Read nynorsk 1938 Paulus' fyrste brev til korintarane 15 Bible Online

Paulus' fyrste brev til korintarane 15 - nynorsk 1938 bible

Paulus' fyrste brev til korintarane 15

¹Eg kunngjer dykk, brør, det evangelium som eg forkynte dykk, som de og tok imot, som de og stend støde i,

²som de og vert frelste ved dersom de held fast ved det ordet som eg forkynte dykk det med, so framt de ikkje til unyttes hev kome til trui.

³For eg yvergav dykk millom dei fyrste ting det som eg sjølv tok imot, at Kristus døydde for syndene våre etter skriftene,

⁴og at han vart gravlagd,

⁵og at han stod upp att tridje dagen etter skriftene,

⁶og at han synte seg for Kefas, og so for dei tolv.

⁷So synte han seg for meir enn fem hundrad brør på ein gong - av dei er dei fleste endå i live, men nokre er avsovna.

⁸Sidan synte han seg for Jakob, so for alle apostlane.

⁹Men aller sist synte han seg og for meg, som kann liknast med eit ufullbore foster; for eg er den ringaste av apostlane og er ikkje verdig til å heita apostel, av di eg forfylgde Guds kyrkja;

¹⁰men av Guds nåde er eg det som eg er, og hans nåde mot meg hev ikkje vore til fåfengs; men meir enn dei alle hev eg verka, då ikkje eg, men Guds nåde som er med meg.

¹¹Anten det då er eg eller dei andre, soleis forkynner me, og soleis kom de til trui.

¹²Men når det vert forkynt um Kristus at han er uppstaden frå dei daude, kor kann då sume millom dykk segja at dei daude ikkje kann standa upp att?

¹³Men kann ikkje dei daude standa upp att, so er ikkje Kristus heller uppstaden.

¹⁴Men er ikkje Kristus uppstaden, so er vår forkynning fåfengd, so er og trui dykkar fåfengd;

¹⁵då stend me og som falske vitne um Gud, for di me hev vitna imot Gud at han hev vekt upp Kristus, som han då ikkje hev vekt upp, det vil segja so framt dei daude ikkje stend upp.

¹⁶For stend ikkje dei daude upp, so er ikkje Kristus heller uppstaden.

¹⁷Men er ikkje Kristus uppstaden, so er trui dykkar gagnlaus, so er de endå i syndene dykkar;

¹⁸so er og dei fortapte som er avsovna i Kristus.

¹⁹Hev me berre i dette liv sett von til Kristus, so er me ynkelegare enn alle menneske.

²⁰Men no er Kristus uppstaden frå dei daude og hev vorte fyrstegrøda av dei som er avsovna.

²¹For etter di dauden kom ved eit menneske, so er og uppstoda av daude komi ved eit menneske;

²²for liksom alle døyr i Adam, so skal og alle verta levandegjorde i Kristus.

²³Men kvar i sin stad: Kristus er fyrstegrøda; so skal dei som høyrer Kristus til, verta levandegjorde når han kjem att;

²⁴so kjem enden, når han yvergjev riket til Gud og Faderen, etter han hev gjort all makt og all yverråd og alt velde til inkjes.

²⁵For han skal vera konge til dess han fær lagt alle sine fiendar under sine føter.

²⁶Den siste fienden som vert tynt, er dauden;

²⁷for han hev lagt alle ting under hans føter. Men når han segjer at alt er han underlagt, so er det klårt at han som hev lagt alt under han, er undanteken;

²⁸men når alt er han underlagt, so skal og Sonen sjølv gjeva seg under han som hev lagt alt under han, so Gud skal vera alt i alle.

²⁹Kva gjer då dei som let seg døypa for dei daude? Dersom dei daude i det heile ikkje stend upp att, kvi let dei seg då døypa for dei?

³⁰Kvi set og me oss i fåre kvar time?

³¹Eg døyr kvar dag, so visst som eg kann rosa meg av dykk, brør, i Kristus Jesus, vår Herre.

³²Var det på menneskjeleg vis eg stridde med villdyr i Efesus, kva gagna det meg då? Dersom dei daude ikkje stend upp att, so lat oss eta og drikka, for i morgon døyr me!

³³Far ikkje vilt! Låkt lag spiller gode seder.

³⁴Vakna retteleg upp og synda ikkje! for sume kjenner ikkje Gud; til dykkar skam segjer eg det.

³⁵Men ein kunde segja: Korleis stend dei daude upp? og kva slag lekam kjem dei fram med?

³⁶Du uvituge! det som du sår, vert ikkje levandegjort utan det døyr.

³⁷Og når du sår, sår du ikkje den lekamen som skal koma, men eit nake korn, anten det er av kveite eller av anna såkorn;

³⁸men Gud gjev det ein lekam so som han hev vilja, og kvart slag sæde sin eigen lekam.

³⁹Ikkje alt kjøt er det same kjøt, men eitt er kjøt i menneske, eit anna kjøt i fe, eit anna i fugl, eit anna i fisk.

⁴⁰Og det finst himmelske lekamar og jordiske lekamar; men EIN herlegdom hev dei himmelske, ein annan dei jordiske.

⁴¹Ein glans hev soli, og ein annan månen, og ein annan stjernone; for den eine stjerna skil seg frå den andre i glans.

⁴²Soleis er det og med uppstoda av dei daude. Det vert sått i forgjengelegdom, det stend upp i uforgjengelegdom;

⁴³det vert sått i vanæra, det stend upp i herlegdom; det vert sått i vanmakt, det stend upp i kraft;

⁴⁴det vert sått ein naturleg lekam, det stend upp ein åndeleg lekam. So visst som det finst ein naturleg lekam, so finst det og ein åndeleg lekam.

⁴⁵Soleis stend det og skrive: Det fyrste mennesket, Adam, vart til ei levande sjel; den siste Adam hev vorte til ei livgjevande ånd.

⁴⁶Men det åndelege er ikkje det fyrste, men det naturlege, so det åndelege.

⁴⁷Det fyrste mennesket var frå jordi, jordisk; det andre mennesket er frå himmelen.

⁴⁸Slik som den jordiske var, so er og dei jordiske, og slik som den himmelske er, so skal og dei himmelske vera,

⁴⁹og liksom me hev bore biletet av den jordiske, so skal me og bera biletet av den himmelske.

⁵⁰Men det segjer eg, brør, at kjøt og blod kann ikkje erva Guds rike, ikkje heller erver forgjengelegdom uforgjengelegdom.

⁵¹Sjå, eg segjer dykk ein løyndom: Me skal ikkje alle sovna av, men me skal alle verta umskapte,

⁵²i hast, i ein augneblink, når den siste luren ljomar. For luren skal ljoma, og dei daude skal standa upp uforgjengelege, og me skal verta umskapte.

⁵³For dette forgjengelege må verta iklædt uforgjengelegdom, og dette døyelege iklædt udøyelegdom.

⁵⁴Men når dette forgjengelege er iklædt uforgjengelegdom, og dette døyelege er iklædt udøyelegdom, då vert det ordet uppfyllt som stend skrive: Dauden er gløypt til siger.

⁵⁵Daude, kvar er din brodd? Daude, kvar er din siger?

⁵⁶Men brodden i dauden er syndi, og krafti i syndi er lovi;

⁵⁷men Gud vere takk, som gjev oss siger ved vår Herre Jesus Kristus!

⁵⁸Difor, mine kjære brør, ver støde og urikkelege, alltid rike i Herrens gjerning, etter di de veit at arbeidet dykkar ikkje er fåfengt i Herren!