Read nynorsk 2011 Apostelgjerningane 27 Bible Online

Apostelgjerningane 27 - nynorsk 2011 bible

Apostelgjerningane 27

¹Då det var avgjort at vi skulle segla til Italia, gav dei Paulus og nokre andre fangar over til ein offiser med namnet Julius frå Den keisarlege hæravdelinga.

²Vi gjekk om bord i eit skip frå Adramyttium som skulle til hamnene i Asia, og la så ut. Saman med oss var makedonaren Aristarkos frå Tessalonika.

³Dagen etter la vi til land i Sidon. Julius var venleg mot Paulus og gav han lov til å vitja venene sine og nyta godt av deira omsorg.

⁴[133] Vi sette til havs att og segla i le av Kypros, fordi vinden bar imot.

⁵Så segla vi over havstykket utanfor Kilikia og Pamfylia og kom til Myra i Lykia.

⁶Der fann offiseren eit skip frå Aleksandria som skulle til Italia, og han sette oss om bord i det.

⁷I mange dagar gjekk det smått framover, og vi greidde så vidt å koma på høgd med Knidos. Då vi ikkje kunne koma lenger for vinden, heldt vi sør, i le av Kreta ved Salmone-neset.

⁸Det greidde vi så vidt å segla rundt og kom til ein stad som dei kallar «Gode hamner», ikkje langt frå ein by som heiter Lasea.

⁹[134] No hadde det gått lang tid, og det var ikkje lenger trygt å ferdast på sjøen, for det leid alt over fastedagen. Difor åtvara Paulus dei

¹⁰og sa: «Eg ser at vi kan koma til å mista ikkje berre skip og last, men livet med, om vi fer lenger.»

¹¹Men offiseren trudde meir på kapteinen og skipsreiaren enn på det Paulus sa.

¹²Og sidan det var ei ulagleg hamn for vinteropplag, heldt dei fleste på at dei skulle segla ut derifrå og freista å nå Føniks og liggja der vinteren over. Denne hamna på Kreta vender mot sørvest og nordvest.

¹³Då det så tok til å blåsa litt frå sør, tenkte dei at dei kunne fullføra planen. Dei letta anker og segla nær land langs Kreta.

¹⁴Men det var ikkje lenge før ein kvervelvind frå nordaust, Evrakýlon, som dei kallar han, kom kastande inne frå øya.

¹⁵Skipet vart rive med. Det var ikkje råd å halda det opp mot vinden, så vi gav opp og lét oss driva.

¹⁶Då vi kom i livd av ei lita øy som heiter Kauda, var det så vidt vi greidde å berga skipsbåten.

¹⁷[135] Etter at dei hadde fått han om bord, tok dei i bruk naudutstyret og surra skipet med tau. No var dei redde at dei kunne driva av mot Syrtebankane. Difor senka dei råa, og slik fór dei vidare.

¹⁸Men stormen rasa framleis, og dagen etter tok dei til å hiva lasta på sjøen.

¹⁹Tredje dagen kasta dei med eigne hender skipsutstyret over bord.

²⁰På mange dagar hadde korkje sol eller stjerner vore å sjå, og då det harde uvêret heldt fram, var til slutt alt håp om berging ute.

²¹No hadde dei ikkje fått mat i seg på lenge, og Paulus gjekk bort til dei og sa: «Gode menn, de skulle ha høyrt på meg og ikkje lagt ut frå Kreta, så hadde de vore sparte både for ulukka og tapet.

²²Men no bed eg dykk vera ved godt mot. Ikkje eitt liv skal gå tapt, berre skipet.

²³For i natt stod det framfor meg ein engel frå den Gud som eg tilhøyrer og tener,

²⁴og han sa: ‘Ver ikkje redd, Paulus! Du skal stiga fram for keisaren. Og alle dei som er med deg på skipet, har Gud gjeve deg.’

²⁵Så ver då ved godt mot! Eg har den tru til Gud at det kjem til å gå som det er sagt meg.

²⁶Vi kjem til å stranda på ei eller anna øy.»

²⁷[136] Då vi hadde segla på Adriahavet i fjorten dagar, fekk sjømennene landkjenning midt på natta.

²⁸[137] Dei lodda og fann tjue famnar. Litt etter lodda dei att og fann femten famnar.

²⁹Då vart dei redde vi kunne bli knuste mot klippene. Difor kasta dei fire anker ut frå bakstamnen og ønskte berre at dagen måtte koma.

³⁰Sjømennene freista å rømma frå skipet. Dei sette skipsbåten på vatnet medan dei gjorde som om dei ville setja anker frå baugen.

³¹Men Paulus sa til offiseren og soldatane: «Blir ikkje desse mennene verande om bord, kan ikkje de bergast.»

³²Då kappa soldatane taua som heldt skipsbåten, og lét han driva av.

³³Medan dei venta på at det skulle gry av dag, rådde Paulus alle til å få seg mat. Han sa: «I fjorten dagar har de no gått fastande og venta og har ikkje fått noko i livet.

³⁴Difor rår eg dykk til å ta mat til dykk. Det må til, skal de bli berga. Ingen av dykk skal mista så mykje som eit hårstrå på hovudet.»

³⁵Då han hadde sagt det, tok han eit brød, takka Gud framfor dei alle, braut det og tok til å eta.

³⁶No fekk alle nytt mot, og dei tok til seg mat.

³⁷Vi var i alt 276 menneske om bord.

³⁸Då dei hadde ete seg mette, letta dei skipet med å hiva kornlasta i sjøen.

³⁹Då det vart dag, kjende dei ikkje att landet. Men dei fekk auge på ei vik med flat strand, og der ville dei freista å setja skipet på grunn.

⁴⁰Dei kappa ankera og lét dei gå i sjøen, og samtidig løyste dei surringane på rora, sette framseglet opp og heldt inn mot stranda med vinden.

⁴¹Dei dreiv inn mot ein sandbanke med djupt vatn på begge sider, og der rende dei skipet på grunn. Framstamnen bora seg ned i sanden og vart ståande heilt fast, medan bakskipet etter kvart vart sundslege av brenningane.

⁴²No ville soldatane drepa fangane, så ingen av dei skulle få symja bort og rømma.

⁴³Men offiseren ville berga Paulus og hindra dei i planen. Han gav påbod om at dei som kunne symja, skulle kasta seg uti først og koma seg i land.

⁴⁴Så skulle dei andre koma etter, nokre på plankar og andre på vrakrestar. På den måten kom alle velberga i land.