Read nynorsk 1978 5. Mosebok 1 Bible Online

5. Mosebok 1 - nynorsk 1978 bible

5. Mosebok 1

¹Dette er dei orda som Moses tala til heile Israel i øydemarka austanfor Jordan, på Araba-sletta midt for Suf, mellom Paran og Tofel, Laban, Haserot og Di-Sahab, [1]

²elleve dagsreiser frå Horeb etter den vegen som fører over Se’ir-fjella til Kadesj-Barnea. [2]

³Det var i det førtiande året, den fyrste dagen i den ellevte månaden, han tala til israelittane og kunngjorde alt det som Herren hadde sagt at han skulle tala til dei. [3]

⁴Då hadde han vunne over amorittkongen Sihon, som budde i Hesjbon, og Basan-kongen Og, som budde i Asjtarot og Edre’i.

⁵Austanfor Jordan, i Moab, var det Moses tok til å leggja ut denne lova. Han sa:

⁶Herren vår Gud tala såleis til oss ved Horeb: «Lenge nok har de halde dykk ved dette fjellet.

⁷Ta no ut og far til fjell-landet åt amorittane og til grannefolka deira i Jordan-dalen, i fjellbygdene og i Sjefela, i Negev og utmed havet, til Kanaan-landet og til Libanon, heilt bort til Storelva, Eufrat. [4]

⁸Sjå, eg har lagt landet ope for dykk. Far av stad og ta det landet som Herren svor at han ville gje fedrane dykkar, Abraham, Isak og Jakob, og etterkomarane deira.»

⁹Den gongen sa eg til dykk: «Eg kan ikkje greia strevet med dykk åleine.

¹⁰Herren dykkar Gud har late dykk auka i tal, så de i dag er mange som stjernene på himmelen.

¹¹Gjev Herren, dykkar fedrars Gud, må gjera dykk tusen gonger så talrike som de no er, og velsigna dykk, som han har lova.

¹²Men korleis kan eg åleine greia strevet og møda med dykk og trettene dykkar?

¹³Kom med nokre vise, vituge og velrøynde menn frå kvar ætt, så skal eg setja dei til førarar for dykk.»

¹⁴Då svara de meg: «Det er både rett og godt, det du rår oss til å gjera.»

¹⁵Så tok eg ættehovdingane dykkar, vise og velrøynde menn, og sette dei til leiarar og førarar for dykk, somme over tusen, somme over hundre, somme over femti og somme over ti, og gjorde dei til tilsynsmenn for ættene.

¹⁶Den gongen gav eg domarane dykkar dette påbodet: «Høyr på landsmennene dykkar, og døm rettvist når nokon har sak med ein landsmann eller med ein innflyttar som bur hjå han.

¹⁷Gjer ikkje skil på folk i retten! Høyr på høg og på låg, og ver ikkje redde nokon; for domen høyrer Gud til. Men saker som er for vanskelege for dykk, skal de koma til meg med, så eg får høyra dei.»

¹⁸Den gongen sa eg frå om alt de skulle gjera.

¹⁹Så tok vi ut frå Horeb og fór gjennom heile den store og uhyggjelege øydemarka som de har sett. Vi fylgde vegen til fjell-landet åt amorittane, såleis som Herren vår Gud hadde sagt oss føre, og kom til Kadesj-Barnea.

²⁰Då sa eg til dykk: «No er de komne til fjell-landet åt amorittane, som Herren vår Gud vil gje oss.

²¹Sjå, Herren din Gud har lagt landet ope for deg. Far opp og ta det, som Herren, dine fedrars Gud, har sagt deg. Ver ikkje redd, og miss ikkje motet!»

²²Då kom de til meg alle saman og sa: «Lat oss senda folk føre, så dei kan gjera seg kjende i landet og seia frå kva veg vi skal fara dit opp, og kva byar vi kjem til!»

²³Det tykte eg vel om, og så tok eg ut tolv mann, ein frå kvar ætt.

²⁴Dei gjekk av stad, fór opp i fjellet og kom til Esjkol-dalen. Dei endefór landet,

²⁵tok noko av frukta som veks der, og hadde med seg ned til oss, og fortalde om det dei hadde sett: «Landet som Herren vår Gud vil gje oss, er eit godt land.»

²⁶Men de ville ikkje fara dit. De sette dykk opp mot Herren dykkar Gud.

²⁷De sat og murra i telta dykkar: «Herren hatar oss; difor har han ført oss ut or Egypt. Og no vil han gje oss i hendene på amorittane og rydja oss ut.

²⁸Kva slag land er det vi fer opp til? Frendane våre tok reint motet frå oss då dei kom att og fortalde om eit folk som er større og høgare enn vi, og om store byar med himmelhøge festningsmurar. Der hadde dei sett anakittar òg.»

²⁹Då sa eg til dykk: «Lat dykk ikkje skræma, og ver ikkje redde dei!

³⁰Herren dykkar Gud går føre dykk. Han skal strida for dykk, så som de såg han gjorde i Egypt

³¹og sidan i øydemarka. Der såg du korleis Herren din Gud bar deg, liksom ein mann ber barnet sitt, heile den vegen de fór, til de kom hit.»

³²Likevel trudde de ikkje på Herren dykkar Gud,

³³han som gjekk føre dykk på ferda og såg etter leirstader åt dykk, om natta i ein eld, så de kunne sjå den vegen de skulle gå, og om dagen i ei sky.

³⁴Då Herren høyrde korleis de tala, vart han harm og svor:

³⁵«Ingen av desse mennene, av denne vonde ætta, skal få sjå det gode landet som eg med eid har lova å gje fedrane dykkar.

³⁶Berre Kaleb, son til Jefunne, skal få sjå det. Han og borna hans vil eg gje det landet han har sett foten på, fordi han så trufast har halde seg til Herren.»

³⁷Meg òg vart Herren vreid på for dykkar skuld og sa: «Heller ikkje du skal få koma inn i landet.

³⁸Men Josva Nunsson, som er tenaren din, han skal få koma inn. Gjer han djerv og sterk! For han skal hjelpa Israel til å vinna landet.

³⁹Og småborna dykkar, som de trudde ville koma i fiendehand, og dei borna som enno ikkje kan skilja godt frå vondt, dei skal koma inn i landet. Eg gjev det til dei, og dei skal ta det i eige.

⁴⁰Men de må snu og fara ut i øydemarka, mot Sevsjøen.»

⁴¹Då svara de meg: «Vi har synda mot Herren. No vil vi fara opp og strida, såleis som Herren vår Gud har sagt oss føre.» Så spente de på dykk våpna, alle som ein. De trudde det var lett å trengja inn i fjell-landet.

⁴²Men Herren sa til meg: «Sei til dei at dei ikkje skal fara opp og strida, for eg er ikkje med dei, og dei kjem til å tapa for fiendane sine.»

⁴³Eg tala til dykk, men de ville ikkje høyra. De sette dykk opp mot Herren og var høgmodige nok til å fara opp i fjella.

⁴⁴Då tok amorittane, som budde der i fjell-landet, ut mot dykk. Dei sette etter dykk som ein biesverm, vann over dykk i Se’ir og forfylgde dykk heilt til Horma.

⁴⁵Så kom de att og gret og bad til Herren. Men Herren høyrde ikkje på dykk og lydde ikkje på klagene dykkar.

⁴⁶Difor laut de bu i Kadesj heile den lange tida.