Read nynorsk 1978 Jeremia 48 Bible Online

Jeremia 48 - nynorsk 1978 bible

Jeremia 48

¹Om Moab. Så seier Herren, Allhærs Gud, ¬Israels Gud: Ve Nebo! Byen er øydd. Kirjatajim er teke og vanæra, borga har vorte ¬til skam og skræmsle. [105]

²Det går ikkje gjetord ¬av moabittane meir. I Hesjbon la dei vonde planar ¬mot dei: «Kom, lat oss rydja dei ut ¬som folk!» Du òg skal tagna, Madmen, sverdet skal forfylgja deg.

³Høyr klageropet frå ¬Horonajim, der er herjing ¬og stor øydelegging.

⁴Moab har brote saman, borna der set i og skrik.

⁵Ja, oppover bakken til Luhit går folk og græt. På vegen ned mot Horonajim høyrest det skrik ¬over samanbrotet:

⁶«Røm, så de kan berga livet!» Men de vert som ein busk ¬i øydemarka.

⁷Fordi du leit på ditt gods ¬og dine skattar, skal du òg verta teken. Kamosj må fara i fangenskap og hans prestar og hovdingar ¬med han.

⁸Over kvar by ¬kjem det ein herjar, ikkje ein by slepp unna. Dalen skal herjast og høgsletta leggjast i øyde, så som Herren har sagt.

⁹Gjev moabittane venger, for dei skal av stad i bråhast. Byane i landet skal verta aude, og ingen skal bu i dei.

¹⁰Forbanna vere den som forsømer å gjera ¬Herrens verk! Forbanna vere den som held sitt sverd frå blod!

¹¹Moab var trygg ¬frå ungdomen av, låg roleg som vin på sin berme, vart ikkje tappa frå fat til fat — laut aldri fara i fangenskap. Difor har han halde på smaken, angen av han ¬er den same som før.

¹²Men sjå, dagar skal koma, lyder ordet frå Herren, då eg sender vintapparar ¬til han. Dei skal tappa han om ¬og tøma fata og slå krukkene i knas.

¹³Då skal Moab skjemmast ¬av Kamosj liksom Israel laut skjemmast ¬av Betel, som dei sette si lit til.

¹⁴Korleis kan de seia: «Vi er krigarar ¬og djerve stridsmenn»?

¹⁵Moab skal herjast, fienden fer opp mot hans byar, og den beste ungdomen ¬vert slakta ned, lyder ordet frå Kongen, — Herren, Allhærs Gud, ¬er hans namn.

¹⁶Moabs undergang er nær, i ei bråhast ¬kjem ulukka over han.

¹⁷Ha medkjensle med han, alle grannefolk ikring, alle de som kjenner ¬hans namn. Sei: «Å, at han er broten, den sterke stav, ¬det herlege septer!»

¹⁸Stig ned frå ditt æresete, ¬set deg i støvet, du Dibons dotter ¬som bur i byen. For han som skal herja Moab, fer opp imot deg og øydelegg dine ¬festningsverk.

¹⁹Stå attmed vegen ¬og hald utkikk, du som bur i Aroer! Spør dei som rømde ¬og kom seg unna: «Kva har hendt?»

²⁰Moab er knust og vanæra. No kan du hyla og skrika. Gjer det kjent ved Arnon at Moab er øydelagt.

²¹Straffedomen er komen over slettelandet, over byane Holon, Jahsa, Mofa’at,

²²Dibon, Nebo, Bet-Diblatajim,

²³Kirjatajim, Bet-Gamul, Bet-Meon,

²⁴Kerijot, Bosra og alle dei andre byane i Moab, både fjern og nær.

²⁵Avhogge er Moabs horn, armen hans er broten, ¬seier Herren.

²⁶Gjer Moab drukken, for han har hovmoda seg ¬mot Herren. Så kan han liggja der og spy og vera til spott, han òg.

²⁷Eller heldt du ikkje Israel ¬for narr? Kanskje han var gripen ¬mellom tjuvar, sidan du rister på hovudet kvar gong du talar om han?

²⁸Far bort frå byane og slå dykk ned i fjellet, de som bur i Moab! Gjer som dua, ¬ho byggjer seg reir i sidene av det gapande gjelet.

²⁹Vi har høyrt ¬kor kaute moabittane er, sjølvgode er dei, stolte og storlåtne og hovmodige i hug og hått.

³⁰Eg veit kor frekke dei er, ¬seier Herren, eg kjenner ¬det tome skrytet deira. Uærlege er dei i alt det dei gjer.

³¹Difor jamrar eg over Moab, skrik for heile Moab skuld og sukkar over mennene ¬frå Kir-Heres.

³²Eg græt meir over deg enn over Jaser, ¬du vintre i Sibma. Dine ranker tøygde seg ¬ut mot sjøen, dei nådde heilt til Jaser. Over din frukthaust ¬og vinhaust kjem det ein herjar.

³³Gleda og jubelen er borte frå hagar og marker i Moab. Eg gjer ende på vinen ¬i pressekummane. Ingen trakkar vindruer ¬til glade rop; alle jubelrop har stilna.

³⁴Skriket frå Hesjbon ¬når til El’ale, heilt til Jahas høyrest ropet. Dei ropar frå Soar ¬til Horonajim og til Eglat-Sjelisjia. For jamvel Nimrim-vatnet ¬vert til øydemark.

³⁵Så gjer eg slutt på den skikken at folk i Moab ¬går opp på haugane og brenner offer for guden sin, lyder ordet frå Herren.

³⁶Difor klagar mitt hjarta som fløyter over Moab, ja, det klagar som fløyter over mennene frå Kir-Heres. For alt det dei hadde samla, ¬er tapt. [106]

³⁷Kvart hovud er snauklypt, alt skjegg er avraka. Alle har rispa opp hendene og har syrgjeplagg om hoftene.

³⁸I Moab lyder det berre klage på alle tak og plassar. For eg har knust moabittane lik eit kjerald ¬som ingen bryr seg om, lyder ordet frå Herren.

³⁹Å, kor moabittane er knuste! Kor dei hyler! Skamfulle ¬har dei snutt ryggen til. No vert Moab ¬til spott og skræmsle for alle sine grannefolk.

⁴⁰Ja, så seier Herren: Sjå, som ei ørn ¬kjem fienden flygande og breier vengene ut ¬over Moab.

⁴¹Byane vert tekne, ¬festningane storma. Den dagen skal Moabs krigarar vera til mote ¬som ei kvinne i barnsnaud.

⁴²Moabittane går til grunne ¬som folk fordi dei har hovmoda seg ¬mot Herren.

⁴³Det vert gru og grav og garn for dykk som bur i Moab! lyder ordet frå Herren.

⁴⁴Den som rømer frå det grufulle, skal falla i grava, og den som kjem opp or grava, skal fangast i garnet. Ja, dette sender eg ¬over moabittane det året eg krev dei ¬til rekneskap, lyder ordet frå Herren.

⁴⁵I skuggen av Hesjbon står utmødde flyktningar. Men eld går ut frå Hesjbon, ein loge frå Sihons by. Han skal øyda Moabs tinning og skallen på dei som gjer bråk.

⁴⁶Ve deg, Moab! Det er ute med folket ¬som dyrkar Kamosj. For sønene dine vert bortførte, og døtrene må fara ¬i fangenskap.

⁴⁷Men til sist, i dagar som kjem, skal eg venda lagnaden ¬for Moab, lyder ordet frå Herren.