Read nynorsk 1978 Salmane 69 Bible Online

Salmane 69 - nynorsk 1978 bible

Salmane 69

¹Til korleiaren. Etter «Liljene». Av David. [83]

²Frels meg, Gud! Vatnet når meg heilt til halsen,

³eg har sokke ned ¬i ei botnlaus myr, der det ikkje er feste for foten. Eg er komen ut på djupet, og straumen riv meg bort.

⁴Eg har ropa meg trøytt, det brenn i strupen. Augo mine er dimme, eg har venta så lenge ¬på min Gud.

⁵Fleire enn håra på mitt hovud er dei som hatar meg ¬utan årsak. Mange er dei ¬som vil meg til livs, som er mine fiendar ¬utan grunn. No må eg gje vederlag for det eg ikkje har røva.

⁶Gud, du kjenner min dårskap, mine synder ¬er ikkje løynde for deg.

⁷Lat ikkje dei som vonar på deg, Herre, Allhærs Gud, verta vonbrotne over meg! Lat ikkje dei som søkjer deg, verta til skammar for mi skuld, ¬Israels Gud!

⁸For di skuld må eg tola spott; mitt andlet raudnar av skam.

⁹Eg har vorte ein framand ¬for brørne mine, ein ukjend mann ¬for sønene åt mor mi.

¹⁰Ja, brennhug for ditt hus ¬har ete meg opp; spottord frå dei ¬som spottar deg, har falle på meg.

¹¹Når eg gret og fasta, vart eg spotta for det.

¹²Når eg tok på meg syrgjeklede, vart eg til eit ordtak for dei.

¹³Dei snakkar om meg ¬når dei sit i porten, og syng om meg ¬i sine drikkelag.

¹⁴Men, Herre, ¬eg vender meg til deg med mi bøn i nådens tid. Svar meg, Gud, ¬i di store miskunn, du som er ein trufast hjelpar.

¹⁵Berga meg, ¬så eg ikkje søkk i gjørma, lat meg verta berga ¬frå dei som hatar meg, og frå det djupe vatnet!

¹⁶Lat ikkje straumen ¬riva meg bort, lat ikkje djupet gløypa meg, eller brunnen ¬lata att sin munn over meg!

¹⁷Svar meg, Herre, ¬god og trufast som du er, vend deg til meg ¬i di store miskunn!

¹⁸Løyn ikkje andletet ¬for din tenar! For eg er i trengsle. Skund deg og svar meg!

¹⁹Kom til meg og fri meg ut, berg meg frå mine fiendar!

²⁰Du kjenner til ¬korleis eg vert spotta, kva skam og vanære eg ¬må tola; alle mine fiendar veit du om.

²¹Deira spott har knust ¬mitt hjarta, det kan ikkje lækjast. Eg vona på medynk, ¬men det var fåfengt, på folk som kan trøysta, ¬men eg fann ingen.

²²Dei hadde gift i maten min, for torsten ¬gav dei meg eddik å drikka.

²³Lat bordet deira verta ei snare og offermåltidet ei felle for dei.

²⁴Lat augo deira dimmast, så dei ikkje kan sjå! Lat alltid deira hofter skjelva!

²⁵Renn ut din vreide over dei, lat din brennande harme nå dei!

²⁶Lat leiren deira verta aud, så ingen bur i deira telt.

²⁷For dei forfylgjer ¬den du har slege, og aukar pinsla åt den ¬du har gjennomstunge.

²⁸Legg skuld til den skulda ¬dei har, lat dei ikkje få del i di frelse!

²⁹Lat dei strykast ut ¬or livsens bok og ikkje skrivast opp ¬med dei rettferdige. [84]

³⁰Men eg er arm og full av liding; Gud, lat di frelse verna meg!

³¹Eg vil prisa Guds namn ¬med song og hylla han med takkesong.

³²Det vil Herren heller ha ¬enn offerdyr, enn oksar med horn ¬og klauver.

³³Dei hjelpelause ¬skal sjå det med glede. Gjev de må leva, de som søkjer Gud!

³⁴For Herren høyrer bøna ¬åt dei fattige, han vanvørder ikkje ¬sine eigne som er fangar.

³⁵Himmel og jord skal prisa han, havet og alt som rører seg der.

³⁶For Gud vil frelsa Sion og byggja opp att byane ¬i Juda. Folk skal få bu der ¬og eiga landet.

³⁷Hans tenarars ætt skal arva det, dei som elskar hans namn, ¬skal bu der.