Read nynorsk 1978 5. Mosebok 32 Bible Online

5. Mosebok 32 - nynorsk 1978 bible

5. Mosebok 32

¹Lyd etter, himmel, ¬eg vil tala, høyr orda frå min munn, ¬du jord!

²Lat læra mi risla som regn, talen min drypa som dogg, som regnskurer på grøne graset, som regndropar ¬over det som gror.

³Herrens namn vil eg forkynna, og de skal gje vår Gud ære.

⁴Han er Berget, fullkome er hans verk, rettferdige er alle hans vegar. Ein trufast Gud, utan svik, rettferdig og rettvis er han. [41]

⁵Dei som ikkje er hans born, sveik honom med si vonde ferd, ei svikefull og rangsnudd ætt.

⁶Er det så de løner Herren, du fåvise og uvituge folk? Er ikkje han din far og skapar, han som skapte deg ¬og rusta deg ut?

⁷Kom framfarne dagar i hug, gjev akt på åra frå ætt til ætt! Spør far din, han fortel deg, dei gamle, dei gjev deg svar.

⁸Då Den Høgste ¬gav folkeslaga land og skilde menneska ¬frå kvarandre, sette han grenser mellom folka etter talet på Israels søner.

⁹Herrens del vart hans eige folk, Jakob vart hans arvelut.

¹⁰Herren fann han i øydemarka, i tome audna med ulande lydar. Han verna han og sytte for han og vakta han ¬som sin augnestein.

¹¹Som ei ørn sviv ¬over ungane sine når ho lèt dei flyga frå reiret, så breidde han ut ¬sine vengefjører, tok og bar han på sine venger.

¹²Einast Herren førte han, ingen framand gud ¬var med han.

¹³Han lét han fara ¬over høgdene i landet og eta av grøda på marka. Han lét han suga honning ¬or berget og olje or harde fjellet.

¹⁴Han gav han rjome ¬frå buskapen, mjølk av småfe og feitt av lam, av Basan-verar og bukkar, og den feitaste mergen ¬av kveiten. Drueblod drakk du, ¬skummande vin.

¹⁵Jesjurun vart feit ¬og spente bakut; du vart feit og tjukk og stinn. Han vraka Gud ¬som hadde skapt han, og viste vanvørdnad ¬for sitt frelsande berg. [42]

¹⁶Dei eggja han ¬med framande gudar og harma han med styggedom.

¹⁷Dei ofra til ånder ¬som ikkje er gudar, til guddomar dei ikkje kjende, nye og nyst oppkomne, gudar som fedrane ¬ikkje visste om.

¹⁸Berget, ditt opphav, ¬ansa du ikkje, du gløymde Gud ¬som fødde deg.

¹⁹Då Herren såg det, ¬støytte han dei bort, for hans søner og døtrer ¬hadde krenkt han.

²⁰Han sa: ¬Eg vil løyna mitt åsyn for dei og sjå korleis det går dei til sist; for dei er ei rangsnudd ætt, born som ein aldri kan lita på.

²¹Dei eggja meg ¬med sine avgudar, med gagnlause gudar ¬harma dei meg. Så vil eg eggja dei med eit ufolk, krenkja dei med eit uvitug folk. [43]

²²For i min vreide ¬har eg kveikt ein eld, han brenn til djupaste dødsriket. Han øyder jorda ¬og hennar grøde og set grunnvollen ¬under fjella i brann.

²³Eg hopar opp ulukker over dei og brukar alle mine piler ¬mot dei.

²⁴Kraftlause vert dei av svolt, dei tærest av pest og farleg sott. Så sender eg mot dei ¬villdyrtenner og eiter av ormar ¬som kryp på jorda.

²⁵Sverdet skal herja på gata, redsle inne i kammera. Gutar og jenter vert rivne bort, spedbarn og gråhåra mann.

²⁶Eg tenkte eg skulle knusa dei, rydja ut deira minne ¬mellom folk.

²⁷Men eg ottast at fiendane ¬skulle krenkja meg, at deira motstandarar ¬ville mistyda det og seia: «Det er vår hand som er sterk; det var ikkje Herren ¬som gjorde dette.»

²⁸Dei er eit folk ¬utan råd som duger, og dei har inkje skjøn.

²⁹Var dei vise, fekk dei tak i dette, då visste dei kvar det bar av.

³⁰Korleis kan ein mann ¬forfylgja tusen og to slå ti tusen på flòg, om ikkje deira berg har selt dei, om ikkje Herren ¬har gjeve dei opp? [44]

³¹For deira berg er ikkje som vårt, det kan våre fiendar døma om.

³²Deira vintre er runne ¬av Sodomas vintre, det kjem ¬frå Gomorras vingardar. Druene deira er giftige bær og drueklasane beiske. [45]

³³Vinen deira er ormegift, grufullt ormeeiter.

³⁴Alt dette er gøymt hjå meg, forsegla i mitt forrådskammer

³⁵til dagen som kjem ¬med hemn og attergjeld, den tid då foten deira vert ustø. Ja, deira ulukkedag er nær; snart kjem det som ventar dei.

³⁶Men Herren vil syta for at hans folk får sin rett, og ha medkjensle ¬med sine tenarar; for han ser ¬at deira makt er borte, det er ute både med træl og fri.

³⁷Så spør han: Kvar er no deira gudar, berget dei leit på,

³⁸som åt feittet av deira slaktoffer og drakk vinen ¬dei ofra som drikkoffer? Lat dei reisa seg og hjelpa dykk, lat dei gje dykk livd og vern!

³⁹Sjå no, berre eg er Gud, det finst ingen annan gud ¬enn eg. Eg tek liv, og eg gjev liv, eg sårar, og eg lækjer; og ingen kan berga or mi hand.

⁴⁰Eg lyfter mi hand ¬mot himmelen og seier: Så sant eg lever evig,

⁴¹når eg kvesser ¬mitt lynande sverd og retter ut mi hand til doms, då tek eg hemn ¬over mine fiendar, gjev mine motstandarar ¬det dei fortener.

⁴²Eg gjer mine piler ¬drukne av blod, blodet av falne og fangar, og lèt mitt sverd eta kjøt, hovud av fiendens hovdingar.

⁴³Pris hans folk, de folkeslag, for han hemner ¬blodet åt sine tenarar. Han tek hemn over sine fiendar og gjer soning ¬for sitt land og folk.

⁴⁴Moses kom og bar fram heile dette kvadet, han og Josva Nunsson, medan folket høyrde på.

⁴⁵Og då Moses var ferdig med å bera fram alle desse orda for heile Israel,

⁴⁶sa han: «Legg dykk no på hjarta alle desse orda som eg i dag har tala til åtvaring for dykk. Og sei frå til borna dykkar at dei skal halda alle boda i denne lova og leva etter dei.

⁴⁷For dette er ikkje tome ord, men sjølve livet for dykk. Held de dei, skal de få leva lenge i det landet de tek i eige når de går over Jordan.»

⁴⁸Same dagen tala Herren til Moses og sa:

⁴⁹«Stig opp på Abarim-fjellet, på Nebo-tinden, som ligg i Moab, midt for Jeriko, så skal du få sjå Kanaan, det landet som eg gjev israelittane til eige.

⁵⁰Og der oppå fjellet skal du døy og fara til folket ditt, liksom Aron, bror din, døydde på Hor-fjellet og fór til folket sitt.

⁵¹Så skal det gå fordi de var trulause mot meg mellom israelittane ved Meriba-kjelda i Kadesj i Sin-øydemarka og ikkje helga meg mellom dei.

⁵²Du skal få sjå landet framføre deg, men du skal ikkje koma inn i det landet som eg gjev israelittane.»