Read nynorsk 2011 Job 24 Bible Online

Job 24 - nynorsk 2011 bible

Job 24

¹ [29] Når tidene som går, ikkje er løynde for Den veldige, kvifor får ikkje dei som kjenner han, sjå hans dagar?

² Folk flytter grensesteinar. Dei stel småfe og sender dei på beite.

³ Eselet til farlause hentar dei. Dei tek pant i oksane til enkjer.

⁴Dei tvingar fattigfolk av vegen, dei hjelpelause i landet må gøyma seg.

⁵Som villesel i ørkenen går dei til si gjerning. Dei jaktar på bytte i øydemarka, mat for borna sine.

⁶ Dei sankar aks på åkrane, etterhaust på vinmarkene til dei urettferdige,

⁷ nakne mot natta, utan klede og utan vern mot kulden.

⁸Regnet i fjellet gjer dei våte. Utan livd trykkjer dei seg mot berget.

⁹Somme riv farlause born frå morsbrystet. Dei krev pant av fattige,

¹⁰av dei som går omkring utan klede, dei som svoltne må bera på kornband.

¹¹ Dei pressar olje mellom trerekkjene, dei trakkar vinpressa, men tørstar.

¹² Frå byen høyrest stønn av døyande, såra skrik om hjelp. Men Gud bryr seg ikkje om deira bøn.

¹³ Andre gjer opprør mot lyset. Dei kjenner ikkje lysets vegar, held seg ikkje til lysets stigar.

¹⁴ Ein mordar står opp før sola, han drep hjelpelause og fattige, om natta er han som ein tjuv.

¹⁵ Horkarens auge vaktar på skumringa: «Ingen ser meg», seier han og dekkjer andletet til.

¹⁶I mørkret bryt dei seg inn i hus. Om dagen stengjer dei seg inne: Dei vil ikkje vita av lyset.

¹⁷For dei er dødsskugge som ein morgon. Dei kjenner til skremslene frå dødsskuggen.

¹⁸Dei forsvinn som krusingar på vatnet. Deira arvedel i landet er forbanna, ingen tek vegen til vinmarkene deira.

¹⁹Tørke og hete tek snøvatnet bort, dødsriket sluker dei som syndar.

²⁰ Morslivet gløymer dei, makken fortærer dei, ingen minnest dei meir. Uretten blir knekt som eit tre.

²¹Dei var vonde mot den barnlause, ho som ikkje fødde, og gjorde ikkje godt mot enkjer.

²²Gud riv dei sterke bort med sin styrke. Når han reiser seg, er ingen sikker for sitt liv.

²³Han gjev dei tryggleik og støtte, men auga hans følgjer vegane deira.

²⁴ Ei stund er dei opphøgde, så er det slutt. Dei bøyest som alle andre og visnar, blir skorne som mogne aks.

²⁵Er det ikkje slik? Kven kan seia at eg lyg? Kven kan gjera orda mine til inkjes?