Read nynorsk 1978 Salmane 78 Bible Online

Salmane 78 - nynorsk 1978 bible

Salmane 78

¹Ein læresalme av Asaf. Lyd, mitt folk, på mi lære, vend øyra til orda ¬frå min munn!

²Eg vil opna munnen ¬og tala i bilete, bera fram gåtefull tale ¬frå gamal tid.

³Det vi har høyrt og kjenner til, det våre fedrar har fortalt oss,

⁴det døl vi ikkje for deira born. Vi vil fortelja til ætta som kjem, om Herrens herlege verk ¬og hans velde, om alle dei under han har gjort.

⁵Han gav sine bod i Jakob og sette ei lov i Israel. Den baud han våre fedrar å gjera kjend for sine born.

⁶Han ville at den komande ætt, dei born som sidan vart fødde, skulle læra lova å kjenna. Så skulle dei stå fram og kunngjera henne ¬for sine born,

⁷for at 'dei' kunne setja si lit ¬til Gud og ikkje gløyma ¬Guds gjerningar, men nøye halda hans bod.

⁸Dei skulle ikkje verta ¬som sine fedrar, ei tverr og trassig ætt, ei ætt som ikkje var fast i hug og ikkje var trufast ¬mot Gud i si ånd.

⁹Efraims søner, ¬væpna med bogar, tok ut og rømde ¬på stridens dag.

¹⁰Dei heldt seg ikkje ¬til Guds pakt og nekta å fylgja hans lov.

¹¹Dei gløymde ¬hans store gjerningar og dei under ¬han hadde late dei sjå.

¹²Han gjorde under ¬for deira fedrar på Soan-marka i Egypt. [95]

¹³Han kløyvde sjøen ¬og førte dei over, medan han lét vatnet stå ¬som ein voll.

¹⁴Om dagen leidde han dei ¬i ei sky, og kvar natt i ein lysande eld.

¹⁵Han kløyvde fjell i øydemarka og gav dei vatn å drikka, rikeleg som frå havsens djup ¬under jorda.

¹⁶Han lét bekker strøyma ¬fram or berget og vatnet renna som elvar.

¹⁷Men dei heldt ikkje opp ¬med å synda mot han, dei trassa Den Høgste ¬i øydemarka.

¹⁸Med vitende og vilje ¬sette dei Gud på prøve då dei kravde mat ¬etter eiga lyst.

¹⁹Dei tala imot han og sa: «Kan Gud duka bord ¬i øydemarka?

²⁰Han slo på berget ¬så vatnet rann, og bekkene fløymde fram. Men kan han òg gje oss brød og syta for kjøt til sitt folk?»

²¹Då Herren høyrde det, ¬vart han harm. Ein eld braut ut mot Jakob, Guds vreide loga mot Israel,

²²fordi dei ikkje trudde på Gud og ikkje leit på hans frelse.

²³Så gav han skyene påbod og opna dørene til himmelen;

²⁴han lét manna regna ¬til føde for dei, gav dei korn frå himmelen.

²⁵Englebrød fekk menneska eta; Gud sende mat, ¬og dei vart mette.

²⁶Han lét austavinden blåsa ¬frå himmelen, dreiv sønnavinden fram ¬med si kraft.

²⁷Han lét kjøt regna ned til dei ¬som støv, flygande fuglar ¬som havsens sand.

²⁸Midt i leiren lét han dei falla, rundt ikring deira bustader.

²⁹Dei åt, og alle vart mette; han sende dei ¬det dei kravde.

³⁰Men før dei hadde ¬stetta trongen, då dei endå hadde mat ¬i munnen,

³¹loga Guds vreide opp imot dei. Han drap dei sterkaste ¬mellom dei, slo Israels unge stridsmenn ¬til jorda.

³²Likevel heldt dei fram ¬med å synda og trudde ikkje på hans under.

³³Så lét han deira dagar ¬kverva som ein pust, deira leveår enda med redsle.

³⁴Når han drap nokon, ¬søkte dei han, då vende dei om ¬og spurde etter Gud.

³⁵Dei kom i hug ¬at Gud er deira berg, at Den Høgste Gud ¬er deira utløysar.

³⁶Likevel narra dei han ¬med sine ord og laug for han med si tunge.

³⁷I sitt hjarta ¬heldt dei ikkje fast ved han, dei var ikkje trugne ¬mot hans pakt.

³⁸Men han var miskunnsam; han tilgav synda ¬og tynte dei ikkje. Gong på gong heldt han att ¬sin vreide og lét ikkje all sin harme ¬bryta fram.

³⁹Han kom i hug ¬at dei berre var menneske, ein vindpust ¬som fer av stad og vert borte.

⁴⁰Men dei trassa han ofte ¬i øydemarka og gjorde han sorg i audna.

⁴¹Atter og atter ¬sette dei Gud på prøve og krenkte Israels Heilage.

⁴²Dei hugsa ikkje ¬at han greip inn den dagen han fria dei ¬frå fienden,

⁴³då han viste sine teikn i Egypt, sine under på Soan-marka.

⁴⁴Han gjorde elvane der til blod, ingen kunne drikka ¬or bekkene.

⁴⁵Han sende imot dei klegg ¬som beit, og frosk som herja mellom dei.

⁴⁶Han gav deira avling ¬til gnagaren, deira grøde ¬til grashoppesvermen.

⁴⁷Han øydela vintrea deira ¬med hagl og morbærtrea med rimfrost.

⁴⁸Han lét sjukdom koma på feet, sende pest ¬over buskapen deira.

⁴⁹Han sende mot dei ¬sin brennande harme, vreide og ilske og naud, ei sendeferd av ulukke-englar. [96]

⁵⁰Han gav rom for sin vreide og sparte dei ikkje for døden, men gav deira liv til pesten.

⁵¹Han slo alle fyrstefødde ¬i Egypt, den beste kraft i hamittartelta. [97]

⁵²Så lét han sitt folk ta ut ¬som sauer, som ei hjord i øydemarka ¬førte han dei.

⁵³Han leidde dei trygt, ¬og dei reddast ikkje, sjøen løynde deira fiendar.

⁵⁴Han førte dei ¬til sitt heilage land, til fjellet han vann ¬med si høgre hand.

⁵⁵Andre folk dreiv han bort ¬for dei; han skifte ut deira land ¬som ein arv og lét Israels ætter ¬bu i deira telt.

⁵⁶Men dei eggja og trassa ¬Den Høgste Gud og retta seg ikkje ¬etter hans påbod.

⁵⁷Dei fall frå og var trulause ¬som sine fedrar, dei sveik, ¬lik ein boge som slaknar.

⁵⁸Dei krenkte han ¬med sine offerhaugar, med avgudsbilete eggja ¬dei han.

⁵⁹Gud høyrde det og vart harm, han vraka Israel heilt og fullt.

⁶⁰Han gav opp sin bustad i Sjilo, det teltet han budde i ¬mellom menneske. [98]

⁶¹Si makt lét han førast bort ¬som hærfang, sin herlegdom gav han ¬i fiendehand.

⁶²Han gav sitt eige folk ¬til sverdet, for han var harm på folket.

⁶³Elden øydde ¬dei unge stridsmenn, jentene fekk ingen ¬bryllaupssong.

⁶⁴Prestane i folket fall for sverd, og enkjene fekk ikkje halda ¬syrgjehøgtid.

⁶⁵Då vakna Herren ¬som or ein svevn, lik ein stridsmann ¬som vaknar or rusen.

⁶⁶Han slo sine motstandarar ¬tilbake og førte evig skam over dei.

⁶⁷Han støytte bort Josefs telt og valde ikkje Efraims-ætta.

⁶⁸Men Juda-ætta valde han ut og Sion-fjellet, som han elskar.

⁶⁹Han bygde sin heilagdom ¬himmelhøg, og grunnla han for alltid ¬liksom jorda.

⁷⁰Han valde ut David, sin tenar, og henta han frå sauekvea.

⁷¹Han tok han bort ¬frå lamsauene og sette han til hyrding ¬for Jakob, sitt folk, for Israel, sin eigedom.

⁷²Og David gjætte dei ¬med ærleg hjarta, han leidde dei ¬med kunnig hand.