Read nynorsk 2011 Salmane 78 Bible Online

Salmane 78 - nynorsk 2011 bible

Salmane 78

¹Ein læresalme av Asaf. Lytt, mitt folk, til mi lov, vend øyra til orda frå min munn!

² Eg vil opna munnen og tala i bilete, la gåter frå gammal tid strøyma fram.

³ Det vi har høyrt og kjenner til, det fedrane våre har fortalt oss,

⁴ det løyner vi ikkje for deira born. For neste slektsledd vil vi lovprisa HERREN, hans velde og det underfulle han har gjort.

⁵ Han sette opp lovbod i Jakob, gav ei lov i Israel som han baud våre fedrar gjera kjend for sine born,

⁶så neste slektsledd, dei born som sidan vart fødde, skulle læra lova å kjenna. Dei skulle stå fram og kunngjera henne for sine born,

⁷så dei kunne setja si lit til Gud og ikkje gløyma Guds gjerningar, men halda hans bod.

⁸ Dei skulle ikkje bli som sine fedrar, ei slekt som var trassig og opprørsk, ei slekt som ikkje gjorde hjartet fast og ikkje var trufast mot Gud i si ånd.

⁹Efraim-folket, væpna med bogar, snudde på stridens dag.

¹⁰Dei heldt ikkje Guds pakt og nekta å følgja hans lov.

¹¹Dei gløymde hans gjerningar, dei underfulle verk han hadde synt dei.

¹² [106] Han gjorde under for deira fedrar i Egypt, på markene ved Soan.

¹³ Han kløyvde havet og førte dei over medan han lét vatnet stå som ein voll.

¹⁴ Om dagen leidde han dei i ei sky, heile natta i ein lysande eld.

¹⁵ Han kløyvde berga i øydemarka og lét dei drikka som frå det store djupet.

¹⁶Han lét bekker strøyma fram or fjellet, lét vatnet renna ned som elvar.

¹⁷Men dei heldt fram med å synda mot han, dei trassa Den høgste i det tørre landet.

¹⁸ Dei sette Gud på prøve i sitt hjarte då dei kravde mat til seg sjølve.

¹⁹ Dei tala mot Gud. Dei sa: «Kan Gud dekkja bord i ørkenen?

²⁰Vel slo han på berget så vatnet rann og bekkene fløymde fram. Men kan han òg skaffa brød eller sørgja for kjøt til sitt folk?»

²¹ Då HERREN høyrde det, vart han harm. Ein eld braut ut mot Jakob, vreide reiste seg mot Israel

²²fordi dei ikkje stola på Gud og leit på hans frelse.

²³Han gav bod til skyene i det høge og opna himmelens dører,

²⁴ han lét manna regna over dei til føde, han gav dei korn frå himmelen.

²⁵Englebrød fekk menneska eta. Gud sende mat, og dei vart mette.

²⁶ Han lét austavinden fara ut frå himmelen, førte sønnavinden fram ved si makt.

²⁷Han lét kjøt regna ned over dei som støv, fuglar så mange som havsens sand.

²⁸Midt i leiren lét han dei falla, rundt omkring telta.

²⁹Dei åt seg meir enn mette, han gav dei det dei hadde lyst på.

³⁰Men før dei hadde snudd seg bort frå det, medan dei enno hadde mat i munnen,

³¹då reiste Guds vreide seg mot dei. Dei kraftigaste blant dei drap han, Israels unge menn tvinga han i kne.

³² Likevel heldt dei fram med å synda og leit ikkje på hans underfulle verk.

³³Så lét han deira dagar enda i ein pust, deira leveår i redsle.

³⁴Når han drap, søkte dei han, dei vende om og leita etter Gud.

³⁵ Dei kom i hug at Gud er deira berg, at Gud, Den høgste, er deira utløysar.

³⁶ Likevel narra dei han med munnen, dei laug for han med tunga.

³⁷Hjartet heldt ikkje fast ved han, dei var ikkje trufaste mot hans pakt.

³⁸ Men han var miskunnsam, han tilgav synda og øydela dei ikkje. Gong på gong heldt han att sin vreide og sleppte ikkje all sin harme laus.

³⁹ Han kom i hug at dei var av kjøt og blod, vind som fer av stad og ikkje vender attende.

⁴⁰Kor ofte trassa dei han ikkje i ørkenen! I øydemarka gjorde dei han sorg.

⁴¹Stadig sette dei Gud på prøve og krenkte Israels Heilage.

⁴²Dei hugsa ikkje at han greip inn den dagen han fria dei frå fienden,

⁴³då han viste sine teikn i Egypt, sine underfulle verk på markene ved Soan.

⁴⁴ Han gjorde elvane til blod, ingen kunne drikka av bekkene.

⁴⁵ Han sende insekt som åt dei, og frosk som øydela.

⁴⁶ Han lét grashoppa gnaga opp avlinga, grashoppesvermen fekk grøda.

⁴⁷ Han øydela vinstokkane med hagl og morbærtrea med frost.

⁴⁸Han sende hagl over feet og eld over buskapen.

⁴⁹ Han sende mot dei sin brennande vreide, harme, sinne og trengsle, englar vart sende med ulukke.

⁵⁰Han bana veg for sin vreide og sparte dei ikkje for døden, men overgav deira liv til pesten.

⁵¹ [107] Han slo alle førstefødde i Egypt, førstegrøda av krafta i Hams telt.

⁵² Så lét han folket sitt dra ut som sauer, i ørkenen førte han dei som ein flokk.

⁵³ Han leidde dei trygt, dei frykta ikkje, havet skylde over fienden.

⁵⁴ Han førte dei til sitt heilage land, til fjellet hans høgre hand hadde vunne.

⁵⁵ Han dreiv folkeslag bort for dei og målte ut eigedom til dei med målesnor. Han lét Israels stammar flytta inn telta.

⁵⁶Men dei utfordra og trassa Gud, Den høgste, og heldt ikkje hans bod.

⁵⁷ Dei drog seg tilbake og var trulause som sine fedrar, dei svikta, lik ein boge som blir slakk.

⁵⁸ Med sine offerhaugar gjorde dei han rasande, med avgudsbilete gjorde dei han sjalu.

⁵⁹Gud høyrde det og vart harm, han vraka Israel heilt og fullt.

⁶⁰ [108] Han gav opp sin bustad i Sjilo, det teltet han budde i blant menneske.

⁶¹ [109] Han overgav si makt til fangenskap, sin glans i handa til fienden.

⁶²Han overgav folket sitt til sverdet, han vart harm på sin eigedom.

⁶³Elden øydde deira unge stridsmenn, jentene fekk ingen bryllaupssong.

⁶⁴Prestane deira fall for sverd, enkjene fekk ikkje gråta.

⁶⁵Då vakna Herren lik ein som har sove, lik ein stridsmann drukken av vin.

⁶⁶Han slo motstandarane sine tilbake og gav dei evig skam.

⁶⁷Han vraka Josefs telt, han valde ikkje ut Efraims stamme.

⁶⁸ Men Judas stamme valde han, og Sion-fjellet, som han elskar.

⁶⁹ Han bygde sin heilagdom lik den høge himmelen, lik jorda, som han grunnla for alltid.

⁷⁰ Han valde ut David, frå sauekvea henta han sin tenar.

⁷¹ Han førte han bort frå søyene så han skulle gjeta Jakob, hans folk, og Israel, hans eigedom.

⁷²Han gjette dei med eit heilt hjarte og leidde dei med kunnig hand.