Read nynorsk 1938 Johannes' fyrste brev 2 Bible Online

Johannes' fyrste brev 2 - nynorsk 1938 bible

Johannes' fyrste brev 2

¹Mine born! Dette skriv eg til dykk, so de ikkje skal synda, og um nokon syndar, hev me ein målsmann hjå Faderen, Jesus Kristus, den rettferdige,

²og han er ei soning for syndene våre, og ikkje berre for våre, men og for alle i heile verdi.

³Og på dette veit me at me kjenner han: um me held bodi hans.

⁴Den som segjer: Eg kjenner han, og ikkje held bodi hans, han er ein ljugar, og i han er ikkje sanningi;

⁵men den som held ordet hans, i han hev i sanning kjærleiken til Gud vorte fullkomen. På dette kjenner me at me er i han.

⁶Den som segjer at han er i han, han er og skuldig til å ferdast so som han hev ferdast.

⁷De kjære, det er ikkje eit nytt bod eg skriv åt dykk, men eit gamalt bod, som de hev havt ifrå upphavet; det gamle bodet er det ordet de hev høyrt.

⁸Og like vel er det eit nytt bod eg skriv åt dykk, og det er sant i han og i dykk; for myrkret kverv burt, og det sanne ljoset skin alt no.

⁹Den som segjer at han er i ljoset, og som hatar bror sin, han er endå i myrkret.

¹⁰Den som elskar bror sin, han er i ljoset, og i han finst det ikkje noko som fører til fall.

¹¹Men den som hatar bror sin, han er i myrkret og ferdast i myrkret og veit ikkje kvar han gjeng; for myrkret hev blinda augo hans.

¹²Eg skriv til dykk, born, for syndene er dykk forlatne for hans namn skuld;

¹³eg skriv til dykk, de feder, for de kjenner han som er frå upphavet; eg skriv til dykk, de ungdomar, for de hev sigra yver den vonde. Eg hev skrive til dykk, born, for de kjenner Faderen;

¹⁴eg hev skrive til dykk, de feder, for de kjenner han som er frå upphavet; eg hev skrive til dykk, de unge, for de er sterke, og Guds ord vert verande i dykk, og de hev sigra yver den vonde.

¹⁵Elska ikkje verdi, og ikkje dei ting som er i verdi! Um nokon elskar verdi, so er ikkje kjærleiken til Faderen i han;

¹⁶for alt det som er i verdi: kjøtslyst og augnelyst og storlæte i livnad, det er ikkje av Faderen, men av verdi.

¹⁷Og verdi og hennar lyst forgjengst, men den som gjer Guds vilje, vert verande til æveleg tid.

¹⁸Born! Det er den siste timen; og som de hev høyrt at Antikrist kjem, so er og no mange anti-kristar komne; av det skynar me at det er den siste timen.

¹⁹Dei er gjenge ut ifrå oss, men dei var ikkje av oss; for hadde dei vore av oss, so hadde dei vorte verande hjå oss; men det skulde verta synbert at ikkje alle er av oss.

²⁰Og de hev salving av den Heilage, og veit alt.

²¹Eg skriv ikkje til dykk av di de ikkje kjenner sanningi, men av di de kjenner henne og veit at ingi lygn er av sanningi.

²²Kven er ljugaren, utan han som neittar at Jesus er Kristus? Han er Antikrist, han som neittar Faderen og Sonen.

²³Kvar den som neittar Sonen, han hev ikkje Faderen heller; den som vedkjennest Sonen, han hev og Faderen.

²⁴Lat det då verta verande i dykk, det som de høyrde frå upphavet! Dersom det de høyrde frå upphavet, vert verande i dykk, so vert de og verande i Sonen og i Faderen.

²⁵Og dette er det han hev lova oss: det ævelege livet.

²⁶Dette skriv eg til dykk, um dei som forfører.

²⁷Og den salving de fekk av han; ho vert verande i dykk, og de treng ikkje til at nokon skal læra dykk noko, men liksom salvingi hans lærer dykk alt, so er det og sanning og ikkje lygn, og vert verande i han, so som ho lærde dykk.

²⁸Og no, born, ver i han, so me kann hava frimod når han vert openberra, og ikkje verta til skammar for han når han kjem att!

²⁹Veit de at han er rettferdig, so skynar de at kvar den som gjer rettferd, er fødd av han.