Read nynorsk 1978 Sefanja 2 Bible Online

Sefanja 2 - nynorsk 1978 bible

Sefanja 2

¹Kom saman, ¬hald samling, du folk som ikkje skjemmest,

²før de kverv ¬som fykande agner, før han kjem over dykk, Herrens brennande vreide, før han kjem over dykk, Herrens vreidedag!

³Søk Herren, alle de audmjuke i landet, de som gjer hans vilje! Legg vinn på rettferd ¬og audmykt, så vert de kanskje sparte på Herrens vreidedag!

⁴Gasa skal liggja folketomt og Asjkalon verta ei øydemark. Midt på ljose dagen skal folket i Asjdod ¬drivast bort, og Ekron skal herjast ¬til grunnen.

⁵Ve deg, du kretarfolk, som bur utmed havet! Dette er Herrens ord mot deg: «Kanaan, du Filistarland, eg legg deg i øyde, ¬så ingen kan bu der.

⁶Landet ved havet ¬skal verta til beite, til hamnegang for gjætarar, til kve for sau og geit.»

⁷Dei som er att av Juda-ætta, skal få landet ved havet i eige. Der skal dei ha sitt beiteland, og om kvelden skal dei kvila ¬i husa i Asjkalon. For Herren deira Gud ¬skal sjå til dei, han skal venda deira lagnad.

⁸Eg høyrde svivørdinga ¬frå Moab og spottorda frå ammonittane, då dei svivørde folket mitt og briska seg mot landet deira.

⁹Difor, lyder ordet frå Herren, Allhærs Gud, Israels Gud: Så sant eg lever, skal det gå Moab som Sodoma og ammonittane som ¬Gomorra; dei skal verta ei neslemark, ¬ei saltgruve, ei øydemark til evig tid. Dei som er att av folket mitt, skal plyndra dei, resten av folket ¬skal ta dei i eige.

¹⁰Dette skal henda fordi dei var storlåtne, fordi dei var stolte og spotta folket åt Herren, ¬Allhærs Gud.

¹¹Dei skal få age for Herren når han rydjar ut alle gudane ¬på jorda. Og dei som bur på strendene ¬langt borte, skal tilbe han, kvar på sin stad.

¹²De òg, nubiarar, skal falla for mitt sverd.

¹³Han retter ut handa mot nord og øydelegg Assur. Han gjer Ninive til audn, turr som ei øydemark.

¹⁴Midt i byen ¬skal buskapar kvila og ville dyr av alle slag. Pelikan og hegre skal sova på søylehovuda der og ugla tuta frå vindaugo, på dørstokken ¬skal ramnen sitja. Sederpanelet skal rivast av.

¹⁵Dette er den jublande byen som låg så trygt ¬og sa med seg sjølv: «Eg — og ingen annan!» Kor aud han er vorten, ein kvilestad for villdyr! Alle som fer framom, pip og vinkar med handa.