Read nynorsk 1978 Salmane 31 Bible Online

Salmane 31 - nynorsk 1978 bible

Salmane 31

¹Til korleiaren. Ein Davids-salme. [38]

²Herre, eg flyr til deg, lat meg aldri verta til skammar! Frels meg i di rettferd!

³Vend øyra til og høyr meg, skunda deg og fri meg ut! Ver eit fjell der eg finn vern, ei festning til mi frelse!

⁴Du er då mitt berg og mi borg; for ditt namn skuld ¬fører og leier du meg.

⁵Løys meg or garnet ¬dei sette for meg! For du er mitt vern.

⁶I dine hender gjev eg mi ånd; du løyser meg ut, Herre, du trufaste Gud.

⁷Eg hatar dei som dyrkar falske og kraftlause gudar. Til Herren set eg mi lit.

⁸Eg vil gleda og fagna meg over din truskap, for du har sett mi naud og teke deg av meg ¬i mi trengsle.

⁹Du gav meg ikkje i fiendehand, men lét meg ferdast i ope lende.

¹⁰Ver meg nådig, Herre, for eg er i naud. Mitt auga sløvest av bitter sorg, ja, mi sjel og min lekam òg.

¹¹Livet mitt kverv i sut, åra går med sukk. Min styrke sviktar ¬på grunn av mi skuld, og beina i kroppen veiknar.

¹²Eg vert til spott ¬for mine fiendar, til hån for alle mine grannar. For dei som kjenner meg, ¬er eg ei gru, på gata går folk ¬av vegen for meg.

¹³Som ein død er eg gløymd ¬og ute or tankar, eg er som eit sundslege kjerald.

¹⁴Eg høyrer mange som kviskrar — å, redsle på alle kantar! — når dei samrår seg mot meg og tenkjer på å ta mitt liv.

¹⁵Men eg set mi lit til deg, Herre; eg seier: «Du er min Gud.»

¹⁶I di hand er mine tider; fri meg frå fiendar ¬som jagar meg!

¹⁷Lat ditt andlet lysa ¬over din tenar, frels meg i din truskap! [39]

¹⁸Lat meg ikkje verta ¬til skammar, Herre, for eg ropar til deg! Lat dei gudlause verta ¬til skammar og tagale fara til dødsriket!

¹⁹Lat lygnlippene ¬verta mållause, dei som med hovmod ¬og vanvørdnad talar frekt mot dei rettvise.

²⁰Herre, kor mykje godt du har etla dei som ottast deg, og vist mot dei som flyr til deg midt for augo på menneska.

²¹Du løyner dei i livd av ditt åsyn for menneske ¬som fer med svik og list; du gøymer dei i di hytte mot åtak av vonde tunger.

²²Lova vere Herren, ¬som på underfull vis synte meg truskap ¬i ein kringsett by.

²³Eg tenkte i min angst: «Eg er bortstøytt frå dine augo.» Men du høyrde ¬mi inderlege bøn, då eg ropa til deg om hjelp.

²⁴Elska Herren, alle hans trugne! Herren vernar dei trufaste, men dei som fer fram i hovmod, gjev han att i fullt mål.

²⁵Ver sterke og frimodige, alle de som ventar på Herren!