Read nynorsk 1978 Forkynnaren 2 Bible Online

Forkynnaren 2 - nynorsk 1978 bible

Forkynnaren 2

¹Eg tenkte med meg: No vil eg prøva gleda og nyta det som er godt! Men det òg var fåfengd.

²Om låtten sa eg: ¬«Han er vitlaus», og om gleda: ¬«Kva skal ho tena til?»

³Då fekk eg den tanken at eg skulle kveikja meg ¬med vin, men la vitet styra meg ¬med visdom. Eg ville halda meg ¬til dårskapen til eg fekk sjå kva som er best for menneska under himmelen den korte tida livet varer.

⁴Så sette eg store ting ¬i verk: Eg bygde hus ¬og planta vingardar,

⁵stelte til hagar og parkar og sette alle slag frukttre ¬i dei.

⁶Eg bygde dammar til å vatna ein skog med tre ¬som voks opp.

⁷Eg kjøpte trælar ¬og trælkvinner, og andre trælar ¬var fødde i mitt hus. Storfe og småfe fekk eg meg òg, i større mengd enn alle dei som levde i Jerusalem før meg.

⁸Sølv og gull samla eg meg òg, og rikdom ¬frå andre kongar og land. Eg fekk meg songarar ¬og songarinner og det som er ein hugnad ¬for menn, kvinner og atter kvinner.

⁹Eg vart stor, ¬ja, større enn alle dei som levde i Jerusalem før meg. Men visdomen min ¬heldt eg fast ved.

¹⁰Alt det augo ynskte, lét eg dei få; eg nekta meg inga glede. Hjarta gledde seg ¬over alt mitt strev, og det var løna ¬for all mi møde.

¹¹Men så gav eg meg ¬til å tenkja over alt det eg hadde gjort ¬med mine hender, det eg hadde streva ¬og slite med. Sjå, alt var fåfengd ¬og jag etter vind. Det er ingenting å vinna ¬under sola.

¹²Eg gav meg òg ¬til å tenkja over visdom, vitløyse og dårskap. Kva skal vel kongens ¬ettermann gjera? Det same som andre har gjort ¬for lenge sidan.

¹³Eg såg at visdom ¬er betre enn dårskap, liksom ljoset ¬er betre enn mørkret.

¹⁴Den vise har augo i hausen, medan dåren ferdast i mørker. Men eg skjøna òg at same lagnaden ¬møter dei begge.

¹⁵Då tenkte eg med meg: Som det går dåren, ¬så går det meg òg. Kva skal all min visdom ¬tena til? Eg tenkte med meg: Det òg er fåfengd.

¹⁶For minnet om den vise lever ikkje lenger ¬enn minnet om dåren. I dagar som kjem, er alt for lenge sidan gløymt. Ja, den vise må døy, ¬han liksom dåren.

¹⁷Då vart eg lei av livet, for eg lika ille ¬det som hender under sola. Alt er fåfengd ¬og jag etter vind.

¹⁸Eg vart lei av alt mitt strev, alt slitet eg har hatt ¬under sola. For alt må eg lata over til den som kjem etter meg.

¹⁹Kven veit om det vert ein vis ¬eller ein dåre som skal rå over det ¬eg har vunne med mitt strev og min visdom ¬under sola? Det òg er fåfengd.

²⁰Då vart eg reint motlaus for alt det strev ¬eg har hatt under sola.

²¹For det hender ¬at eit menneske strevar med visdom, kunnskap ¬og dugleik og må gje det i arv ¬til ein annan som ikkje har hatt noko bry ¬med det. Det òg er fåfengd, ¬ei stor ulukke.

²²Kva har då mennesket att for alt sitt slit og strev som han har plaga seg med ¬under sola?

²³Alle hans dagar ¬er fulle av pinsle, og alt det han driv med, ¬valdar sorg. Ikkje eingong om natta får hjarta hans kvila. Det òg er fåfengd.

²⁴Det beste eit menneske ¬kan gjera, er å eta og drikka og unna seg gode dagar midt i alt sitt strev. Men eg fekk sjå at det òg kjem frå Guds hand.

²⁵For kven kan utan han eta og vera glad?

²⁶Ja, Gud gjev visdom og kunnskap og glede til dei menneske ¬han synest om. Men syndarar gjev han strevet med å samla og sanka, og sidan må dei gje det alt til dei som Gud synest om. Det òg er fåfengd ¬og jag etter vind.