Read nynorsk 1938 Paulus' brev til romarane 9 Bible Online

Paulus' brev til romarane 9 - nynorsk 1938 bible

Paulus' brev til romarane 9

¹Eg segjer sanning i Kristus, eg lyg ikkje, samvitet mitt vitnar med meg i den Heilage Ande,

²at eg i hjarta mitt ber ei stor sorg og ein verk som aldri tryt.

³For eg kunde ynskja at eg sjølv var bannstøytt burt frå Kristus for brørne mine, frendane mine etter kjøtet;

⁴for dei er israelitar, dei hev barnekåret og herlegdomen og paktene og lovgjevingi og gudstenesta og lovnadene;

⁵deira er federne, og frå dei er Kristus komen etter kjøtet, han som er Gud yver alle ting, velsigna i all æva. Amen.

⁶Men med dette vil eg ikkje hava sagt at Guds ord hev vorte um inkje; for ikkje alle som er av Israels ætt, høyrer difor til Israel;

⁷og ikkje heller er dei alle Abrahams born for di um dei er ætta frå han; men: Det er etterkomarane etter Isak som skal kallast di ætt,

⁸det vil segja: ikkje dei som er born etter kjøtet, er Guds born, men dei som er born etter lovnaden, vert rekna til ætti.

⁹For eit lovnadsord er dette: Ved dette leitet kjem eg att, og då skal Sara ha fenge ein son.

¹⁰Og ikkje berre det; men so var det og med Rebekka, ho som var med born med EIN mann, Isak, far vår.

¹¹For medan borni endå var ufødde og endå ikkje hadde gjort anten godt eller vondt, vart det - for di Guds rådgjerd etter hans utveljing skulde standa ved lag, ikkje på grunn av gjerningar, men etter hans vilje som kallar -

¹²sagt til henne: Den eldre skal tena den yngre;

¹³som skrive stend: Jakob elska eg, men Esau hata eg.

¹⁴Kva skal me då segja? Skulde det finnast urettferd hjå Gud? Langt ifrå!

¹⁵For til Moses segjer han: Eg vil miskunna den som eg miskunnar, og ynkast yver den som eg ynkast yver.

¹⁶So stend det då ikkje til den som vil, ikkje heller til den som renner, men til Gud, som gjer miskunn.

¹⁷For Skrifti segjer til Farao: Difor var det just eg reiste deg upp, at eg vilde syna makti mi på deg, og at namnet mitt skulde verta kunnigt yver all jordi.

¹⁸So miskunnar han då kven han vil, og forherdar kven han vil.

¹⁹So vil du vel segja til meg: Kva hev han so endå å klaga for? For kven stend vel hans vilje imot?

²⁰Men kven er då du, menneske, som trettar imot Gud? Kann vel verket segja til meisteren som gjorde det: Kvi gjorde du meg so?

²¹Eller hev ikkje krusmakaren rådvelde yver leiret, so han av same deigen kann gjera eitt kjerald til æra og eit anna til vanæra?

²²Men um no Gud, endå han vilde syna vreiden sin og gjera si makt kunnig, like vel med stort langmod tolde vreide-kjeraldi, som var laga til undergang,

²³so han og kunde gjera sin ovrike herlegdom kunnig på miskunns-kjeraldi, som han fyreåt hadde butt til herlegdom?

²⁴Og til å vera slike kalla han oss og, ikkje berre millom jødar, men millom heidningar og,

²⁵som han og segjer hjå Hoseas: Det folk som ikkje er mitt, vil eg kalla mitt folk, og henne som ikkje er elska, vil eg kalla den som eg elskar,

²⁶og det skal ganga so at på den staden det vart sagt til dei: De er ikkje mitt folk, der skal dei kallast born åt den levande Gud.

²⁷Og Esaias ropar ut yver Israel: Um talet på Israels born er som havsens sand, so skal berre ein liten rest verta frelst.

²⁸For det som Herren hev sagt, skal han setja i verk og snøgt fullføra på jordi.

²⁹Og som Esaias fyreåt hev sagt: Hadde ikkje Herren Sebaot leivt oss eit sæde, so var me vortne som Sodoma og gjorde like med Gomorra.

³⁰Kva skal me då segja? At heidningar, som ikkje søkte rettferd, dei vann rettferd, men det var rettferdi av tru;

³¹men Israel, som søkte ei rettferds-lov, dei vann ikkje fram til slik ei lov.

³²Kvi då? For di dei ikkje søkte henne av tru, men tenkte dei skulde vinna fram med gjerningar. Dei støytte seg på støytesteinen,

³³som skrive stend: Sjå, eg legg i Sion ein stein til støyt og eit berg til fall; den som trur på han, skal ikkje verta til skammar.