Read nynorsk 2011 Job 15 Bible Online

Job 15 - nynorsk 2011 bible

Job 15

¹Då tok Elifas frå Teman til ords og sa:

²Ville ein vis svara med luftige meiningar og fylla lungene med austavind,

³forsvara seg med gagnlaus tale, med ord som ikkje duger?

⁴Sjølv gudsfrykta bryt du ned, det blir mindre ettertanke for Guds andlet.

⁵ Det er synda di som lærer opp munnen, du vel eit listig språk.

⁶ Munnen dømmer deg skuldig, ikkje eg. Leppene vitnar mot deg.

⁷ Vart du kanskje fødd som det første mennesket, vart du til før haugane var til?

⁸ Lytta du då Gud heldt råd? Heldt du visdomen for deg sjølv?

⁹ Veit du noko som ikkje vi veit? Forstår du noko som ikkje vi forstår?

¹⁰ For også mellom oss finst gråhåra og gamle, rikare på dagar enn din eigen far.

¹¹Er Guds trøyst og hans milde ord for lite for deg?

¹²Kvifor gjer hjartet deg uroleg? Kvifor himlar du med auga?

¹³Du vender di ånd mot Gud, tek sterke ord i din munn.

¹⁴ Korleis kan eit menneske vera reint og ein som er fødd av ei kvinne, ha rett?

¹⁵ Gud stolar ikkje eingong på sine heilage, sjølv himmelen er ikkje rein i hans auge,

¹⁶langt mindre eit avskyeleg og forderva menneske som drikk urett som om det var vatn.

¹⁷Eg vil seia deg noko, høyr på meg! Eg vil fortelja det eg har sett,

¹⁸det dei vise forkynte, det fedrane ikkje heldt tilbake.

¹⁹Berre til dei vart landet gjeve, der drog ingen framande gjennom.

²⁰ Den lovlause lever i uro alle sine dagar, valdsmannen lever ikkje mange år.

²¹Redslene syng i øyret hans, i fredstid kjem nokon for å herja.

²²Han har ikkje håp om å sleppa unna mørkret, han er utpeika til å falla for sverd.

²³ Han streifar om etter brød — men kvar er det? Han veit at ein mørk dag står klar for han.

²⁴Naud og trengsle skremmer han, som stridsklare kongar overmannar dei han.

²⁵Han har lyft si hand mot Gud og strider mot Den veldige,

²⁶stormar mot han med krum nakke bak eit tjukt og boge skjold.

²⁷ Andletet hans svulmar av feitt, han legg på seg rundt hoftene.

²⁸Men han må slå seg ned i øydelagde byar og i hus der ingen kan bu, hus som er dømde til å leggjast i røys.

²⁹Han blir ikkje rik, hans makt blir ikkje ståande; grøda bognar ikkje på jorda hans.

³⁰Han slepp ikkje unna mørkret; heten svir av dei friske skota, og munnen sluttar å pusta.

³¹Ingen må stola på det som er tomt. Han blir ført vill, og tomt er det han får att.

³² Før dagen er omme, døyr greinene.

³³Han er lik ein vinstokk som mistar umogne druer, lik eit oliventre som kastar blomane.

³⁴Forsamlinga av ugudelege gjev inga frukt, elden øyder telta til dei som lèt seg kjøpa.

³⁵ Dei unnfangar urett og føder vondskap, morslivet ber fram svik.