Read nynorsk 1978 Apostelgjerningane 7 Bible Online

Apostelgjerningane 7 - nynorsk 1978 bible

Apostelgjerningane 7

¹Då spurde øvstepresten: «Er det sant, dette?»

²Stefanus svara: Brør og fedrar, høyr på meg! Herlegdomens Gud synte seg for Abraham, far vår, medan han budde i Mesopotamia, før han slo seg ned i Karan,

³og sa til han: Far ut or landet ditt og bort frå ætta di, til det landet som eg vil syna deg!

⁴Då reiste han frå Kaldearlandet og busette seg i Karan, og etter at far hans var død, lét Gud han flytta derifrå til dette landet som de no bur i.

⁵Han gav han ikkje noko jord til eige der, ikkje så mykje som ei fotbreidd; men han lova at han og ætta hans skulle få landet til odel og eige, endå han ikkje hadde born.

⁶Og Gud sa til han at ætta hans skulle halda til i eit framandt land, der dei skulle træla for folket og lida vondt i fire hundre år.

⁷Men det folket dei skal træla for, vil eg døma, sa Gud, og så skal dei dra ut og halda gudsteneste på denne staden.

⁸Og Gud gav han omskjeringspakta. Så fekk han sonen Isak og omskar han den åttande dagen. Og Isak fekk sonen Jakob, og Jakob vart far til dei tolv ættefedrane.

⁹Fedrane vart avundsjuke på Josef og selde han til Egypt. Men Gud var med han

¹⁰og berga han gjennom alle vanskar. Han lét han vinna godvilje og gjetord for visdom hjå farao, egyptarkongen; og kongen sette han til å styra Egypt og heile sitt hus.

¹¹Så vart det uår i heile Egypt og Kanaan, og nauda var stor. Fedrane våre fekk ikkje tak i mat.

¹²Men Jakob høyrde at det var korn i Egypt, og han sende fedrane våre dit fyrste gongen.

¹³Andre gongen dei kom, gav Josef seg til kjenne for brørne sine, og farao fekk vita om ætta hans.

¹⁴Då sende Josef bod etter Jakob, far sin, og alt folket sitt, syttifem menneske.

¹⁵Så reiste Jakob ned til Egypt, og der døydde både han og fedrane våre.

¹⁶Dei vart førte til Sikem og lagde i den grava som Abraham hadde kjøpt av Hamor-sønene i Sikem og betalt med sølv.

¹⁷Det leid no fram mot den tida då Gud skulle setja i verk det han hadde lova Abraham, og folket hadde vakse og vorte talrikt i Egypt.

¹⁸Då kom det ein ny konge i Egypt, ein som ikkje visste noko om Josef.

¹⁹Han fór med list mot folket vårt, var hard med fedrane våre og tvinga dei til å setja ut spedborna sine, så dei ikkje skulle få leva opp.

²⁰På den tid vart Moses fødd. Han var eit vent barn som Gud hadde hugnad i. I tre månader vart han fostra heime hjå far sin.

²¹Så vart han utsett. Men dotter til farao fann han og fostra han opp som sin eigen son.

²²Såleis fekk Moses opplæring i all egyptisk visdom, og han merkte seg ut både i ord og i gjerd.

²³Då han hadde fylt førti år, fekk han hug til å sjå korleis det gjekk med brørne sine, israelittane.

²⁴Og då han såg ein som vart ille medfaren og leid urett, hjelpte han mannen og slo egyptaren i hel, så mannen fekk retten sin.

²⁵Han trudde at landsmennene hans kom til å skjøna at Gud ville bruka han til å berga dei; men dei skjøna det ikkje.

²⁶Dagen etter råka han på to menn som slost, og han prøvde å forlika dei og sa: «De er då brør, karar! Korleis kan de vera så vonde mot kvarandre?»

²⁷Men han som hadde gjort urett mot landsmannen sin, skuva han til sides og sa: «Kven har sett deg til hovding og domar over oss?

²⁸Du vil kanskje drepa meg, liksom du drap egyptaren i går?»

²⁹Dette svaret fekk Moses til å røma, og han slo seg ned som innflyttar i Midjan, der han fekk to søner.

³⁰Då førti år var lidne, synte ein engel seg for han i øydemarka ved Sinai-fjellet, i logen frå ein brennande klungerrunne.

³¹Moses såg dette synet og undra seg. Då han gjekk nærare og ville sjå etter, lydde Herrens røyst:

³²Eg er dine fedrars Gud, Abrahams og Isaks og Jakobs Gud. Men Moses skalv av redsle og våga ikkje sjå opp.

³³Då sa Herren til han: Ta av deg skorne! For staden du står på, er heilag jord.

³⁴Eg har sett kor ille folket mitt vert plaga i Egypt; eg har høyrt korleis dei klagar, og eg har stige ned og vil fria dei ut. Kom! For no sender eg deg til Egypt.

³⁵Denne Moses som dei ikkje ville vita av då dei sa: Kven har sett deg til hovding og domar? — han var det Gud sende til hovding og bergingsmann; og engelen som synte seg for han i klungerrunnen, skulle vera med han og hjelpa han.

³⁶Moses var det som førte dei ut og gjorde under og teikn i Egypt, ved Raudehavet og i øydemarka i førti år.

³⁷Han var det som sa til israelittane: Gud skal reisa opp ein profet som meg mellom dykk, ein av dykkar eigne brør.

³⁸Denne Moses var saman både med engelen som tala til han frå Sinai-fjellet, og med fedrane våre då dei var samla i øydemarka. Han fekk levande ord som han skulle gje oss.

³⁹Men fedrane våre ville ikkje lyda han. Dei viste han frå seg og ynskte seg attende til Egypt

⁴⁰og sa til Aron: «Lag oss gudar som kan gå føre oss. For vi veit ikkje kvar det har vorte av denne Moses som førte oss ut or Egypt.»

⁴¹Den gongen laga dei ein kalv og bar fram offer til denne avguden og gledde seg over eit verk dei hadde laga med eigne hender.

⁴²Då vende Gud seg frå dei og lét dei tilbe himmelhæren, som det står skrive i profetboka: Bar de fram for meg slaktoffer ¬og gåver dei førti åra i øydemarka, ¬du Israels ætt?

⁴³Nei, de bar med dykk ¬teltet åt Molok og stjerna åt guden Romfa, bilete de laga og tilbad. Men eg vil flytta dykk ¬bortom Babylon. [9]

⁴⁴I øydemarka hadde fedrane våre vitnemålsteltet med seg. Han som tala til Moses, hadde gjeve påbod om det; Moses skulle laga det etter det førebiletet han fekk sjå. [10]

⁴⁵Fedrane våre fekk det i arv, og då Josva var førar, tok dei det med seg inn i det landet dei fekk i eige etter dei folkeslaga som Gud dreiv bort framfor dei. Såleis var det heilt til Davids dagar.

⁴⁶Han fann nåde hjå Gud og bad om å få syta for ein bustad til Jakobs ætt.

⁴⁷Men det vart Salomo som bygde eit hus for Gud.

⁴⁸Men Den Høgste bur ikkje i hus bygde av menneskehand. For såleis talar profeten:

⁴⁹Himmelen er min kongsstol og jorda skammel ¬for mine føter. Kva slag hus kan de byggja ¬åt meg, seier Herren, eller kvar er staden ¬der eg kan kvila?

⁵⁰Er det ikkje mi hand ¬som har skapt alt dette?

⁵¹Stivnakkar som de er, og uomskorne på hjarta og øyro! Alltid står de Den Heilage Ande imot, de som fedrane dykkar.

⁵²Kven av profetane var det fedrane dykkar ikkje forfylgde? Dei drap dei som føreåt forkynte at Den Rettferdige skulle koma, han som de no har svike og slege i hel, [11]

⁵³de som tok imot lova etter påbod av englar, men ikkje har halde henne.

⁵⁴Då dei høyrde dette, vart dei så harme at dei skar tenner mot han.

⁵⁵Men fylt av Den Heilage Ande vende Stefanus augo mot himmelen, og der såg han Guds herlegdom og Jesus stå ved Guds høgre hand.

⁵⁶Då sa han: «Eg ser himmelen open og Menneskesonen stå ved Guds høgre hand.»

⁵⁷Men då skreik dei høgt og heldt seg for øyro, og alle som ein storma dei mot han.

⁵⁸Dei dreiv han føre seg ut or byen og steina han. Og vitna la kleda sine ved føtene til ein ung mann som heitte Saulus.

⁵⁹Dei steina Stefanus, medan han bad og sa: «Herre Jesus, ta imot mi ånd!»

⁶⁰Så fall han på kne og ropa med høg røyst: «Herre, tilrekna dei ikkje denne synda!» Då han hadde sagt det, slokna han.