Read nynorsk 1978 1. Kongebok 21 Bible Online

1. Kongebok 21 - nynorsk 1978 bible

1. Kongebok 21

¹Ei tid etter hende dette: Nabot, ein mann i Jisre’el, hadde ein vingard. Han låg innmed eit slott som høyrde Akab, kongen i Samaria, til. [50]

²Akab tala med Nabot og sa: «Lat meg få vingarden din! Eg vil ha han til grønsakhage, for han ligg så nær huset mitt. Eg skal gje deg ein betre vingard i staden, eller eg skal, om du så vil, gje deg det han er verd i pengar.»

³Men Nabot svara: «Herren fri meg frå å gje deg fedrearven min!»

⁴Så gjekk Akab heim, mismodig og harm fordi Nabot frå Jisre’el hadde svara han så og sagt: «Eg gjev deg ikkje fedrearven min.» Han kasta seg på senga, vende andletet mot veggen og ville ikkje eta.

⁵Då kom Jesabel, kona hans, inn og spurde: «Kvifor er du så sturen og smakar ikkje mat?»

⁶Han svara: «Eg tala med Nabot frå Jisre’el og bad han selja meg vingarden sin for pengar, eller om han så ville, byta med meg i ein annan vingard. Men han svara: Eg vil ikkje selja deg vingarden min.»

⁷Då sa Jesabel, kona hans, til han: «No får du visa at det er du som er konge i Israel! Stå opp, få deg mat og ver ved godt mot! Eg skal syta for at du får vingarden åt Nabot frå Jisre’el.»

⁸Så skreiv Jesabel eit brev i Akabs namn, sette seglet hans på og sende det til dei eldste og stormennene som budde i same byen som Nabot.

⁹I brevet skreiv ho: «Lys ut ei faste, og lag det så at Nabot får sitja øvst mellom folket!

¹⁰Set to ringe karar midt for han, så dei kan vitna mot han og seia: Du har banna Gud og kongen. Før han så ut og stein han i hel!»

¹¹Dei eldste og stormennene i Jisre’el gjorde det Jesabel hadde sendt bod til dei om, så som det stod i brevet ho hadde sendt dei.

¹²Dei lyste ut ei faste og laga det så at Nabot fekk sitja øvst mellom folket.

¹³Då kom dei to skarvane og sette seg midt for han. Dei vitna mot han så folket høyrde det, og sa: «Nabot har banna Gud og kongen.» Og dei førte han ut or byen og steina han.

¹⁴Så sende dei bod til Jesabel og sa: «Nabot har vorte steina. Han er død.»

¹⁵Med det same Jesabel fekk høyra at Nabot hadde vorte steina, sa ho til Akab: «Stå opp og ta vingarden til Nabot frå Jisre’el i eige, den som han ikkje ville selja deg for pengar! For Nabot lever ikkje lenger; han er død.»

¹⁶Då Akab høyrde at Nabot var død, stod han opp og fór ned til vingarden og ville ta han i eige.

¹⁷Då kom Herrens ord til Elia frå Tisjbe, og det lydde så:

¹⁸«Stå opp, gå ned og møt Akab, Israels-kongen, som bur i Samaria! No er han i vingarden åt Nabot; han er faren dit og vil ta han i eige.

¹⁹Såleis skal du tala til han: Så seier Herren: Fyrst har du myrda, og så vil du ha tak i eigedomen! Deretter skal du seia: Så seier Herren: På den staden der hundane sleikte blodet åt Nabot, skal dei sleikja ditt blod òg.»

²⁰Akab sa til Elia: «Har du funne meg no, uvenen min?» Han svara: «Ja, eg har funne deg. Fordi du har selt deg til å gjera det som vondt er i Herrens augo,

²¹vil eg føra ulukke over deg. Eg vil sopa etter deg og rydja ut alle mannfolk i Akabs-ætta, i Israel, både store og små.

²²Eg vil gjera med di ætt som eg gjorde med ætta åt Jeroboam Nebatsson og med ætta åt Basja Akiason. For du har harma meg og fått Israel til å synda.

²³Og om Jesabel har Herren sagt: Hundane skal eta opp Jesabel på Jisre’el-vollen.

²⁴Den av Akabs-ætta som døyr i byen, skal hundane eta opp; og den som døyr utpå marka, skal fuglane under himmelen eta opp.»

²⁵Aldri har det vore ein slik konge som Akab. Han selde seg til å gjera det som vondt var i Herrens augo, fordi Jesabel, kona hans, lokka han til det.

²⁶Aller verst bar han seg åt då han gav seg til å fylgja avgudane, heilt og fullt som amorittane hadde gjort, dei som Herren dreiv bort for israelittane.

²⁷Då Akab høyrde dette, reiv han sund kleda sine, batt strieplagg om kroppen og fasta. Og han sov i strieplagga og gjekk stilt ikring.

²⁸Då kom Herrens ord til Elia frå Tisjbe, og det lydde så:

²⁹«Har du sett kor liten og mjuk Akab har gjort seg for meg? Fordi han har gjort seg så mjuk, vil eg ikkje la ulukka koma i hans tid. Men medan son hans lever, vil eg la ulukka koma over ætta hans.»