Read nynorsk 1978 Jeremia 49 Bible Online

Jeremia 49 - nynorsk 1978 bible

Jeremia 49

¹Om ammonittane. Så seier Herren: Har ikkje Israel søner, har han ingen arving? Kvifor har då Milkom ¬teke Gad i eige og folket hans sett seg ned ¬i byane der? [107]

²Sjå, difor skal dagar koma, lyder ordet frå Herren, då eg lèt hærrop ljoma for ammonittane i Rabba. Byen skal verta til aude røysar, og dotterbyane skal brennast. Israel skal ta arvelandet att frå dei som tok det frå han, ¬seier Herren.

³Jamra deg, Hesjbon, for Ai er øydelagt. Skrik, de Rabba-døtrer, ta syrgjeplagg på, ¬set i med klage og renn att og fram ¬mellom kveene. For Milkom må fara ¬i fangenskap og hans prestar og hovdingar ¬med han.

⁴Kvifor rosar du deg av dalane, av din grøderike dal, du fråfalne dotter, som set di lit til dine skattar og seier: ¬«Kven kan vel nå meg?»

⁵Sjå, frå alle kantar sender eg redsle over deg, seier Herren Gud, ¬Allhærs Gud. De skal drivast bort, ¬kvar i si lei, og ingen skal samla ¬dei som rømer.

⁶Men sidan vender eg lagnaden ¬for ammonittane, lyder ordet frå Herren.

⁷Om Edom. Så seier Herren, Allhærs Gud: Finst det ikkje visdom ¬i Teman meir, har ikkje dei kloke råd å gje? Er visdomen deira øydelagd? [108]

⁸Røm, snu om! Gøym dykk djupt nede, de som bur i Dedan. For eg lèt ulukka ¬koma over Esau på den tid eg krev han ¬til rekneskap. [109] [110]

⁹Kjem drueplukkarar til deg, leiver dei ingenting ¬til ettersanking. Og kjem det tjuvar om natta, øydelegg dei så mykje dei vil.

¹⁰For eg legg Esau open og berr og viser kvar han har ¬sine gøymestader, så han ikkje kan halda seg ¬løynd. Borna og brørne ¬og grannane hans vert herja; det er ute med dei.

¹¹Berre gå frå dine farlause born, eg skal halda dei i live, og enkjene dine ¬kan lita på meg.

¹²Ja, så seier Herren: Jamvel dei ¬som ikkje har fortent det, må sanneleg drikka or staupet. Og så skulle du sleppa straff! Nei, du skal ikkje sleppa, du må tøma staupet.

¹³For eg har svore ved meg sjølv, lyder ordet frå Herren: Bosra skal verta ¬til skræmsle og spott, til audn og forbanning, og alle byane der skal liggja i røys for alltid.

¹⁴Ei tidend har eg høyrt ¬frå Herren, ein bodberar er send ut ¬mellom folka: «Samla dykk og gå mot byen, reis dykk til strid!»

¹⁵Sjå, eg gjer deg liten ¬mellom folka, vanvørd mellom menneska.

¹⁶Den redsle du vekte hjå andre, og ditt hjartans hovmod ¬har narra deg, du som bur i bergrivner og held til oppå høgdene. Men om du byggjer reiret ditt ¬høgt som ørna, så skal eg få deg ned derifrå, lyder ordet frå Herren.

¹⁷Edom skal verta ei skræmsle. Alle som fer framom, kjem til å fæla og spotta når dei ser alle dei sår ¬han har fått.

¹⁸Det skal gå ¬som då Sodoma og Gomorra og grannebyane vart ¬øydelagde, seier Herren. Ikkje eit menneske skal bu der, ingen skal halda til i landet.

¹⁹Lik ei løve som stig opp or den fine Jordan-skogen til sletta som alltid er grøn, så skal eg på ein augneblink driva dei bort frå landet og setja min utvalde over det. For kven er som eg? Kven vil stemna meg? Og kva for ein hyrding ¬kan stå seg mot meg?

²⁰Høyr då kva planar Herren har lagt ¬mot folket i Edom, kva han har tenkt å gjera med dei som bur i Teman. Jamvel dei minste i flokken ¬skal slepast bort, og beitemarkene deira ¬skal verta aude.

²¹Når det spørst at dei fell, ¬bivrar jorda; heilt til Sevsjøen ¬høyrest deira skrik.

²²Sjå, fienden stig ¬og flyg som ei ørn, han spilar vengene ut ¬over Bosra. Den dagen skal Edoms ¬krigarar vera til mote ¬som ei kvinne i barnsnaud.

²³Om Damaskus. Hamat og Arpad er vanæra, for dei har fått eit ulukkebod. Dei skjelv i uro som havet, som aldri kan falla til ro. [111]

²⁴Damaskus er motlaus ¬og rømer. Redsle har kome over folket, det er gripe av angst og smerte som ei fødande kvinne.

²⁵Kor aud han er, ¬den namngjetne byen, staden der gleda rådde!

²⁶På torga fell ¬dei unge mennene, og alle stridsmenn ¬vert drepne den dagen, lyder ordet frå Herren, ¬Allhærs Gud.

²⁷Eg kveikjer eld mot muren ¬kring Damaskus, han skal øyda ¬Benhadads borger. [112]

²⁸Om Kedar og Hasor-rika som Nebukadnesar, babylonarkongen, vann over. Så seier Herren: Opp, rykk fram mot Kedar, gjer ende på mennene frå aust! [113]

²⁹Dei skal ta deira telt ¬og småfe, teltdukane og all deira reiskap, dei skal ta kamelane deira ¬med seg og ropa til dei: ¬«Redsle på alle kantar!»

³⁰Røm og kom unna ¬så snøgt de kan, gøym dykk djupt nede, de Hasor-buar, seier Herren. For Nebukadnesar, ¬Babel-kongen, har lagt ein plan og tenkt ut noko vondt ¬mot dykk.

³¹Opp, rykk fram ¬mot eit sutlaust folk, mot dei som bur trygt, ¬seier Herren. Det har korkje portar ¬eller bommar og bur for seg sjølv.

³²Kamelane deira ¬skal verta til rov, deira store buskap til hærfang. Dei som har kortklypt hår ¬ved tinningen, vil eg spreia for alle vindar; frå alle kantar ¬lèt eg ulukka koma over dei, lyder ordet frå Herren.

³³Då vert Hasor tilhaldsstad ¬for sjakalar, ei audn for alle tider. Ikkje eit menneske skal bu der, ingen skal halda til i byen.

³⁴Dette er Herrens ord som kom til profeten Jeremia om Elam i den fyrste tida Sidkia var konge i Juda:

³⁵Så seier Herren, Allhærs Gud: Sjå, eg vil bryta bogen ¬for elamittane, det sterkaste våpenet deira.

³⁶Mot Elam sender eg fire vindar frå dei fire himmelhjørna og spreier dei ¬for alle desse vindane. Det skal ikkje vera eit land der det ikkje finst folk som er bortdrivne frå Elam.

³⁷Eg gjer elamittane redde for fiendane deira, for alle som står dei etter livet. Eg lèt ulukke koma over dei, min brennande vreide, ¬seier Herren. Eg sender sverdet etter dei til eg får gjort ende på dei.

³⁸Så set eg kongsstolen min ¬i Elam og rydjar ut konge ¬og hovdingar der, lyder ordet frå Herren.

³⁹Men til sist, i dagar som kjem, vender eg lagnaden for Elam, lyder ordet frå Herren.