Read nynorsk 1978 Johannes 8 Bible Online

Johannes 8 - nynorsk 1978 bible

Johannes 8

²Tidleg om morgonen dagen etter kom han til templet att. Alt folket samla seg ikring han, og han sette seg og lærte dei.

³Då kom dei skriftlærde og farisearane med ei kvinne som var gripen i ekteskapsbrot; dei stelte henne fram

⁴og sa: «Meister, denne kvinna har dei kome over medan ho gjorde ekteskapsbrot.

⁵Moses har sagt oss føre i lova at slike kvinner skal steinast. Kva seier no du?»

⁶Dette sa dei for å setja han på prøve, så dei kunne få noko å klaga han for. Jesus bøygde seg ned og skreiv på jorda med fingeren.

⁷Men då dei heldt fram med å spørja, rette han seg opp og sa: «Den av dykk som er utan synd, kan kasta den fyrste steinen på henne.»

⁸Så bøygde han seg ned att og skreiv på jorda.

⁹Då dei høyrde det, gjekk dei bort, den eine etter den andre, dei eldste fyrst. Til sist var Jesus att åleine med kvinna som stod der.

¹⁰Då rette han seg opp og sa: «Kvar er dei, kvinne? Var det ingen som dømde deg?»

¹¹«Nei, Herre, ingen,» svara ho. Då sa Jesus: «Så dømer ikkje eg deg heller. Gå bort og synda ikkje meir!»

¹²Atter tala Jesus til folket og sa: «Eg er ljoset for verda. Den som fylgjer meg, skal ikkje ferdast i mørkret, men ha livsens ljos.»

¹³Farisearane sa til han: «Du vitnar i eiga sak, vitnemålet ditt gjeld ikkje.»

¹⁴Jesus svara: «Vitnar eg i eiga sak, er vitnemålet mitt sant likevel, for eg veit kvar eg er komen ifrå og kvar eg fer av. Men de veit korkje kvar eg kjem ifrå eller kvar eg fer av.

¹⁵De dømer på menneskevis; eg dømer ingen.

¹⁶Men om eg dømer, så gjeld domen min. For eg er ikkje åleine; han som sende meg, er med.

¹⁷Og i dykkar eiga lov står det skrive at to manns vitnemål er sætande.

¹⁸Eg vitnar om meg sjølv, og Faderen som har sendt meg, vitnar òg om meg.»

¹⁹«Kvar er far din?» spurde dei. Jesus svara: «De kjenner korkje meg eller Far min. Hadde de kjent meg, hadde de kjent Far min òg.»

²⁰Dette sa Jesus attmed tempelkista medan han lærte i heilagdomen. Men ingen la hand på han; for tida hans var endå ikkje komen.

²¹Ein annan gong sa Jesus til dei: «Eg går bort, og de kjem til å leita etter meg; men de skal døy i synda dykkar. Dit eg går, kan ikkje de koma.»

²²Då sa jødane: «Han vil vel ikkje ta sitt eige liv, sidan han seier: Dit eg går, kan ikkje de koma?»

²³Jesus sa til dei: «De er nedanfrå, eg er ovanfrå. De er av denne verda, eg er ikkje av denne verda.

²⁴Eg sa at de skal døy i syndene dykkar. For trur de ikkje at «eg er Han», skal de døy i syndene dykkar.» [11]

²⁵«Kven er du?» spurde dei. «Kvifor talar eg i det heile med dykk?» sa Jesus.

²⁶«Mykje har eg å seia om dykk og døma dykk for. Men han som sende meg, talar sant, og det eg har høyrt av han, det talar eg til verda.»

²⁷Dei skjøna ikkje at det var om Faderen han tala til dei.

²⁸Difor sa Jesus: «Når de får lyft Menneskesonen opp, då skal de skjøna at «eg er Han», og at eg ikkje gjer noko av meg sjølv, men talar så som Faderen har lært meg. [12]

²⁹Og han som har sendt meg, er med meg. Han lèt meg ikkje vera åleine; for eg gjer alltid det som er etter hans gode vilje.»

³⁰Då han sa dette, var det mange som trudde på han.

³¹Så sa Jesus til dei jødane som var komne til tru på han: «Vert de verande i mitt ord, er de rette læresveinane mine.

³²Då skal de få kjenna sanninga, og sanninga skal gjera dykk frie.»

³³«Vi er Abrahams ætt,» la dei imot, «og har aldri vore trælar for nokon. Korleis kan du då seia at vi skal verta frie?»

³⁴Jesus svara: «Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Kvar den som gjer synd, er træl under synda.

³⁵Ein træl vert ikkje verande i huset for all tid, men ein son vert verande der for all tid.

³⁶Får Sonen gjort dykk frie, vert de retteleg frie.

³⁷Eg veit at de er Abrahams ætt, men de vil drepa meg, av di ordet mitt ikkje får rom hjå dykk.

³⁸Eg talar om det eg har sett hjå Faderen, og de gjer det de har høyrt av dykkar far.»

³⁹«Vår far er Abraham,» sa dei. Jesus svara: «Var de Abrahams born, gjorde de som Abraham.

⁴⁰Men no vil de drepa meg, ein mann som har sagt dykk sanninga, som han har høyrt av Gud. Det gjorde ikkje Abraham.

⁴¹De gjer som far dykkar gjorde.» «Vi er ikkje fødde i hor,» sa dei. «Vi har éin far, og det er Gud.»

⁴²Jesus sa til dei: «Var Gud far dykkar, så hadde de elska meg; for eg har gått ut frå Gud og er komen til dykk. Eg er ikkje komen av meg sjølv, men han har sendt meg.

⁴³Kvifor skjønar de ikkje det eg seier? Fordi de ikkje toler å høyra mitt ord!

⁴⁴De har djevelen til far og vil gjera det far dykkar ynskjer. Han har vore ein mordar frå det fyrste og står ikkje i sanninga; det finst ikkje sanning i han. Når han lyg, talar han ut frå sitt eige, for han er ein lygnar og far åt lygna.

⁴⁵Men eg seier sanninga, og difor trur de meg ikkje.

⁴⁶Kven av dykk kan peika på synd hjå meg? Men når det er sanning eg seier, kvifor trur de meg ikkje då?

⁴⁷Den som er av Gud, høyrer Guds ord. De høyrer ikkje, fordi de ikkje er av Gud.»

⁴⁸Då svara jødane: «Er det ikkje sant som vi seier at du er ein samaritan og er forgjord?»

⁴⁹«Eg er ikkje forgjord,» sa Jesus, «men eg ærar Far min, og de vanærar meg.

⁵⁰Eg søkjer ikkje mi eiga ære. Det er ein som det gjer, og han dømer.

⁵¹Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Den som held fast på mitt ord, skal ikkje i all æve sjå døden.»

⁵²Jødane svara: «No veit vi at du er forgjord. Abraham døydde, og profetane like eins. Og du seier: Den som held fast på mitt ord, skal ikkje i all æve smaka døden.

⁵³Du er vel ikkje større enn Abraham, far vår? Både han og profetane døydde. Kven gjev du deg ut for å vera?»

⁵⁴Jesus svara: «Dersom eg ærar meg sjølv, er æra mi ingen ting verd. Det er Far min som ærar meg, han som de kallar dykkar Gud.

⁵⁵De har aldri kjent han, men eg kjenner han. Sa eg at eg ikkje kjenner han, var eg ein lygnar, liksom de. Men eg kjenner han og held fast på hans ord.

⁵⁶Abraham, far dykkar, gledde seg hjarteleg til å sjå min dag. Han fekk sjå han og fryda seg.»

⁵⁷«Du er enno ikkje femti år,» sa jødane, «og så har du sett Abraham?»

⁵⁸Jesus svara: «Sanneleg, sanneleg, det seier eg dykk: Før Abraham var, er eg.»

⁵⁹Då tok dei opp steinar og ville kasta på han. Men Jesus løynde seg og gjekk bort frå tempelplassen.