Read nynorsk 1938 Paulus' fyrste brev til tessalonikarane 2 Bible Online

Paulus' fyrste brev til tessalonikarane 2 - nynorsk 1938 bible

Paulus' fyrste brev til tessalonikarane 2

¹For de veit sjølve, brør, um vår inngang hjå dykk, at han ikkje hev vore til fåfengs;

²men endå me fyreåt hadde lide og vorte ille medfarne i Filippi, som de veit, fekk me då frimod i vår Gud til å tala Guds evangelium til dykk i stor strid.

³For vår forkynning kjem ikkje av villfaring eller av urein hug, eller med svik;

⁴men liksom me er haldne verdige av Gud til å få evangeliet yverlate, soleis talar me, ikkje som dei som vil tekkjast menneske, men Gud, han som prøver hjarto våre.

⁵For korkje kom me med smeikjande ord, som de veit, eller med skalkeskjol for havesykja, Gud er vårt vitne,

⁶ikkje heller søkte me æra av menneske, korkje av dykk eller av andre, endå me kunde ha kravt vyrdnad som Kristi apostlar;

⁷men me var milde millom dykk: som ei mor vermer borni ved barmen,

⁸soleis var me i inderleg kjærleik til dykk viljuge til å gjeva dykk ikkje berre Guds evangelium, men og vårt eige liv, av di de vart oss kjære.

⁹For de minnest då, brør, vårt strev og vår møda: medan me arbeidde natt og dag, so me ikkje skulde vera nokon av dykk til tyngsla, forkynte me Guds evangelium for dykk.

¹⁰De er vitne, og Gud med, kor heilagt og rettferdigt og ulastande me ferdast hjå dykk, de truande,

¹¹liksom de veit kor me påminte kvar og ein av dykk, som ein far borni sine, og la dykk på hjarta

¹²og bad dykk inderleg at de skulde ferdast so som verdig er for Gud, som hev kalla dykk til sitt rike og sin herlegdom.

¹³Og difor takkar me og uavlatande Gud for at då de fekk det Guds ord me forkynte, so tok de imot det, ikkje som eit menneskeord, men - som det i sanning er - eit Guds ord, som og tér seg verksamt i dykk som trur.

¹⁴For de, brør, hev vorte etterfylgjarar til dei Guds kyrkjelydar som er i Kristus Jesus i Judea; for de hev og lide det same av dykkar eigne landsmenn som dei hev lide av jødane,

¹⁵som og slo Herren Jesus og profetane i hel og forfylgde oss og ikkje er Gud til hugnad og stend alle menneske imot,

¹⁶med di dei meinkar oss i å tala til heidningane, so dei kann verta frelste - so dei alltid må fylla sitt syndemål. Men vreiden hev endeleg nått dei!

¹⁷Men då me, brør, ei liti stund hadde våre skilde frå dykk, med åsyn, ikkje med hjarta, so gjorde me oss i vår store lengting so mykje større umak for å få sjå dykkar åsyn,

¹⁸for di me gjerne vilde koma til dykk - eg, Paulus, både ein gong og tvo gonger - men Satan hindra oss.

¹⁹For kven er vel vår von eller vår gleda eller vår heiderskrans? Er ikkje de det og for vår Herre Jesu åsyn når han kjem att?

²⁰For de er vår æra og gleda.