Read nynorsk 1978 Apostelgjerningane 2 Bible Online

Apostelgjerningane 2 - nynorsk 1978 bible

Apostelgjerningane 2

¹Då pinsedagen kom, var dei alle samla.

²Brått kom det eit brus frå himmelen, som når ein sterk vind fer fram, og det fylte heile huset dei sat i.

³Dei fekk sjå tunger liksom av eld, som skilde seg og sette seg på kvar ein av dei.

⁴Då vart dei alle fylte av Den Heilage Ande, og dei tok til å tala på andre tungemål etter som Anden gav dei å forkynna.

⁵I Jerusalem budde det mange jødar, fromme menn som var komne frå alle land på jorda.

⁶Då dei høyrde denne lyden, samla det seg ei stor mengd, og dei vart heilt rådville; for kvar høyrde at dei tala på hans eige mål.

⁷Reint frå seg av undring spurde dei: «Men er dei ikkje galilearar, alle desse som talar?

⁸Korleis går det så til at vi alle høyrer dei tala på vårt eige morsmål —

⁹partarar og medarar og elamittar, folk frå Mesopotamia, Judea og Kappadokia, frå Pontos og Asia,

¹⁰Frygia og Pamfylia, frå Egypt og Libya-landet bort imot Kyréne,

¹¹jødar og slike som har gått over til jødedomen og har flytt hit frå Roma, kretarar og arabarar — og vi høyrer dei tala om Guds storverk på våre eigne tungemål!»

¹²Dei visste ikkje kva dei skulle tru, og rådville spurde dei kvarandre: «Kva kan dette vera?»

¹³Men nokre spotta og sa: «Dei har drukke søt vin! Dei er fulle!»

¹⁴Då steig Peter fram saman med dei elleve, tok til ords og tala til dei: Jødiske menn og alle de som bur i Jerusalem! Lat meg få seia dykk kva dette er. Lyd vel etter orda mine!

¹⁵Desse mennene er ikkje drukne, som de trur. Det er då berre tredje timen på dagen.

¹⁶Men dette er det som er sagt gjennom profeten Joel:

¹⁷I dei siste dagar skal det henda, ¬seier Gud, at eg renner ut min Ande ¬over alle menneske. Sønene og døtrene dykkar ¬skal tala profetord, dei unge mennene ¬skal sjå syner, og dei gamle mellom dykk ¬skal ha draumar.

¹⁸Jamvel over trælane ¬og trælkvinnene mine vil eg renna ut min Ande ¬i dei dagar, og dei skal tala profetisk.

¹⁹Eg lèt teikn syna seg ¬oppe på himmelen og teikn nede på jorda: blod og eld og røykskyer.

²⁰Sola skal mørkjast og månen verta som blod, før Herrens dag kjem, ¬den store og strålande.

²¹Og kvar den som kallar ¬på Herrens namn, skal verta frelst.

²²Høyr desse ord, de israelittar! Jesus frå Nasaret var ein mann som Gud peika ut for dykk med mektige gjerningar og under og teikn, som Gud lét han gjera mellom dykk, og som de kjenner til.

²³Han vart gjeven i dykkar hand så som Gud føreåt hadde fastsett og visste om, og de lét menn som ikkje kjenner Guds lov, nagla han til krossen og drepa han.

²⁴Men Gud reiste han opp att og lét døden gje han frå seg. Døden kunne ikkje halda på han.

²⁵For David seier om han: Alltid hadde eg augo vende ¬mot Herren, for han er ved mi høgre side, så eg ikkje skal rikkast.

²⁶Difor var det glede i mitt hjarta og jubel på mi tunge, ja, jamvel lekamen ¬skal bu med von.

²⁷¬For du skal ikkje la mi sjel verta verande i dødsriket og ikkje la din Heilage ¬gå til grunne.

²⁸Du har lært meg livsens vegar, og du skal fylla meg med glede ¬for ditt åsyn.

²⁹Brør, lat meg tala ope og endefram til dykk om David, ættefaren vår. Han døydde og vart gravlagd, og grava hans er hjå oss den dag i dag.

³⁰Men han var ein profet og visste at Gud med eid hadde lova å setja ein av hans eigne etterkomarar på kongsstolen hans.

³¹Difor såg han inn i framtida og tala om at Messias skulle stå opp. Det var han som ikkje skulle verta verande i dødsriket, og det var lekamen hans som ikkje skulle gå til grunne.

³²Denne Jesus var det Gud reiste opp, det er vi alle vitne om.

³³Han vart opphøgd til Guds høgre hand og fekk av Faderen Den Heilage Ande, som var lova, og den har han rent ut. Det er dette de ser og høyrer.

³⁴For David fór ikkje opp til himmelen; men han seier: Herren sa til min herre: Set deg ved mi høgre hand

³⁵til eg får lagt dine fiendar til skammel for dine føter!

³⁶Så skal heile Israels-folket vita for visst: Denne Jesus som de krossfeste, han har Gud gjort både til Herre og Messias.

³⁷Då dei høyrde dette, stakk det dei i hjarta, og dei sa til Peter og dei andre apostlane: «Kva skal vi gjera, brør?»

³⁸Peter svara: «Vend om og lat dykk døypa i Jesu Kristi namn, kvar og ein av dykk, så de får tilgjeving for syndene; då skal de få Den Heilage Ande i gåve. [4]

³⁹For lovnaden gjeld dykk og borna dykkar og alle som er langt borte, så mange som Herren vår Gud kallar på.»

⁴⁰Med andre ord òg vitna han for dei, og han formana dei: «Lat dykk frelsa frå denne rangsnudde ætta!»

⁴¹Dei som tok imot bodskapen hans, vart døypte, og den dagen vart om lag tre tusen lagde til kyrkjelyden.

⁴²Dei heldt trutt fast ved læra åt apostlane og ved samfunnet, brødsbrytinga og bønene. [5]

⁴³Det kom otte over dei alle, og mange var dei under og teikn apostlane gjorde.

⁴⁴Alle som var komne til tru, heldt saman og hadde alt i lag.

⁴⁵Dei selde eigedomane sine og anna gods og delte ut til alle etter som kvar trong det.

⁴⁶Dei heldt saman, og kvar dag samla dei seg trufast på tempelplassen; i heimane braut dei brødet, og dei åt i lag med ekte og inderleg glede.

⁴⁷Dei lova Gud og var godt lika av alt folket. Og Herren la dagleg til kyrkjelyden dei som lét seg frelsa.