

³³Men Herren sa til han: Løys skorne av føtene dine! for den staden du stend på, er heilag jord.

³⁴Eg hev set kor vondt folket mitt hev det i Egyptarland; eg hev høyrt kor dei sukkar og styn, og no hev eg stige ned og vil fria dei ut. Kom no, eg vil senda deg til Egyptarland!

³⁵Denne Moses som dei ikkje vilde vita av og sa so til: Kven hev sett deg til hovding og domar? honom sende Gud til å vera både hovding og bergingsmann; engelen som hadde synt seg for han i klungerrunnen, skulde vera med han og hjelpa han.

³⁶Han var det som førde dei burt, alt medan han gjorde under og teikn både i Egyptarland og i Raudehavet og i øydemarki i fyrti år.

³⁷Han er den Moses som sa til Israels-borni: Ein profet skal Gud reisa upp åt dykk bland brørne dykkar, ein som eg.

³⁸Han var det som i lyden i øydemarki gjekk imillom engelen som tala med han på Sinaifjellet, og federne våre. Då fekk han levande ord som han skulde gjeva oss,

³⁹men federne våre vilde ikkje lyda han; dei skuva han ifrå seg, og vende hugen til Egyptarland og sa til Aron:

⁴⁰Gjer oss gudar som kann ganga fyre oss! for me veit ikkje kvar det hev vorte av denne Moses som førde oss ut or Egyptarland.

⁴¹Den gongen laga dei ein kalv og bar fram offer for avgudsbiletet sitt, og gledde seg i det verket dei hadde laga med hendene sine.

⁴²Då vende Gud seg frå dei og let dei dyrka himmelheren, som det stend skrive i profetboki: Bar de vel fram for meg slaktoffer og andre offer, Israels hus, dei fyrti åri i øydemarki?

⁴³Nei, de bar med dykk tjeldbui åt Molok og stjerna åt guden Remfan, dei bileti de hadde gjort og vilde beda til, og no skal eg flytja dykk av burtum Babylon.

⁴⁴Federne våre hadde vitnemålstjeldet hjå seg i øydemarki; det var so som han som tala til Moses, sa han fyre å gjera det, likt det mønstret han hadde set.

⁴⁵Det fekk federne våre i arv, og førde det med seg då dei saman med Josva flutte inn i landet åt heidningane, dei som Gud dreiv ut for federne våre. Der var det alt til Davids tid.

⁴⁶Han fann nåde hjå Gud, og bad um at han måtte få syta for ein bustad åt Jakobs Gud.

⁴⁷Men det var Salomo som bygde han eit hus.

⁴⁸Men ikkje bur den Høgste i hus som menneskehender hev gjort, som profeten segjer:

⁴⁹Himmelen er min kongsstol, segjer Herren, og jordi er fotbenken for føtene mine. Kva for eit hus vil de då byggja meg, eller kvar er staden eg skal kvila på?

⁵⁰Er det ikkje mi hand som hev gjort alt dette?

⁵¹Hardnakkar, som er u-umskorne på hjarta og øyro! Alltid stend de den Heilage Ande imot, de som federne dykkar.

⁵²Hev det vore nokon profet som federne dykkar ikkje hev forfylgt? Dei drap dei som varsla at den rettferdige skulde koma, han som de no hev svike og slege i hel,

⁵³de som fekk lovi bori til dykk av englar og ikkje hev halde henne!

⁵⁴Då dei høyrde det, vart dei so uppøste i hugen at dei skar tenner imot han.

⁵⁵Men han skoda, fyllt av den Heilage Ande, upp mot himmelen og såg Guds herlegdom, og Jesus, som stod ved Guds høgre hand,

⁵⁶og han ropa: No ser eg himlane opne, og Menneskesonen, som stend ved Guds høgre hand!

⁵⁷Då skreik dei ende yver seg og heldt hendene attfor øyro. So styrmde dei inn på han alle som ein

⁵⁸og dreiv han ut or byen og steina han. Og vitni la kjolane sine av seg hjå ein ung mann som stod der; han heitte Saulus.

⁵⁹Dei steina Stefanus, medan han bad og sa: Herre Jesus, tak imot mi ånd!

⁶⁰So seig han i kne og ropa høgt: Herre, tilrekna dei ikkje denne syndi! Då han det hadde sagt, slokna han.