Read nynorsk 1978 Salmane 119 Bible Online

Salmane 119 - nynorsk 1978 bible

Salmane 119

¹Sæl er den som er heil ¬i si ferd og fylgjer Herrens lov.

²Sæle er dei ¬som held hans lovbod og søkjer han ¬av heile sitt hjarta,

³dei som ikkje gjer urett, men ferdast på hans vegar.

⁴Du har gjeve dine føresegner for at dei skal haldast nøye.

⁵Ja, gjev mine steg vart faste så eg kunne halda ¬dine føreskrifter!

⁶Eg skal aldri verta til skammar når eg gjev akt ¬på alle dine bod.

⁷Eg prisar deg av eit ¬ærleg hjarta når eg lærer å kjenna dine rettferdige domar.

⁸Dine føreskrifter vil eg halda; du må ikkje reint forlata meg!

⁹Korleis skal ein ungdom halda sin stig rein? Når han held seg til dine ord.

¹⁰Eg søkjer deg ¬av heile mitt hjarta, lat meg ikkje villast bort ¬frå dine bod!

¹¹I hjarta gøymer eg ditt ord, så eg ikkje skal synda mot deg.

¹²Lova vere du, Herre! Lær meg dine føreskrifter!

¹³Med mine lipper reknar eg opp alle domane frå din munn.

¹⁴Når eg ferdast ¬etter dine lovbod, er eg glad ¬som om eg hadde all rikdom.

¹⁵Eg vil grunda ¬på dine føresegner og tenkja på dine stigar.

¹⁶Dine føreskrifter er mi lyst, eg gløymer ikkje dine ord.

¹⁷Gjer vel mot din tenar, så eg kan leva ¬og halda dine ord.

¹⁸Lat opp mine augo, ¬så eg kan sjå dei underfulle ting i di lov!

¹⁹Eg er ein gjest på jorda, løyn ikkje dine bod for meg!

²⁰Stendig fortærest mi sjel av lengsle etter dine domar.

²¹Du har truga dei frekke ¬og forbanna, som fer vilt og bryt dine bod.

²²Ta spott og vanvørdnad ¬frå meg, for eg held dine lovbod.

²³Om hovdingar sit ¬og samrår seg mot meg, grundar din tenar ¬på dine føreskrifter.

²⁴Ja, dine lovbod er mi lyst, det er dei som gjev meg råd.

²⁵Eg ligg hjelpelaus i støvet. Hald meg i live etter ditt ord!

²⁶Eg fortalde om mine vegar, og du svara meg. Lær meg dine føreskrifter!

²⁷Lat meg skjøna den veg ¬dine føresegner viser! Eg vil grunda på dine under.

²⁸Eg græt og syrgjer sårt. Reis meg opp etter dine ord!

²⁹Hald meg borte ¬frå lygnevegen, og unn meg i nåde di lov!

³⁰Truskapsvegen har eg valt, dine domar har eg for auga.

³¹Eg held fast på dine lovbod. Herre, lat meg ikkje verta ¬til skammar!

³²Eg vil springa den veg ¬dine bod viser, for du friar mitt hjarta ¬frå angst.

³³Herre, lær meg den veg ¬dine føreskrifter viser, så vil eg fylgja han ¬heilt til slutt!

³⁴Gjev meg vit, så eg fylgjer ¬di lov og held henne ¬av heile mitt hjarta!

³⁵Lat meg gå på den stig ¬dine bod viser, for han er til hugnad for meg.

³⁶Bøy mitt hjarta til dine lovbod og ikkje til ussel vinning!

³⁷Vend mine augo frå svik, hald meg i live på din veg!

³⁸Stadfest ditt ord for din tenar, så eg kan ha age for deg.

³⁹Ta bort den vanære ¬som eg er redd, for dine domar er gode!

⁴⁰Sjå, eg lengtar ¬etter dine føresegner, hald meg i live ved di rettferd!

⁴¹Herre, lat di miskunn og frelse koma til meg etter ditt ord!

⁴²Så kan eg svara ¬dei som spottar meg, for eg lit på ditt ord.

⁴³Ta ikkje sanningsordet ¬frå min munn, for eg ventar på dine domar.

⁴⁴Så vil eg alle dagar stendig halda di lov.

⁴⁵Lat meg ferdast i ope lende, for eg spør ¬etter dine føresegner!

⁴⁶Eg vil tala for kongar ¬om dine lovbod, og eg skal ikkje verta ¬til skammar.

⁴⁷Eg har mi glede i dine bod, dei held eg av.

⁴⁸Eg lyfter mine hender til dine bod, som eg elskar, og eg grundar ¬på dine føreskrifter.

⁴⁹Kom i hug ditt ord ¬til din tenar! Du har då gjeve meg von.

⁵⁰Det er mi trøyst i nauda, at ditt ord held meg i live.

⁵¹Dei frekke ¬spottar meg stendig, men eg har ikkje bøygt av ¬frå di lov.

⁵²Eg kjem i hug dine domar ¬frå gamal tid, og då finn eg trøyst, Herre.

⁵³Eg har vorte brennande harm på dei vonde som sviktar ¬di lov.

⁵⁴Dine føreskrifter ¬har vorte til songar for meg i huset der eg bur ¬som framand.

⁵⁵Eg kjem i hug ditt namn ¬om natta, Herre, og held meg til di lov.

⁵⁶Så har det vorte for meg at eg fylgjer dine føresegner.

⁵⁷Herren er min lut og del; eg har sagt ¬at eg vil halda dine ord.

⁵⁸Eg bed deg av heile mitt hjarta: Ver meg nådig etter ditt ord!

⁵⁹Eg har grunda på mi ferd og vendt meg til dine lovbod.

⁶⁰Eg dryer ikkje, ¬men skundar meg med å halda dine bod.

⁶¹Snarene åt dei gudlause ¬slyngjer seg om meg, men eg har ikkje gløymt di lov.

⁶²Midt på natta ¬står eg opp og prisar deg for dine rettferdige domar.

⁶³Eg held meg til alle ¬som ottast deg og fylgjer dine føresegner.

⁶⁴Jorda er full av di miskunn, ¬Herre. Lær meg dine føreskrifter!

⁶⁵Herre, etter ditt ord har du gjort vel mot din tenar.

⁶⁶Gjev meg kunnskap og ¬godt vit, for eg trur på dine bod!

⁶⁷Før eg vart audmykt, fór eg vilt, men no held eg meg ¬til ditt ord.

⁶⁸God er du, og godt gjer du. Lær meg dine føreskrifter!

⁶⁹Dei frekke har sverta meg ¬med lygn, men eg held heilhuga ¬dine føresegner.

⁷⁰Deira hjarta er feitt og sløvt, men eg har mi lyst i di lov.

⁷¹Det var godt for meg ¬at eg vart audmykt, så eg kunne læra ¬dine føreskrifter.

⁷²For meg er lova ¬som du forkynner, betre enn tusen stykke ¬gull og sølv.

⁷³Dine hender har skapt ¬og forma meg. Gjev meg skjøn, ¬så eg lærer dine bod!

⁷⁴Dei som ottast deg, ¬skal sjå meg med glede, for eg ventar på ditt ord.

⁷⁵Herre, eg veit ¬at dine domar er rette; i truskap har du audmykt meg.

⁷⁶Lat din godleik vera mi trøyst etter ditt ord til din tenar!

⁷⁷Lat meg møta di miskunn, ¬så eg kan leva, for di lov er mi lyst.

⁷⁸Lat dei frekke verta ¬til skammar, dei som lyg på meg ¬og gjer meg urett. Eg grundar på dine føresegner.

⁷⁹Lat dei venda seg til meg, dei som ottast deg ¬og kjenner dine lovbod.

⁸⁰Lat meg fylgja dine føreskrifter ¬av heile mitt hjarta, så eg ikkje vert til skammar.

⁸¹Mi sjel brenn av lengsle ¬etter di frelse, og eg ventar på ditt ord.

⁸²Mine augo lengtar ¬etter ditt ord, og eg spør: ¬«Når vil du trøysta meg?»

⁸³For eg har vorte ¬som ein turr skinnsekk; men dine føreskrifter ¬gløymer eg ikkje.

⁸⁴Kor lenge skal din tenar venta? Når vil du døma ¬dei som forfylgjer meg?

⁸⁵Dei frekke som ikkje held ¬di lov, grev fallgraver for meg.

⁸⁶Alle dine bod er pålitelege. Hjelp meg mot dei ¬som forfylgjer meg med lygn.

⁸⁷Dei har mest gjort ende på meg ¬her i landet, men eg sviktar ikkje ¬dine føresegner.

⁸⁸Ver trufast og hald meg i live, så vil eg fylgja ¬dei lovbod du har gjeve.

⁸⁹I all æve, Herre, varer ditt ord, det står fast i himmelen.

⁹⁰Din truskap varer ¬frå ætt til ætt; du har grunnlagt jorda, ¬og ho står fast.

⁹¹Etter di ordning ¬står ho framleis, for alle ting må tena deg.

⁹²Dersom ikkje di lov var mi lyst, gjekk eg til grunne i mi naud.

⁹³Aldri gløymer eg ¬dine føresegner, for ved dei har du halde meg ¬i live.

⁹⁴Frels meg, for eg høyrer deg til! Eg spør etter dine føresegner.

⁹⁵Dei gudlause ligg på lur og vil gjera ende på meg. Eg aktar på dine lovbod.

⁹⁶Eg har sett at alt tek slutt, kor fullkome det enn er, men ditt bod har inga grense.

⁹⁷Å, kor eg elskar di lov, heile dagen er ho ¬i mine tankar.

⁹⁸Dine bod gjer meg visare ¬enn mine fiendar, for dei har eg alltid hjå meg.

⁹⁹Eg har større skjøn ¬enn alle mine lærarar, for eg grundar på dine lovbod.

¹⁰⁰Eg skjønar meir enn dei gamle, for eg fylgjer dine føresegner.

¹⁰¹Eg held min fot ¬frå kvar vond stig, så eg kan ta vare på ditt ord.

¹⁰²Eg har ikkje vike ¬frå dine domar, for du har lært meg opp.

¹⁰³Å, dine ord er søte ¬for min gane, betre enn honning ¬for min munn.

¹⁰⁴Av dine føresegner får eg vit, difor hatar eg alle falske stigar.

¹⁰⁵Ditt ord er ei lykt for min fot og eit ljos på min stig.

¹⁰⁶Eg har svore ¬— og det har eg halde — å fylgja dine rettferdige domar.

¹⁰⁷Djupt er eg nedbøygd, Herre; hald meg i live etter ditt ord!

¹⁰⁸Ta vel imot mitt songoffer, ¬Herre, og lær meg dine domar!

¹⁰⁹Eg går støtt med livet ¬i hendene, men eg har aldri gløymt di lov.

¹¹⁰Dei gudlause set snarer ¬for meg, men eg vildrar meg ikkje bort ¬frå dine føresegner.

¹¹¹Dine lovbod er min eigedom ¬for alltid, ja, dei gleder mitt hjarta.

¹¹²Etter dine føreskrifter ¬rettar eg meg, og det vil eg alltid gjera ¬til mi siste stund.

¹¹³Eg hatar vinglande menneske, men di lov elskar eg.

¹¹⁴Du er mitt skjold og vern; eg ventar på ditt ord.

¹¹⁵Vik frå meg, de som gjer vondt! Eg vil halda min Guds bod.

¹¹⁶Hald meg oppe etter ditt ord, så eg kan få leva. Lat ikkje mi von ¬verta til skammar!

¹¹⁷Stø meg, så eg kan verta frelst og alltid ha dine føreskrifter ¬for auga.

¹¹⁸Alle som vildrar seg bort ¬frå dine føreskrifter, viser du frå deg, ¬for dei tenkjer på svik.

¹¹⁹Alle dei vonde i landet tek du bort som slagg; difor elskar eg dine lovbod.

¹²⁰Min lekam skjelv ¬av redsle for deg; eg har age for dine domar.

¹²¹Eg har gjort rett og rettferd. Gjev meg ikkje over ¬til valdsmennene!

¹²²Gå god for din tenar, ¬så det går han vel. Lat ikkje dei frekke få kua meg!

¹²³Eg ser med lengsle ¬etter di frelse og etter ditt rettferdige ord.

¹²⁴Far fram i truskap ¬mot din tenar, og lær meg dine føreskrifter!

¹²⁵Eg er din tenar; gjev meg vit, så eg kan skjøna dine lovbod!

¹²⁶Det er tid for Herren ¬til å gripa inn; for dei har brote di lov.

¹²⁷Eg elskar dine bod meir enn gull, ja, fint gull.

¹²⁸Difor rettar eg meg ¬etter alle dine føresegner; eg hatar alle falske stigar.

¹²⁹Underfulle er dine lovbod, difor tek eg vare på dei.

¹³⁰Dine ord gjev ljos ¬når dei opnar seg, dei gjev den urøynde skjøn.

¹³¹Med lengsle opnar eg munnen, for eg stundar etter dine bod.

¹³²Vend deg til meg ¬og ver meg nådig! Det er rett mot dei ¬som elskar ditt namn.

¹³³Gjer mine steg faste ¬ved ditt ord, lat ingen urett få makt ¬over meg!

¹³⁴Fri meg frå menneskevald, så vil eg halda dine føresegner!

¹³⁵Lat ditt andlet lysa ¬over din tenar, og lær meg dine føreskrifter! [143]

¹³⁶Tårene strøymer frå augo mine, fordi folket ikkje held di lov.

¹³⁷Rettferdig er du, Herre, og rettvise er dine domar.

¹³⁸Du gav dine lovbod i rettferd og i din store truskap.

¹³⁹Eg forgår av brennhug, fordi mine fiendar ¬har gløymt dine ord.

¹⁴⁰Skirt og reint er ditt ord, din tenar elskar det.

¹⁴¹Liten og vanvørd er eg, men dine føresegner ¬gløymer eg ikkje.

¹⁴²Di rettferd er ei evig rettferd, og di lov er sanning.

¹⁴³Naud og trengsle har råka meg, men dine bod er mi lyst.

¹⁴⁴Dine lovbod er alltid rette. Gjev meg skjøn, så eg kan leva!

¹⁴⁵Av heile mitt hjarta ¬ropar eg, Herre. Svar meg, så vil eg fylgja ¬dine føreskrifter!

¹⁴⁶Eg ropar til deg. Frels meg, så vil eg halda dine lovbod!

¹⁴⁷Før morgonen renn, ¬ropar eg om hjelp; eg ventar på dine ord.

¹⁴⁸Eg ligg vaken i nattevaktene og grundar på ditt ord.

¹⁴⁹Herre, du som er trufast, ¬høyr når eg ropar, hald meg i live ¬etter dine domar!

¹⁵⁰No kjem dei ¬som skamlaust ¬forfylgjer meg, dei som er langt borte frå ¬di lov.

¹⁵¹Men, Herre, du er nær, alle dine bod er sanning.

¹⁵²Av dine lovbod ¬har eg lenge skjøna at du har fastsett dei for evig.

¹⁵³Sjå mi naud og fri meg ut! For eg har ikkje gløymt di lov.

¹⁵⁴Før mi sak og løys meg ut, hald meg i live etter ditt ord!

¹⁵⁵Langt frå frelsa er dei ¬gudlause, for dei spør ikkje ¬etter dine føreskrifter.

¹⁵⁶Stor er di miskunn, Herre, fell din dom og lat meg leva!

¹⁵⁷Mange forfylgjer meg ¬og står meg imot; men eg vik ikkje ¬frå dine lovbod.

¹⁵⁸Eg ser med uvilje ¬på dei trulause, som ikkje gjev akt på ditt ord.

¹⁵⁹Sjå, eg elskar dine føresegner! Herre, du som er trufast, ¬hald meg i live!

¹⁶⁰Summen av dine ord er sanning, evig er all din rettferdige dom.

¹⁶¹Om stormenn forfylgjer meg ¬utan grunn, så har eg age for ditt ord ¬i mitt hjarta.

¹⁶²Eg gleder meg over ditt ord, lik ein som fører bort ¬stort hærfang.

¹⁶³Eg hatar og avskyr lygn, og eg elskar di lov.

¹⁶⁴Sju gonger om dagen ¬prisar eg deg for dine rettferdige domar.

¹⁶⁵Dei som elskar di lov, ¬har fred og lukke, ingen ting får dei til å snåva.

¹⁶⁶Eg set mi von ¬til di frelse, Herre; og dine bod har eg halde.

¹⁶⁷I min hug ¬tek eg vare på dine lovbod, ja, eg elskar dei høgt.

¹⁶⁸Dine bod og føresegner ¬har eg halde, du kjenner alle mine vegar.

¹⁶⁹Lat mitt klagerop ¬koma fram for deg, Herre, gjev meg skjøn etter ditt ord!

¹⁷⁰Lat mi inderlege bøn ¬koma fram for deg, berga meg etter ditt ord!

¹⁷¹Frå mine lipper ¬skal lovsongen strøyma, for du lærer meg ¬dine føreskrifter.

¹⁷²Eg skal syngja om dine ord, for alle dine bod er rettferdige.

¹⁷³Kom meg til hjelp ¬med di hand! For eg har valt dine føresegner.

¹⁷⁴Eg lengtar etter di frelse, Herre, di lov er mi lyst.

¹⁷⁵Lat meg leva, ¬så skal eg prisa deg, lat meg få hjelp av dine domar!

¹⁷⁶Eg har gått meg vill ¬som ein bortkomen sau. Leita etter meg, din tenar, for eg har ikkje ¬gløymt dine bod.