Read nynorsk 1978 2. Krønikebok 30 Bible Online

2. Krønikebok 30 - nynorsk 1978 bible

2. Krønikebok 30

¹Så sende Hiskia bod ikring i Israel og Juda. Til Efraim og Manasse skreiv han òg brev og bad dei koma til Herrens hus i Jerusalem og halda påske for Herren, Israels Gud.

²Kongen og stormennene hans og heile lyden hadde vorte samde om å høgtida påskehelga i den andre månaden.

³For dei kunne ikkje gjera det med det same, av di det endå ikkje var prestar nok som hadde helga seg, og folket ikkje var samla i Jerusalem.

⁴Det tykte både kongen og alt folket var rett.

⁵Difor sette dei seg føre å ropa ut i heile Israel, frå Be’er-Sjeba til Dan, at folk skulle koma og halda påske for Herren, Israels Gud, i Jerusalem. For dei hadde ikkje halde den høgtida i samla flokk, så som føreskrive er.

⁶Så skunda sendeboda seg av stad med breva frå kongen og stormennene hans. Etter kongens føresegn fór dei ikring i heile Israel og Juda og sa: De israelittar, vend om til Herren, Abrahams, Isaks og Israels Gud, så han kan venda seg til den leivningen av dykk som har berga seg unna assyrarkongen og hans velde.

⁷Ver ikkje de liksom fedrane og brørne dykkar! Dei sveik Herren, sin fedregud, så han lét dei gå til grunne, som de sjølve ser.

⁸Ver no ikkje stridlyndte som fedrane dykkar! Gjev Herren handa og kom til heilagdomen hans, som han har helga for alle tider. Og ten Herren dykkar Gud, så den brennande vreiden hans må venda seg frå dykk.

⁹For når de vender om til Herren, skal brørne og sønene dykkar møta miskunn hjå dei som held dei fanga, så dei får koma heim att til dette landet. For Herren dykkar Gud er nådig og miskunnsam. Han vender ikkje sitt åsyn bort frå dykk, så sant de vender om til han.

¹⁰Sendeboda skunda seg no ikring frå by til by i Efraim og Manasse og heilt til Sebulon. Men folk berre lo åt dei og spotta dei.

¹¹Det var berre nokre få i Asjer, Manasse og Sebulon som audmykte seg og kom til Jerusalem.

¹²I Juda òg var Guds hand verksam, og han gav folket ein og same hug, så dei gjorde det som kongen og stormennene etter Herrens ord hadde sagt.

¹³Det samla seg mykje folk i Jerusalem og ville høgtida usyrdebrødshelga i den andre månaden. Det vart ein stor møtelyd.

¹⁴Fyrst fekk dei bort dei altara som fanst i Jerusalem. Og alle røykjelsesaltara tok dei og kasta i Kedron-dalen.

¹⁵Så slakta dei påskelammet den fjortande dagen i den andre månaden. Prestane og levittane var skamfulle. Dei helga seg og kom med brennoffer til Herrens hus.

¹⁶Dei stelte seg på den staden dei skal ha etter det som er føreskrive i lova av Moses, gudsmannen. Og prestane skvette blodet som levittane gav dei.

¹⁷Det var mange i lyden som ikkje hadde helga seg. Difor slakta levittane påskelamma for alle som ikkje var reine, så dei kunne helga dei åt Herren.

¹⁸For ein stor del av folket, mange frå Efraim, Manasse, Jissakar og Sebulon, hadde ikkje reinsa seg. Dei åt påskelammet utan å bry seg om det som var føreskrive. Men Hiskia bad for dei og sa: «Herren er god; han vil nok tilgje

¹⁹kvar den som av heile sitt hjarta søkjer Herren Gud, sin fedregud, endå om han ikkje er rein så som det krevst i heilagdomen.»

²⁰Og Herren høyrde bøna til Hiskia og sparte folket.

²¹Såleis høgtida dei israelittane som var i Jerusalem, usyrdebrødshelga i sju dagar, og dei gjorde det med stor glede. Og levittane og prestane lova og prisa Herren dag etter dag til tonane frå sterke instrument.

²²Hiskia tala venleg til alle dei levittane som hadde synt dugleik i Herrens teneste. I sju samfulle dagar heldt dei høgtid. Dei slakta måltidsoffer og lova Herren, sin fedregud.

²³Men så samdest heile lyden om å halda høgtid endå i sju dagar, og dei heldt høgtid og var glade i sju dagar til.

²⁴Hiskia, kongen i Juda, gav lyden tusen oksar og sju tusen sauer, og stormennene gav dei tusen oksar og ti tusen sauer. Og ei mengd med prestar helga seg.

²⁵Så var dei glade og fegne, både heile Juda-lyden og prestane og levittane og alle som var komne saman frå Israel, og innflyttarane, anten dei var komne frå Israel eller dei budde i Juda.

²⁶Gleda var stor i Jerusalem; for noko slikt hadde ikkje hendt dei sidan den tid Salomo, son til David, var konge i Israel.

²⁷Og prestane og levittane reiste seg og velsigna folket. Røysta deira vart høyrd, og bøna deira nådde opp til himmelen, til hans heilage bustad.