Read nynorsk 1978 1. Samuelsbok 2 Bible Online

1. Samuelsbok 2 - nynorsk 1978 bible

1. Samuelsbok 2

¹Hanna bad og sa: [6] Mitt hjarta frydar seg i Herren, Herren gjev meg stor kraft. No kan eg le åt mine fiendar, for eg gleder meg over di frelse.

²Ingen er heilag som Herren, for ingen er til utan du, og det finst ikkje fjell ¬som vår Gud. [7]

³Slutt med kyt og kaute ord, hald opp ¬med all den frekke talen! For Herren er ein Gud ¬som allting veit, han prøver kvar ei gjerning.

⁴Stridsmenns bogar vert brotne; men dei trøytte ¬bur seg med kraft.

⁵Dei mette må tena for brødet, og dei svoltne svelt ikkje meir. Barnlaus kvinne får sju søner, den barnerike visnar bort.

⁶Herren tek liv og gjev liv, han sender menneske ¬til dødsriket og kan føra dei opp derifrå.

⁷Herren gjer fattig, ¬og han gjer rik, han fornedrar, ¬og han opphøgjer.

⁸Han reiser småkårsfolk ¬or støvet, lyfter den fattige or oska, sessar han saman med ¬stormenn og gjev han eit ærefullt sete. For søylene under jorda ¬høyrer Herren til, han bygde jorderiket på dei.

⁹Han vernar sine trugne ¬på vegen, men dei gudlause ¬forgår i mørkret. For ingen er sterk i eiga kraft.

¹⁰Dei som strider mot Herren, ¬går til grunne. Han lèt det torna over dei ¬frå himmelen, Herren dømer den vide jord. Måtte han gje sin konge styrke og sin salvevigde stor kraft! [8]

¹¹Så fór Elkana heim att til Rama. Men guten vart verande der og gjorde teneste for Herren, og Eli, overpresten, hadde tilsyn med han.

¹²Sønene til Eli var gudlause menn. Dei kjende ikkje Herren [9]

¹³og brydde seg ikkje om kva prestane hadde rett til å krevja av folket. Når nokon bar fram eit slaktoffer, kom prestens tenar medan dei koka kjøtet. Han hadde med seg ein tretinda gaffel.

¹⁴Den stakk han ned i panna eller gryta, kjelen eller krukka, og alt som kom opp med gaffelen, tok presten sjølv. Såleis bar dei seg åt mot alle israelittar som kom til Sjilo.

¹⁵Endå før dei hadde brent feittet, kom prestens tenar og sa til den som ofra: «Hit med steikjekjøt til presten! Han tek ikkje imot kokt kjøt av deg, berre rått.»

¹⁶Om då mannen svara: «Fyrst må feittet brennast, sidan kan du ta det du vil,» så sa tenaren: «Nei, lat meg få det straks, elles tek eg det med makt!»

¹⁷Den synda dei unge mennene gjorde for Herrens åsyn, var ovstor; dei hadde ikkje vørdnad for Herrens offer.

¹⁸Imedan gjorde Samuel teneste for Herren. Endå han berre var ein smågut, bar han presteklede av lin.

¹⁹Og mor hans laga kvart år ein liten kjortel til han. Den tok ho med når ho saman med mannen sin drog opp og skulle bera fram det årlege slaktofferet.

²⁰Då velsigna Eli Elkana og kona hans og sa: «Herren gjeve deg fleire born med denne kvinna i staden for han som ho bad om for Herrens skuld!» Så fór dei heim att.

²¹Og Herren kom Hanna i hug, så ho vart med barn att. Ho fekk tre søner og to døtrer. Men guten Samuel voks opp hjå Herren.

²²No var Eli svært gamal. Då han fekk høyra kva sønene hans gjorde mot alle israelittane, og at dei låg med kvinnene som gjorde teneste ved møteteltdøra, [10]

²³sa han til dei: «Kvifor gjer de slikt? Eg høyrer alle menneske tala om den vonde åtferda dykkar.

²⁴Nei, søner! Det er ikkje noko godt ord som går om dykk i Herrens folk etter det eg høyrer.

²⁵Når ein mann syndar mot ein annan, skal Gud døma han. Men når ein mann syndar mot Herren, kven skal då be for han?» Men dei høyrde ikkje på far sin, for Herren ville at dei skulle døy.

²⁶Men guten Samuel voks og vart stor og var til hugnad for Herren og for menneske.

²⁷Det kom ein gudsmann til Eli og sa til han: Så seier Herren: Eg openberra meg for farsætta di då ho var i Egypt og laut træla for farao og mennene hans.

²⁸Og eg valde henne ut mellom alle Israels ætter til å gjera presteteneste for meg, til å ofra på altaret mitt, brenna røykjelse og bera presteklede for mitt åsyn. Og eg gav farsætta di retten til alle eldoffera frå israelittane.

²⁹Kvifor viser du vanvørdnad for slaktofferet og grødeofferet mitt, som eg har gjeve påbod om i min bustad? Kvifor ærar du sønene dine meir enn meg, med di de gjør dykk med det beste av alle dei offergåver som Israel, folket mitt, ber fram?

³⁰Difor lyder ordet frå Herren, Israels Gud: Eg har nok sagt at di ætt og farsætta di alle dagar skal gjera teneste for mitt åsyn. Men no lyder ordet frå Herren: Så skal det ikkje vera! Dei som ærar meg, vil eg æra, og dei som vanvørder meg, skal verta til skammar.

³¹Dagar skal koma då eg bryt både di makt og makta åt farsætta di, så ingen vert gamal i ætta di.

³²Då skal du sjå med lengsle på alt det gode eg gjer mot Israel; men i di ætt skal det aldri finnast nokon som vert gamal.

³³Berre ein einaste mann i ætta di vil eg la vera å rydja bort frå altaret mitt. Eg vil la augo dine slokna og livet ditt tærast bort, og alle som veks opp i di ætt, skal døy i sine beste år.

³⁴Og til teikn på dette skal du ha det som kjem til å henda dei to sønene dine, Hofni og Pinhas: Dei skal begge døy på éin dag.

³⁵Så skal eg setja inn ein trufast prest, som gjer det eg ynskjer og vil. For han vil eg byggja opp ei varande ætt, og han skal alle sine dagar gjera teneste hjå den eg har salva.

³⁶Då skal det gå så at dei som er att av di ætt, kjem og kastar seg ned og bed om eit pengestykke eller eit brød og seier: «Lat meg få vera med i eit av prestelauga, så eg kan få litt mat å eta.»