Read nynorsk 1978 Jeremia 2 Bible Online

Jeremia 2 - nynorsk 1978 bible

Jeremia 2

¹Herrens ord kom til meg, og det lydde så:

²Gå og rop ut så det høyrest i Jerusalem: Så seier Herren: ¬Eg kjem i hug ¬din ungdoms truskap, din kjærleik i trulovingstida, då du fylgde meg i øydemarka, i eit land der ingen sår.

³Heilagt var Israel for Herren, fyrstegrøda av hans avling. Alle som ville gløypa folket, ¬laut bøta, ulukke kom over dei, lyder ordet frå Herren.

⁴Høyr Herrens ord, ¬du Jakobs ætt, alle ætter i Israels hus.

⁵Så seier Herren: Kva gale fann fedrane dykkar ¬hjå meg, sidan dei gjekk bort frå meg og heldt seg til gudar ¬som ikkje duger, så dei vart duglause sjølve?

⁶Dei spurde ikkje: «Kvar er Herren som førte oss opp frå Egypt og leidde oss ¬gjennom øydemarka, eit land med moar og kløfter, eit land med turk og mørker, eit land der folk ikkje ferdast og menneske ikkje bur?»

⁷Eg førte dykk ¬til eit veldyrka land, der de fekk nyta frukta ¬og grøda. Men då de kom dit inn, gjorde de landet mitt ureint og odelen min ¬til ein styggedom.

⁸Prestane spurde ikkje: ¬«Kvar er Herren?» Og dei som syslar med lova, ¬kjende meg ikkje. Hyrdingane fall frå meg, profetane spådde ved Ba’al og heldt seg ¬til gagnlause gudar. [3]

⁹Difor vil eg framleis føra klagemål mot dykk, lyder ordet frå Herren, ja, føra klagemål ¬mot barneborna dykkar.

¹⁰Far over til kittearøyane ¬og sjå, send bod til Kedar ¬og røk vel etter, ja, sjå om noko slikt har hendt!

¹¹Har noko folk bytt bort ¬sine gudar — endå dei ikkje er gudar? Men mitt folk har bytt bort ¬si ære mot det som ikkje gagnar. [4]

¹²Reddast, du himmel, ja, skjelv av redsle over dette! lyder ordet frå Herren.

¹³For to vonde ting ¬har folket mitt gjort: Dei har gått bort frå meg, kjelda med levande vatn, og hogge seg brunnar, leke brunnar ¬som ikkje held vatn.

¹⁴Er Israel ein træl, er han ein heimefødd træl? Kvifor har han vorte røva?

¹⁵Unge løver brølte mot han, høgt lét dei røysta si ljoma. Landet hans vart gjort ¬til ei audn, byane vart brende, ¬så ingen kan bu der.

¹⁶Jamvel menn ¬frå Nof og Takpanhes har gjort deg skallet. [5] [6]

¹⁷Er du ikkje sjølv skuld i dette fordi du gjekk bort ¬frå Herren din Gud den tid han førte deg på vegen?

¹⁸Kva hjelper det vel ¬at du fer til Egypt og vil drikka vatn or Nilen? Kva hjelper det ¬at du fer til Assur og vil drikka vatn or Eufrat?

¹⁹Det er din eigen vondskap ¬som tuktar deg, ditt fråfall som fører til straff. Så må du då skjøna og sjå kor vondt og beiskt det er at du har gått bort ¬frå Herren din Gud og ikkje lenger har age for meg, lyder ordet frå Herren, ¬Allhærs Gud.

²⁰Frå fyrste stund ¬har du brote åket og slite sund lekkjene dine. Du sa: «Eg vil ikkje ¬tena deg lenger.» På alle høge haugar og under kvart grønt tre la du deg ned og dreiv utukt. [7]

²¹Eg planta deg ¬som eit edelt vintre, ei heilt igjennom ekte plante. Korleis har du då vorte omskapt til villskot, eit uekte vintre?

²²Om du vaskar deg i lut og øydslar med såpe, ser eg likevel di skitne skuld, lyder ordet frå Herren Gud.

²³Korleis kan du seia: «Eg er ikkje urein, eg har ikkje sprunge ¬etter Ba’al-gudane»? Sjå kva du dreiv med ¬nede i dalen, og skjøn kva du har gjort! Du liknar ei lettføtt ¬kamelhoppe som renner hit og dit, [8]

²⁴eit villesel, kjent på steppa. Ho syp etter anden ¬i sin brunst; kven kan døyva hennar trå? Dei som leitar etter henne, treng aldri springa seg trøytte; i paringstida ¬finn dei henne lett.

²⁵Lat ikkje foten din verta berr, og spar strupen din for torste! Men du svarar: «Nei, det er nyttelaust, for eg elskar dei framande, ¬dei vil eg fylgja.» [9]

²⁶Som ein tjuv må skjemmast ¬når han vert gripen, såleis skal israelittane ¬skjemmast, både dei sjølve ¬og kongane deira, hovdingane, prestane ¬og profetane deira.

²⁷Dei seier til treet: ¬«Du er far min,» og til steinen: ¬«Du har født meg.» Dei snur ryggen til meg ¬og ikkje andletet; men når ulukka kjem, seier dei: «Reis deg og hjelp oss!»

²⁸Kvar er då gudane ¬som du laga deg? Lat dei reisa seg og hjelpa deg ¬når ulukka kjem! For du har like mange gudar som du har byar, Juda.

²⁹Kvifor ligg de i strid med meg? De har alle gjort opprør ¬mot meg, lyder ordet frå Herren.

³⁰Til fånyttes slo eg ¬sønene dykkar; dei lét seg ikkje aga. Som ei herjande løve tynte dykkar sverd profetane.

³¹De som høyrer denne ætta til, akta på Herrens ord! Har eg vore ¬som ei øydemark for Israel eller som eit kolmørkt land? Kvifor seier folket mitt: «Vi spring dit vi vil, vi kjem aldri meir til deg»?

³²Kan ei ungjente gløyma ¬sin prydnad eller ei brur sitt belte? Men mitt folk har gløymt meg i uminnelege tider.

³³Kor vel du veit å finna vegen når du trår etter elskhug! Difor har du òg lært deg å gå på vonde vegar.

³⁴Ja, på kappesnippane ¬har du blod av skuldlause fattigfolk, som du ikkje har gripe ¬i innbrot.

³⁵Likevel seier du: «Eg er skuldlaus, vreiden hans ¬har vendt seg frå meg.» No stemner eg deg for retten, for du seier: ¬«Eg har ikkje synda.»

³⁶Å, kor lett du tek det med å velja ein annan veg! Men Egypt kjem òg til å verta ¬eit vonbrot for deg, like eins som Assur vart det.

³⁷Jamvel derifrå må du gå med hendene over hovudet. For Herren har vraka dei du set di lit til. Du får inga nytte av dei.