Read nynorsk 1978 2. Samuelsbok 19 Bible Online

2. Samuelsbok 19 - nynorsk 1978 bible

2. Samuelsbok 19

¹Joab fekk melding om at kongen gret og syrgde over Absalom.

²Då vart sigersgleda til sorg for heile folket; for dei òg fekk snart vita at kongen syrgde over son sin.

³Den dagen lurte mennene seg inn i byen, liksom folk lurer seg inn når dei skjemmest fordi dei har rømt frå striden.

⁴Kongen heldt kappa for andletet og ropa høgt: «Absalom, son min, Absalom, son min, son min!»

⁵Då gjekk Joab inn i huset til kongen og sa til han: «I dag har du ført vanære over alle mennene dine, dei som i dag har berga både ditt liv og livet åt sønene og døtrene, konene og fylgjekonene dine.

⁶Du elskar dei som hatar deg, og hatar dei som elskar deg. For i dag har du synt at du korkje bryr deg om hovdingane eller stridsmennene dine. Eg skjønar no at om Absalom hadde levt i dag, og alle vi andre var døde, så hadde du tykt det var som det skulle vera.

⁷Stå no opp og gå ut og tal venleg til mennene dine! For eg sver ved Herren at går du ikkje ut, kjem ikkje ein mann til å verta verande hjå deg natta over. Og det ville vera ei større ulukke for deg enn alle dei andre ulukkene som har kome over deg frå du var ung og til no.»

⁸Då reiste kongen seg og sette seg i porten. Alt folket fekk vita at kongen sat i porten, og dei kom og gjekk fram for han. Israelittane hadde rømt heim, kvar til seg.

⁹Då tok folket i alle Israels-ættene til å tretta med kvarandre. Dei sa: «Det var kongen som berga oss frå fiendane våre og fria oss frå filistarveldet. No har han rømt landet for Absalom.

¹⁰Men Absalom, som vi salva til konge over oss, er fallen i striden. Kvifor gjer de då ingen ting for å henta kongen heim att?»

¹¹Kong David fekk vita kva alle israelittane tala om. Då sende han bod til prestane Sadok og Abjatar med desse orda: «Tal til dei eldste i Juda og sei: Kvifor skal de vera dei siste til å henta kongen heim att?

¹²De er då brørne mine, av same kjøt og blod som eg. Kvifor skal de vera dei siste til å henta kongen heim att?

¹³Og til Amasa skal de seia: Er ikkje du av same kjøt og blod som eg? Gud la det gå meg ille både no og sidan om ikkje du heretter skal vera hærførar i staden for Joab.»

¹⁴Såleis vann han judearane for seg, alle som ein. Dei sende bod til kongen og sa: «Kom att, både du og alle mennene dine!»

¹⁵Så gav kongen seg på heimveg. Då han kom til Jordan, var judearane alt komne til Gilgal; dei ville ta imot han og føra han over Jordan.

¹⁶Sjimi Gerason, som høyrde Benjamins-ætta til og var frå Bakurim, skunda seg nedover saman med judearane og ville møta kong David.

¹⁷Han hadde med seg tusen mann frå Benjamin. Og Siba, som var tenestmann i Sauls-ætta, kom med dei femten sønene og tjue tenarane sine. Dei hadde skunda seg til Jordan før kongen kom dit.

¹⁸No sette dei over vadet, for dei ville hjelpa kongsfolket over og stå til teneste for dei. Med det same kongen skulle fara over Jordan, fall Sjimi Gerason ned for han

¹⁹og sa: «Herre, tilgjev meg brotet mitt! Lat det vera gløymt, herre konge, kor stygt tenaren din bar seg åt den dagen du drog bort frå Jerusalem. Tenk ikkje meir på det, konge!

²⁰For eg veit at eg har synda. Men i dag er eg den fyrste av Josefs ætt som kjem ned og møter deg, herre konge.» [40]

²¹Då tok Abisjai Serujason til ords og sa: «Må ikkje Sjimi lata livet, han som har forbanna Herrens salvevigde?»

²²Men David svara: «Kva har de med dette å gjera, Seruja-søner, sidan de står meg imot i dag? I dag skal ingen mann i Israel missa livet. For no veit eg at eg er konge over Israel.»

²³Så sa kongen til Sjimi: «Du skal ikkje døy.» Og det svor han på.

²⁴Mefibosjet, soneson til Saul, var òg komen ned og ville møta kongen. Han hadde ikkje stelt føtene og ikkje greitt skjegget og ikkje vaska kleda frå den dagen kongen fór bort, og til han kom trygt attende.

²⁵Då han kom frå Jerusalem og møtte kongen, sa kongen til han: «Kvifor vart du ikkje med meg, Mefibosjet?»

²⁶Han svara: «Tenaren min narra meg, herre konge. Eg bad han sala eselet mitt, så eg kunne ri på det og fylgja kongen; du veit eg er lam.

²⁷I staden laug han på meg for deg, herre konge. Men du er som Guds engel, herre konge. Gjer som du tykkjer best.

²⁸For heile mi ætt hadde ikkje anna å venta av deg enn døden, herre konge. Likevel har du sett tenaren din mellom dei som et ved ditt bord. Kva meir har eg då å krevja eller å klaga til kongen for?»

²⁹Kongen svara: «Du treng ikkje tala meir om dette. Eg har sagt at du og Siba skal dela jordeigedomen.»

³⁰Då sa Mefibosjet til kongen: «Han kan gjerne få alt saman, sidan du er komen vel heim att, herre konge.»

³¹Barsillai frå Gilead var komen ned frå Rogelim og hadde fylgt kongen til Jordan. Der ville han skiljast frå han.

³²Barsillai var ein gamal mann, åtti år. Han hadde sytt for mat og drikke til kongen medan han heldt til i Mahanajim, for han var svært rik.

³³Kongen sa til Barsillai: «Ver med meg, så skal eg syta for deg hjå meg i Jerusalem.»

³⁴Men Barsillai svara: «Eg har vel ikkje så mange dagar og år att å leva at eg skulle fara med kongen opp til Jerusalem?

³⁵Eg er no åtti år gamal. Eg merkar ikkje lenger skilnaden på godt og ringt og kjenner ikkje smaken av det eg et og drikk. Eg høyrer ikkje lenger røysta av songarar og songarinner. Kvifor skulle eg så vera til bry for deg, herre konge?

³⁶Eg ville berre fylgja kongen eit stykke på vegen. Kvifor skulle du løna meg så godt for det, konge?

³⁷Lat heller tenaren din fara heim att, så eg kan døy i min eigen by, der far min og mor mi har si grav. Men her er Kimham, tenaren din. Lat han få vera med deg, herre konge, og gjer med han som du synest!» [41]

³⁸Då sa kongen: «Kimham kan vera med meg, og eg skal gjera med han som du synest. Og alt du ynskjer, skal eg gjera for deg.»

³⁹Så sette heile hæren over Jordan, men kongen vart ståande. Han kyste Barsillai og velsigna han, og Barsillai fór heim att.

⁴⁰Kongen drog over til Gilgal, og Kimham var med han. Heile Juda-folket fylgde kongen, og like eins halve Israels-folket.

⁴¹Men best det var, kom alle israelittane til kongen og sa: «Kvifor har frendane våre, judearane, teke kongen og ført han og huslyden hans og alle Davids menn over Jordan?»

⁴²Då tok alle judearane til ords og svara israelittane så: «Fordi kongen står oss nærast. Kvifor er de harme for dette? Har vi levt på kongen eller hatt nokon føremon av han?»

⁴³Israelittane svara: «Vi eig ti gonger så mykje i kongen som de, i David òg. Kvifor har de sett bort frå oss? Var det ikkje vi som fyrst tala om å henta kongen vår heim att?» Men judearane gav eit endå hardare svar enn israelittane hadde gjeve.