Read nynorsk 1978 Lukas 2 Bible Online

Lukas 2 - nynorsk 1978 bible

Lukas 2

¹I dei dagane lét keisar Augustus lysa ut at det skulle takast manntal over heile verda.

²Dette var fyrste gongen dei tok manntal, og det hende medan Kvirinius var landshovding i Syria. [6]

³Då fór alle heim, kvar til sin by, og skulle skriva seg i manntalet.

⁴Josef òg fór frå byen Nasaret i Galilea og opp til Judea, til Davidsbyen, som heiter Betlehem, for han høyrde til Davids hus og ætt,

⁵og skulle skriva seg der. Maria, festarmøya hans, var med han. Ho venta då barn. [7]

⁶Og medan dei var der, kom tida då ho skulle føda,

⁷og ho fekk son sin, den fyrstefødde; ho sveipte han og la han i ei krubbe, for det var ikkje rom åt dei i herberget.

⁸Det var nokre gjætarar der i grannelaget, som låg ute og vakta sauene sine om natta.

⁹Best det var, stod ein engel frå Herren framfor dei, og Herrens herlegdom lyste kringom dei. Då vart dei fælande redde.

¹⁰Men engelen sa til dei: «Ver ikkje redde! Eg kjem med bod til dykk om ei stor glede som skal timast alt folket.

¹¹I dag er det fødd dykk ein frelsar i Davids by; han er Kristus, Herren.

¹²Og det skal de ha til teikn: De skal finna eit barn som er sveipt og ligg i ei krubbe.»

¹³Brått var det ein stor himmelhær saman med engelen; dei lova Gud og kvad:

¹⁴«Ære vere Gud i det høgste, og fred på jorda blant menneske ¬som Gud har hugnad i!»

¹⁵Då englane hadde fare frå dei og attende til himmelen, sa gjætarane til kvarandre: «Lat oss gå inn til Betlehem og sjå dette som har hendt, og som Herren har kunngjort oss.»

¹⁶Så skunda dei seg dit og fann Maria og Josef og det vesle barnet som låg i krubba.

¹⁷Då dei fekk sjå det, fortalde dei alt som hadde vorte sagt dei om dette barnet.

¹⁸Alle som høyrde på, undra seg over det gjætarane fortalde.

¹⁹Men Maria gøymde alt dette i hjarta sitt og grunda på det.

²⁰Og gjætarane vende attende, medan dei lova og prisa Gud for det dei hadde høyrt og sett; alt var så som det hadde vorte sagt dei.

²¹Då åtte dagar var lidne og han skulle omskjerast, kalla dei han Jesus; det var det namnet engelen hadde nemnt før han var komen i mors liv.

²²Då reinsingstida som Moselova føreskriv, var til ende, tok dei han med seg opp til Jerusalem. Dei ville bera han fram for Herren.

²³For det står skrive i Herrens lov: Alt fyrstefødt av hankjønn skal helgast til Herren.

²⁴Dei ville òg bera fram det offeret som er fastsett i Herrens lov: eit par turtelduer eller to dueungar.

²⁵I Jerusalem var det då ein mann som heitte Simeon; han var ein rettvis og gudleg mann som venta på Israels trøyst. Den Heilage Ande var over han,

²⁶og Anden hadde late han få vita at han ikkje skulle døy før han hadde fått sjå den Herren hadde salva.

²⁷No kom han opp til templet; det var Anden som dreiv han. Og då foreldra kom med Jesus-barnet for å gjera med det som skikk og bruk var etter lova,

²⁸tok Simeon barnet i armane sine, lova Gud og sa:

²⁹Herre, no lèt du tenaren din ¬fara herifrå i fred, etter ditt ord.

³⁰For augo mine har sett di frelse,

³¹som du har skipa til ¬for alle folks åsyn,

³²eit ljos til openberring ¬for heidningane og til ære for Israel, folket ditt.

³³Far hans og mor hans undra seg over det som vart sagt om han.

³⁴Og Simeon velsigna dei og sa til Maria, mor hans: «Sjå, han er sett til fall og oppreising for mange i Israel, og til eit teikn som vert motsagt.

³⁵Såleis skal dei tankar mange hyser i hjarta, koma fram i dagen. Men gjennom di sjel skal det òg gå eit sverd.»

³⁶Det var ei profetkvinne der, Anna Fanuelsdotter, av Asjers-ætta. Ho var langt oppi åra. I sin ungdom var ho gift i sju år,

³⁷og sidan hadde ho vore enkje; og no var ho åttifire år. Ho var aldri borte frå templet, men tente Gud i faste og bøn natt og dag.

³⁸I denne stunda kom ho fram og lova Gud; og ho tala om barnet til alle som venta på frelse for Jerusalem.

³⁹Då dei hadde gjort alt som var føreskrive i Herrens lov, fór dei attende til Galilea, til heimbyen Nasaret.

⁴⁰Og guten voks og vart sterk; han vart fylt av visdom, og Guds nåde var over han.

⁴¹Kvart år fór foreldra åt Jesus til Jerusalem for å halda påske.

⁴²Og då han var tolv år, drog dei som vanleg dit opp til høgtida.

⁴³Men då høgtidsdagane var til ende og dei skulle fara heim, vart Jesus-barnet verande att i Jerusalem, og foreldra hans la ikkje merke til det.

⁴⁴Dei tenkte han var med i ferdafylgjet, og fór ei dagsreis fram og leita etter han mellom skyldfolk og kjenningar.

⁴⁵Som dei no ikkje fann han, fór dei attende til Jerusalem og leita etter han der.

⁴⁶Tre dagar etter fann dei han i templet. Der sat han midt imellom lærarane og lydde på dei og spurde dei.

⁴⁷Og alle som høyrde på han, undra seg over kor vitug han var og kor godt han svara.

⁴⁸Då foreldra fekk sjå han, vart dei mest frå seg av undring, og mor hans sa: «Korleis kunne du gjera dette mot oss, barnet mitt? Far din og eg har leita etter deg og vore så redde.»

⁴⁹Men han svara: «Kvifor leita de etter meg? Visste de ikkje at eg lyt vera i huset åt Far min?»

⁵⁰Men dei skjøna ikkje kva han meinte med dette.

⁵¹Så vart han med dei heim til Nasaret og var lydig mot dei. Men mor hans gøymde alt dette i hjarta sitt.

⁵²Og Jesus gjekk fram i alder og visdom, og var til hugnad for Gud og menneske.