Read nynorsk 1978 Romarane 11 Bible Online

Romarane 11 - nynorsk 1978 bible

Romarane 11

¹No spør eg: Har Gud støytt frå seg folket sitt? Langt ifrå! Eg er sjølv ein israelitt, av Abrahams ætt og Benjamins ættgrein.

²Gud har ikkje støytt frå seg folket sitt, det folket han hadde vedkjent seg. Eller veit de ikkje kva Skrifta seier i forteljinga om Elia, korleis han stig fram for Gud med klagemål mot Israel?

³Herre, profetane dine har dei drepe, og altara dine har dei rive ned. Eg er den einaste som er att, og no står dei meg etter livet.

⁴Men kva svar fekk han frå Gud? Eg har spart sju tusen mann som ikkje har bøygt kne for Ba’al. [5]

⁵På same måten har det i vår tid òg vorte att ein rest som Gud i sin nåde har valt ut.

⁶Men er det av nåde, er det ikkje på grunn av gjerningar; elles var ikkje nåden nåde.

⁷Kva så? Det Israel strevar etter, har dei ikkje nått, men dei utvalde har nått det. Dei andre har vorte forherda,

⁸som det står skrive: Gud har gjeve dei ei sløv ånd, augo som ikkje ser ¬og øyro som ikkje høyrer, heilt til denne dag.

⁹Og David seier: Lat bordet deira verta ei snare ¬og ei felle, så dei snåvar og får ¬si straff.

¹⁰Lat augo deira dimmast, så dei ikkje kan sjå, og lat ryggen deira vera bøygd ¬for alltid.

¹¹Så spør eg: Snåva dei for at dei skulle falla? Nei, langt ifrå! Men deira fall gjorde at frelsa kom til dei andre folka, og så skulle jødane verta misunnelege på dei.

¹²Når deira fall har ført til rikdom for verda, og tapet av dei har vorte til rikdom for dei andre folka, kor mykje meir får det ikkje då å seia at dei kjem med i fullt tal?

¹³No talar eg til dykk som er av heidningætt. Så sant som eg er apostel for heidningane, set eg tenesta mi høgt;

¹⁴og eg gjer det med den von at eg kan gjera landsmennene mine misunnelege og frelsa nokre av dei.

¹⁵Har det vorte til forsoning for verda at dei vart vraka, kva må det ikkje så føra til at dei vert godtekne? Jau, liv av døde!

¹⁶Er det fyrste brødet heilagt, er heile deigen heilag. Er rota heilag, er greinene det òg.

¹⁷Nokre av greinene er no avbrotne, og du som var ein vill oljekvist, er pota inn mellom greinene og har fått sevje frå rota saman med dei.

¹⁸Men tenk ikkje om deg sjølv at du er betre enn greinene! Gjer du det, så kom i hug at det ikkje er du som ber rota, men rota som ber deg!

¹⁹No vil du kanskje seia: «Greinene vart avbrotne så eg kunne verta innpota.»

²⁰Ja vel, men det var vantrua som gjorde at dei vart avbrotne, og det er trua som gjer at du vert ståande. Ver ikkje hovmodig, men ottast Gud!

²¹Sparte han ikkje dei naturlege greinene, skal han ikkje spara deg heller.

²²Sjå då kor god Gud er og kor streng! — streng mot dei som er falne, men god mot deg så sant du held deg til godleiken hans. Elles vert du òg avhoggen.

²³Men dei andre òg skal verta innpota, i fall dei ikkje held fram i vantrua si. Gud har makt til å pota dei inn att.

²⁴Du vart avhoggen av eit vilt oliventre og mot naturen innpota på eit godt tre. Kor mykje meir skal ikkje dei naturlege greinene potast inn i sitt eige oliventre, dei som av naturen høyrer treet til?

²⁵Brør, eg vil seia dykk ein løyndom, så de ikkje skal ha for store tankar om dykkar eige skjøn: Forherding har kome over ein del av Israel til dess folkeslaga er komne inn i fullt tal.

²⁶På den måten skal heile Israel verta frelst, som det står skrive: Frå Sion ¬skal bergingsmannen koma, han skal rydja gudløysa bort ¬frå Jakob,

²⁷og dette er den pakt eg vil gjera ¬med dei når eg tek bort syndene deira.

²⁸På grunn av evangeliet har dei vorte Guds fiendar, så de skal få frelsa. Men på grunn av utveljinga er dei elska av Gud, for fedrane skuld.

²⁹For Gud angrar ikkje på sine nådegåver og si utveljing.

³⁰De var ein gong ulydige mot Gud, men no har de fått miskunn fordi dei andre var ulydige.

³¹På same vis har dei no vore ulydige, men den miskunn de har fått, skal føra til at dei no får miskunn.

³²Gud la alle under ulydnad, så han kunne miskunna seg over alle.

³³Å, for eit djup av rikdom og visdom og skjøn hjå Gud! Kor uransakelege ¬hans domar er, og kor ufattelege hans vegar!

³⁴Kven kjende Herrens tankar, eller kven var rådgjevaren hans?

³⁵Kven gav han noko fyrst, så han skulle få vederlag?

³⁶Av han og ved han og til han ¬er alle ting. Han skal ha ære i all æve! ¬Amen.