Read nynorsk 2011 Apostelgjerningane 7 Bible Online

Apostelgjerningane 7 - nynorsk 2011 bible

Apostelgjerningane 7

¹Øvstepresten spurde: «Er det sant, dette?»

²Stefanus svara: «Brør og fedrar, høyr på meg! Herlegdomens Gud synte seg for Abraham, far vår, medan han var i Mesopotamia, før han slo seg ned i Harran,

³og sa til han: ‘Dra bort frå landet ditt og frå slekta di til det landet som eg skal syna deg!’

⁴Då drog han frå Kaldearlandet og busette seg i Harran, og etter at far hans var død, lét Gud han flytta derifrå til dette landet der de no bur.

⁵Gud gav han ikkje noka jord til eige der, ikkje så mykje som ei fotbreidd; men han lova å gje han og ætta hans landet i eige, endå han ikkje hadde born.

⁶Og Gud sa til han at ætta hans skulle bu som innflyttarar i eit framandt land, der dei skulle vera slavar og bli plaga i fire hundre år.

⁷‘Men det folket dei skal vera slavar for, vil eg dømma’, sa Gud, ‘og så skal dei dra ut og tena meg på denne staden.’

⁸[28] Og Gud gav han omskjeringspakta. Så fekk han sonen Isak og omskar han den åttande dagen. Det same gjorde Isak med Jakob, og Jakob med dei tolv stamfedrane.

⁹Fedrane vart misunnelege på Josef og selde han til Egypt. Men Gud var med han

¹⁰og berga han ut av all naud. Han gav han visdom og lét han vinna godvilje hos farao, egyptarkongen, og kongen sette han til å styra Egypt og heile sitt hus.

¹¹Så vart det uår i heile Egypt og Kanaan, og nauda var stor. Fedrane våre fekk ikkje tak i mat.

¹²Men Jakob høyrde at det var korn i Egypt, og han sende fedrane våre dit første gongen.

¹³Andre gongen dei kom, gav Josef seg til kjenne for brørne sine, og farao fekk vita om ætta hans.

¹⁴Då sende Josef bod og kalla til seg Jakob, far sin, og heile ætta — syttifem personar.

¹⁵Så reiste Jakob ned til Egypt, og der enda han sine dagar, både han og fedrane våre.

¹⁶Dei vart førte til Sikem og lagde i den grava som Abraham hadde kjøpt for sølv av sønene til Hamor i Sikem.

¹⁷Etter kvart som det leid fram mot den tida då Gud skulle setja i verk det han hadde lova Abraham, voks folket og vart talrikt i Egypt.

¹⁸Det stod fram ein ny konge i Egypt, ein som ikkje visste om Josef.

¹⁹Han fór fram med list mot folket vårt, var hard med fedrane våre og tvinga dei til å setja ut spedborna sine, så dei ikkje skulle få leva opp.

²⁰På den tida vart Moses fødd. Han var eit vakkert barn i Guds auge. I tre månader vart han fostra i huset til far sin.

²¹Så vart han sett ut. Men dotter til farao tok han opp og fostra han som sin eigen son.

²²Såleis fekk Moses opplæring i all egyptisk visdom, og han var full av kraft både i ord og i gjerning.

²³Då han hadde fylt førti år, fekk han hug til å sjå korleis det gjekk med landsmennene sine, Israelsfolket.

²⁴Og då han såg ein som leid urett, kom han mannen til hjelp. Han slo egyptaren i hel, så den mishandla fekk retten sin.

²⁵Han trudde at landsmennene hans kom til å skjøna at Gud ville bruka han til å berga dei, men dei skjøna det ikkje.

²⁶Dagen etter kom han over to menn som slost, og han prøvde å forlika dei og sa: ‘De er då brør! Kvifor gjer de urett mot kvarandre?’

²⁷Men han som hadde gjort urett mot landsmannen sin, skuva han til sides og sa: ‘Kven har sett deg til leiar og dommar over oss?

²⁸Tenkjer du å drepa meg, slik du drap egyptaren i går?’

²⁹Desse orda fekk Moses til å rømma, og han slo seg ned som innflyttar i Midjan, der han fekk to søner.

³⁰Då førti år var gått, synte ein engel seg for han i øydemarka ved Sinai-fjellet, i logen frå ein brennande klungerbusk.

³¹Moses såg dette synet og undra seg. Då han gjekk nærare for å sjå etter, lydde Herrens røyst:

³²‘Eg er dine fedrars Gud, Abraham og Isak og Jakobs Gud.’ Men Moses skalv av redsle og våga ikkje sjå opp.

³³Då sa Herren til han: ‘Ta skorne av føtene! For staden du står på, er heilag grunn.

³⁴Eg har sett korleis folket mitt blir plaga i Egypt og har høyrt korleis dei klagar. Eg har stige ned for å fria dei ut. Gå no! Eg sender deg til Egypt.’

³⁵Det var denne Moses dei ikkje ville vita av då dei sa: ‘Kven har sett deg til leiar og dommar?’ — og det var han Gud sende til leiar og bergingsmann, med hjelp av engelen som synte seg for han i klungerbusken.

³⁶Moses var det som førte dei ut og gjorde under og teikn i Egypt, ved Raudehavet og i øydemarka i førti år.

³⁷Han var det som sa til israelittane: ‘Gud skal la det stå fram ein profet som meg mellom dykk, ein av dykkar eigne brør.’

³⁸Då folket var samla i øydemarka, var det òg han som var saman både med fedrane våre og med engelen som tala til han frå Sinai-fjellet. Moses tok imot levande ord som han skulle gje oss.

³⁹Men fedrane våre ville ikkje lyda han. Dei viste han frå seg, og i sitt hjarte vende dei attende til Egypt,

⁴⁰og dei sa til Aron: ‘Lag gudar til oss som kan gå føre oss. For vi veit ikkje kva som har hendt med denne Moses som førte oss ut frå Egypt.’

⁴¹På den tida laga dei ein kalv og bar fram offer til denne avguden og gledde seg over eit verk av sine eigne hender.

⁴²[29] Då vende Gud seg frå dei og lét dei tilbe himmelhæren, som det står skrive i profetboka: Bar de fram for meg slaktoffer og gåver dei førti åra i ørkenen, Israels hus?

⁴³ [30] Nei, de bar med dykk teltet til Molok og stjerna til Refan, guden dykkar, bileta som de laga og tilbad. Men eg vil flytta dykk bortanfor Babylon.

⁴⁴[31] I øydemarka hadde fedrane våre vitnemålsteltet, det som Moses skulle laga etter det førebiletet han fekk sjå, slik han som tala til Moses, hadde gjeve påbod om.

⁴⁵Fedrane våre fekk det i arv, og under Josva tok dei det med seg inn i det landet dei fekk i eige etter dei folkeslaga som Gud dreiv bort framfor dei. Slik var det heilt til Davids dagar.

⁴⁶[32] Han fann nåde hos Gud og bad om å få sørgja for ein bustad til Jakobs hus.

⁴⁷Men det vart Salomo som bygde eit hus for Gud.

⁴⁸Likevel bur ikkje Den høgste i noko som er bygd av menneskehand. For såleis talar profeten:

⁴⁹ Himmelen er mi trone, og jorda er min fotskammel. Kva slag hus kan de byggja for meg, seier Herren, eller kvar er staden der eg kan kvila?

⁵⁰ Er det ikkje mi hand som har skapt alt dette?

⁵¹Stivnakka er de, og uomskorne på hjarte og øyre! Alltid står de Den heilage ande imot, de som fedrane dykkar.

⁵²[33] Kven av profetane var det fedrane dykkar ikkje forfølgde? Dei drap dei som på førehand forkynte at Den rettferdige skulle koma. Og han har de no svike og slege i hel,

⁵³[34] de som tok imot lova etter påbod av englar, men ikkje har halde henne.»

⁵⁴Då dei høyrde dette, vart dei rasande og skar tenner mot han.

⁵⁵Men fylt av Den heilage ande vende Stefanus auga mot himmelen, og der såg han Guds herlegdom og Jesus stå ved Guds høgre hand.

⁵⁶[35] Då sa han: «Eg ser himmelen open og Menneskesonen stå ved Guds høgre hand.»

⁵⁷Men då skreik dei høgt og heldt seg for øyra, og alle som ein storma dei mot han.

⁵⁸Dei dreiv han ut av byen og steina han. Og vitna la kappene sine ved føtene til ein ung mann som heitte Saulus.

⁵⁹Dei steina Stefanus medan han bad og sa: «Herre Jesus, ta imot mi ånd.»

⁶⁰Så fall han på kne og ropa høgt: «Herre, tilrekna dei ikkje denne synda!» Då han hadde sagt det, sovna han inn.