Read nynorsk 1978 Klagesongane 1 Bible Online

Klagesongane 1 - nynorsk 1978 bible

Klagesongane 1

¹Å, kor einsam ho sit, byen som før var ¬så folkerik! Ho som var stor mellom folka, sit no enkje. Fyrstinna mellom landa må gjera tvangsarbeid. [1]

²Ho græt så sårt om natta, tårene renn på hennar kinn. Mellom alle sine elskarar har ho ingen som trøystar. Alle hennar vener har svike, dei har vorte hennar fiendar. [2]

³Bort frå landet laut Juda fara, ut or naud og tung trældom. No bur ho mellom folka og finn ikkje ro. Alle hennar forfylgjarar ¬nådde henne att midt i trengslene.

⁴Vegane til Sion syrgjer fordi ingen kjem til høgtidene. Alle portane i byen er aude, og prestane der må sukka. Dei unge jentene er fulle ¬av sut, og sjølv har ho bitter sorg.

⁵Dei som står henne imot, ¬har makta, hennar fiendar ¬kjenner seg trygge. Herren har late henne lida fordi hennar synder ¬var mange. Borna hennar laut fara ¬i fangenskap, fienden førte dei bort.

⁶Sions dotter har mist all sin prydnad. Hennar stormenn ¬vart som hjortar som ikkje finn beite. Kraftlause gjekk dei av stad framfor han som dreiv dei.

⁷I si naud og heimløyse må Jerusalem minnast alt det herlege ho hadde heilt ifrå gamle dagar. Men folket fall i fiendehand og hadde ingen til å hjelpa. Fiendane såg på henne og lo fordi det var ute med henne.

⁸Jerusalem har synda grovt, difor har dei uvilje mot henne. Alle som æra henne, vanvørder henne no, for dei har sett henne naken. Sjølv må ho sukka ¬og snu seg bort.

⁹Ureinskapen viser seg ¬på hennar slep; ho hadde ikkje tenkt ¬det skulle enda så. Utruleg djupt har ho sokke, og ingen trøystar henne. «Herre, sjå mi naud, sjå korleis fienden triumferer!»

¹⁰Fienden rette ut handa etter alle hennar skattar. Ho laut sjå at heidningar kom inn i hennar heilagdom, endå ho hadde nekta dei å vera med i din lyd.

¹¹Alt hennar folk må sukka medan dei leitar etter brød. Dei byter sine skattar i mat, så dei kan berga livet. «Sjå, Herre, og legg merke til kor vanvørd eg er!»

¹²Å, alle de ¬som fer framom på vegen, gjev akt og sjå ¬om det finst ei liding så tung som den eg har røynt, den Herren har late meg lida på sin brennande vreidedag.

¹³Herren sende eld ¬frå det høge, som gjekk meg ¬gjennom merg og bein. Han sette ut garn for mine føter og støytte meg unna. Han har gjort meg einsam, all dagen er eg sjuk.

¹⁴Han vakta på mine synder som var knytte saman ¬i hans hand. Dei låg som eit åk ¬på min nakke og har brote mi kraft. Herren har gjeve meg ¬i hendene på folk eg ikkje ¬kan stå meg imot.

¹⁵Herren har vraka alle dei kjemper ¬som fanst hjå meg. Han kalla saman ein flokk ¬imot meg, ville knusa mine unge menn. I vinpressa har Herren trakka Juda, den unge møy.

¹⁶Dette er det eg græt for, tårene strøymer frå augo mine. For langt borte frå meg er dei som kunne trøysta ¬og gje meg mot. Det er ute med borna mine, fienden var for sterk.

¹⁷Sion retter ut sine hender, men det er ingen ¬som trøystar henne. Til strid mot Jakob ¬har Herren mønstra alle hans fiendar rundt ikring. Jerusalem byd dei imot som ei urein kvinne.

¹⁸Herren har fare rettvist fram, for eg var ulydig ¬mot hans bod. Høyr på meg, alle folk, og sjå kva eg må lida! Mine unge jenter og gutar laut fara i fangenskap.

¹⁹Eg ropa på mine elskarar, men dei sveik meg. Mine prestar og styresmenn omkom her i byen medan dei leita etter mat, så dei kunne berga livet.

²⁰Herre, sjå, eg er i naud, det gjærer i min barm. Hjarta snur seg i mitt bryst, fordi eg var trassig og ulydig. Ute har sverdet ¬drepe mine born, inne i huset rår døden.

²¹Dei høyrer kor eg sukkar, og ingen trøystar meg. Alle mine fiendar ¬høyrer om mi ulukke, og det gleder dei ¬at du har sendt henne. Lat han koma, ¬den dagen du varsla, så det går dei like ille ¬som meg.

²²Lat all deira vondskap ¬koma deg for auga! Gjer med dei ¬som du gjorde med meg for alle mine synder. For mine sukkar er mange, og mitt hjarta er sjukt.