Read nynorsk 1978 Jeremia 4 Bible Online

Jeremia 4 - nynorsk 1978 bible

Jeremia 4

¹Israel, dersom du ¬vender om, så vend om til meg, lyder ordet frå Herren. Tek du bort ¬dei avskyelege gudane dine, så eg aldri ser dei meir, skal du sleppa å flakka ¬heimlaus ikring.

²Og sver du ærleg, ¬rett og rettvist: «Så sant Herren lever», skal folka verta velsigna i han og prisa seg sæle i han.

³Så seier Herren ¬til mennene i Juda og til dei som bur i Jerusalem: Bryt dykk nytt land, og så ikkje meir ¬mellom klunger!

⁴Omskjer dykk for Herren, ta bort dykkar hjartans ¬førehud, de Juda-menn ¬og Jerusalems-buar! Elles skal harmen min ¬loga som eld og brenna ¬utan at nokon sløkkjer, for alt det vonde de har gjort. [14]

⁵Kunngjer dette i Juda, rop det ut i Jerusalem: Lat hornet ljoma i landet, og rop av full hals: Samla dykk og lat oss gå inn i festningsbyane!

⁶Lyft hærmerket ¬og før det til Sion! Berga dykk og stogga ikkje! For eg sender ei ulukke ¬frå nord, ei veldig øydelegging. [15]

⁷Ei løve stig opp or kjerret. Ein som herjar mellom folka, tek ut og fer frå sin stad; han vil gjera landet ditt ¬til ei audn. Byane dine skal leggjast i grus, så ingen kan bu der. [16]

⁸Bind difor syrgjeplagg ¬om livet, set i med klagerop og hyl! For Herrens brennande vreide har ikkje vendt seg frå oss.

⁹Den dagen, ¬lyder ordet frå Herren, skal kongen og hovdingane ¬missa motet. Prestane skal stivna av redsle og profetane stå der lamslegne.

¹⁰Eg sa: Å, Herre Gud, du har sanneleg svike dette folket og Jerusalem då du sa: «De skal ha fred», og så sit sverdet ¬i strupen på oss.

¹¹På den tid skal det seiast til dette folket og til Jerusalem: Ein vind som dirrar av hete, er på veg mot folket mitt frå dei snaue høgdene ¬i øydemarka, ikkje som når ein kastar ¬og reinsar korn,

¹²nei, ein sterkare storm ¬kjem hit på mitt bod. No vil eg òg fella dom over dei.

¹³Som uversskyer ¬stig fienden opp; hans vogner er som ein storm, hans hestar snøggare ¬enn ørnar. Ve oss, det er ute med oss!

¹⁴Jerusalem, reinsa hjarta ditt ¬for vondskap, så skal du verta berga. Kor lenge vil du hysa vonde tankar i hugen din?

¹⁵Høyr, det kjem eit bod frå Dan, ei ulukkemelding ¬frå Efraims-fjella.

¹⁶Sei frå til folk: Der er dei! Rop det ut over Jerusalem! Fiendar kjem frå land ¬langt borte, dei set i med hærrop ¬mot byane i Juda.

¹⁷Som vaktmenn på ein åker ¬kringset dei landet, fordi det var trassig mot meg, lyder ordet frå Herren.

¹⁸Di åtferd og dine gjerningar har valda deg dette. Det er den beiske frukt ¬av din vondskap; no gjeld det ditt liv.

¹⁹Å, bringa mi, bringa mi! Eg vrid meg i verk. Å, veggene i hjarta mitt! Hjarta mitt ankar seg, ¬eg kan ikkje teia. Eg høyrer lyden ¬av horn og hærrop.

²⁰Samanbrot på samanbrot ¬melder dei, ja, heile landet er herja. Brått vert telta mine ¬øydelagde, teltdukane rivnar ¬i ein augneblink.

²¹Kor lenge må eg sjå hærmerke og høyra hornljom?

²²Ja, fåvist er mitt folk, dei kjenner ikkje meg. Uvituge søner er dei og skjønar ingen ting. Glupe er dei til å gjera vondt, men dei har ikkje vit ¬til å gjera det gode.

²³Eg såg på jorda ¬— ho var aud og tom, og på himmelen ¬— ljoset var borte.

²⁴Eg såg på fjella ¬— dei skalv, og alle haugane bivra.

²⁵Eg såg — det fanst ikkje ¬eit menneske, og alle fuglane ¬under himmelen ¬var flogne.

²⁶Eg såg — det grøderike landet ¬var ei øydemark, og alle byane var nedrivne. Det hadde Herren gjort i sin brennande vreide.

²⁷Så seier Herren: Heile landet skal verta ei audn, men eg gjer ikkje ende på det.

²⁸Difor syrgjer jorda, og himmelen der oppe ¬svartnar. For eg har tala og lagt min plan, eg gjer han ikkje om ¬og tek han ikkje att.

²⁹For gnyen av hestfolk ¬og bogeskyttarar rømer kvar by. Dei gøymer seg i tettskogen og stig opp på hamrane. Alle byane er folketome, ingen bur i dei.

³⁰Du som er herja, ¬kva vil du gjera? Om du kler deg i skarlak og pryder deg med gullstas, om du gjer augo store ¬med sminke, gjer du deg fager til fånyttes. Dine elskarar vanvørder deg, dei står deg etter livet. [17]

³¹Eg høyrer støn ¬som av ei kvinne i rier, skrik som når ho føder ¬for fyrste gong. Det er Sions dotter som ropar; ho syp etter anden, retter ut hendene og seier: «Ve meg, maktlaus sig eg om i hendene på mordarar!»