Read nynorsk 1978 1. Mosebok 31 Bible Online

1. Mosebok 31 - nynorsk 1978 bible

1. Mosebok 31

¹Jakob fekk høyra at sønene til Laban sa: «Han har teke alt det far vår åtte. Og av det som far vår åtte, har han lagt seg til all denne rikdomen.»

²Jakob såg på andletet åt Laban at han ikkje var den same mot han som før.

³Då sa Herren til Jakob: «Far attende til landet åt fedrane dine og til folket ditt, og eg skal vera med deg.»

⁴Då sende Jakob bod etter Rakel og Lea og bad dei koma ut på marka, der han var med buskapen sin.

⁵Han sa til dei: Eg ser på andletet åt far dykkar at han ikkje er den same mot meg som før. Men Gud åt far min har vore med meg.

⁶De veit sjølve at eg har tent far dykkar så godt eg kunne.

⁷Og så har han svike meg og endra løna mi ti gonger. Men Gud lét han ikkje få gjera meg noko vondt.

⁸Når han sa: «Dei flekkete dyra skal vera løna di,» fekk heile buskapen flekkete ungar. Og når han sa: «Dei stripete skal du ha i løn,» fekk heile buskapen stripete ungar.

⁹Såleis tok Gud feet frå far dykkar og gav meg det.

¹⁰På den tid småfeet para seg, hadde eg ein draum. Eg såg at bukkane som sprang på småfeet, var stripete, flekkete og droplete.

¹¹Og Guds engel sa til meg i draumen: «Jakob!» Eg svara: «Her er eg.»

¹²Då sa han: «Sjå no fram for deg, så skal du få sjå at alle bukkane som spring på småfeet, er stripete, flekkete og droplete. For eg har sett korleis Laban fer åt mot deg.

¹³Eg er den Gud som du såg i Betel, der du salva ein minnestein og gav meg ein lovnad. Gjer deg no ferdig og far ut or dette landet og attende til heimlandet ditt!»

¹⁴Då tok Rakel og Lea til ords og sa til han: «Har vi enno arv og lut i huset åt far vår?

¹⁵Har han ikkje rekna oss for framande? Han har då selt oss og sjølv øydt opp det han fekk for oss.

¹⁶Ja, all den rikdomen Gud har teke frå far vår, høyrer oss og borna våre til. Gjer no berre alt det Gud har sagt til deg!»

¹⁷Så gjorde Jakob seg ferdig og sette borna og konene sine opp på kamelane.

¹⁸Han tok med seg heile buskapen sin, det feet han hadde fått seg i Mesopotamia, og alt godset han hadde samla. No ville han fara til Isak, far sin, i Kanaan.

¹⁹Medan Laban var borte og klypte sauene sine, stal Rakel husgudane åt far sin. [81]

²⁰Og Jakob lurte Laban, aramearen; for han sa ikkje eit ord om at han ville fara sin veg.

²¹Han rømde med alt det han åtte. Han gav seg på vegen, sette over Eufrat og tok leia mot Gilead-fjellet.

²²Tredje dagen fekk Laban vita at Jakob hadde rømt.

²³Då tok han med seg frendane sine, sette etter han sju dagsleier og nådde han att på Gilead-fjellet.

²⁴Men Gud kom til Laban, aramearen, i ein draum om natta og sa til han: «Ta deg i vare så du ikkje seier eit vondt ord til Jakob!»

²⁵Då Laban nådde att Jakob, hadde han sett opp teltet sitt på fjellet, og Laban og frendane hans sette òg opp telt på Gilead-fjellet.

²⁶Laban sa til Jakob: «Kva er det du har gjort? Du har lurt meg og ført bort døtrene mine som om dei var hærtekne.

²⁷Kvifor rømde du i løynd og lurte meg? Kvifor sa du det ikkje til meg, så eg kunne fylgt deg på vegen med glederop og song, med handtromme og lyre?

²⁸Du lét meg ikkje eingong få kyssa sønene og døtrene mine. Dette var uklokt gjort av deg.

²⁹Det står i mi makt å skada dykk. Men Gud åt far dykkar sa til meg i natt: Ta deg i vare så du ikkje seier eit vondt ord til Jakob!

³⁰Men når du no har teke ut, fordi du lengta så etter farsætta di, kvifor stal du då husgudane mine?»

³¹Då tok Jakob til ords og sa til Laban: «Eg var redd. For eg tenkte du kunne ta døtrene dine frå meg med makt.

³²Men den du finn husgudane dine hjå, skal missa livet. Sjå no etter kva eg har med meg, medan frendane våre er til stades, og ta det som høyrer deg til!» Jakob visste ikkje at Rakel hadde stole dei.

³³Laban gjekk inn i teltet åt Jakob og telta åt Lea og dei to trælkvinnene, men fann ikkje noko. Så gjekk han ut or teltet hennar Lea og inn i teltet til Rakel.

³⁴Rakel hadde teke husgudane, lagt dei i kamelsalen og sett seg på dei. Laban leita i heile teltet, men fann ingen ting.

³⁵Då sa Rakel til far sin: «Herren min må ikkje ta det ille opp at eg ikkje kan reisa meg for han. For eg har det som kvinner stundom plar ha det.» Så leita han, men fann ikkje husgudane.

³⁶Då vart Jakob harm og kom med klagemål mot Laban. Han tok til ords og sa til han: «Kva vondt har eg gjort? Kva er mi synd, sidan du forfylgjer meg såleis?

³⁷Alt det eg eig, har du ransaka. Kva fann du då som høyrer til i huset ditt? Legg det fram her for mine og dine frendar, så dei kan døma mellom oss to.

³⁸No har eg vore hjå deg i tjue år. Sauene og geitene dine har aldri kasta. Og verane i buskapen din har eg ikkje ete opp.

³⁹Eg kom ikkje til deg med ihelrivne dyr, men bøtte sjølv skaden. Når noko var stole, kravde du skadebot av meg, anten det hadde hendt om dagen eller om natta.

⁴⁰Om dagen vart eg plaga av hete og om natta av kulde; eg fekk ikkje svevn på augo.

⁴¹I tjue år har eg vore i huset ditt. Fjorten år tente eg for dei to døtrene dine og seks år for småfeet ditt; og ti gonger endra du løna mi.

⁴²Hadde ikkje Gud åt far min vore med meg, Abrahams Gud og Isaks Redsle, så hadde du visseleg no sendt meg tomhendt bort. Men Gud har sett mi naud og mitt strev, og i natt har han felt sin dom.» [82]

⁴³Då tok Laban til ords og sa til Jakob: «Døtrene er mine, borna er mine, og buskapen er min. Alt det du ser, er mitt. Kva kunne eg i dag gjera for desse døtrene mine eller borna som dei har fått?

⁴⁴Kom no, lat oss gjera ei pakt med einannan! Den skal vera vitne mellom meg og deg.»

⁴⁵Då tok Jakob ein stein og reiste han til ein minnestein.

⁴⁶Og han sa til frendane sine: «Sanka i hop stein!» Så tok dei steinar og laga ei røys; og dei heldt måltid der attmed røysa. [83]

⁴⁷Laban kalla henne Jegar-Sahaduta, og Jakob kalla henne Gal-Ed. [84]

⁴⁸Laban sa: «Denne røysa skal i dag vera vitne mellom meg og deg.» Difor kalla dei henne Gal-Ed

⁴⁹og Mispa, for han sa: «Herren skal vakta på meg og deg, når vi ikkje ser einannan lenger. [85]

⁵⁰Fer du ille med døtrene mine, eller tek du deg andre koner attåt dei, så skal du vita at Gud er vitne mellom meg og deg, om det ikkje er eit menneske til stades.»

⁵¹Då sa Laban til Jakob: «Sjå, denne steinrøysa og minnesteinen har eg reist mellom meg og deg!

⁵²— Både røysa og steinen skal vera vitne på at eg ikkje fer framom dei til deg, og at du ikkje kjem framom dei til meg på det som vondt er.

⁵³Abrahams Gud og Nakors Gud, han som var Gud åt far deira, skal døma mellom oss.» Så svor Jakob ved Redsla åt Isak, far sin.

⁵⁴Og Jakob ofra eit slaktoffer på fjellet og bad frendane sine til måltid. Dei åt og var på fjellet den natta.

⁵⁵Morgonen etter stod Laban tidleg opp. Han kyste døtrene sine og borna deira og velsigna dei. Så fór han heim att.