Read Boros Dusun PAMINDO 18 Bible Online

PAMINDO 18 - Boros Dusun bible

PAMINDO 18

¹”Ari imam-imam kaom Lewi, ku sabab henteu meunang bagian tanah milik, mareunangna pangasilan teh tina kurban-kurban jeung pangbakti-pangbakti anu dihaturkeun ka PANGERAN.

²Maranehna teu meunang aya anu boga tanah milik cara kaom-kaom sejen, tapi dibere hak jaradi imam PANGERAN, sakumaha pangandika Mantenna tea.

³Tiap-tiap aya kurban, sapi atawa domba, suku hareup ti semet walikat, cacapek, jeung kekemplong, kudu dibikeun ka para imam.

⁴Hasil gandum munggaran, cianggur, minyak jetun jeung bulu domba, eta ge jang bagian maranehna.

⁵Pangna kudu kitu, lantaran ti sakabeh kaom, kaom Lewi mah ku PANGERAN geus dibakukeun salawasna kudu ngimaman ngalalayanan Mantenna.

⁶Upama aya urang Lewi asal ti kota mana bae di Israil datang ka tempat ngabakti anu dipilih ku PANGERAN, sarta hayangeun cicing di dinya,

⁷manehna meunang ngalakonan tugas imamna ngalalayanan PANGERAN Allahna, cara urang Lewi lianna anu tugas di eta tempat.

⁸Eta oge kudu dibere bagian dahareun hakna, sing sarua jeung nu sejen sasamana imam. Kitu deui naon bae pangirim ti kulawargana, eta ge keur manehna.”

⁹”Saupama geus maratuh di tanah anu rek dipaparinkeun ku PANGERAN Allah maraneh, peupeujeuh ulah nurutan kalakuan bangsa-bangsa urang ditu.

¹⁰Ulah ngaduruk anak dijieun kurban dina altar. Ulah aya bangsa maraneh anu metangan atawa nujum, ngajampe,

¹¹atawa neangan tanda-tanda galagat, atawa ngumaha ka arwah jelema anu geus paraeh.

¹²PANGERAN Allah maraneh mikaijid ka jelema anu kalakuanana sarupa kitu. Eta sababna bangsa-bangsa itu ku Mantenna diusir, disingkahkeun ti hareupeun maraneh.

¹³Hirup maraneh kudu satia tuhu ka PANGERAN.”

¹⁴Saur Musa deui, ”Bangsa-bangsa di tanah anu rek direbut tea, laku lampahna nuturkeun pituah tukang-tukang nujum jeung tukang-tukang ramal. Maraneh mah teu meunang kitu, dilarang ku PANGERAN Allah maraneh.

¹⁵Sabalikna Mantenna baris ngutus hiji nabi ka maraneh, ti bangsa urang keneh, cara Bapa ayeuna. Ku maraneh kudu diturut.

¹⁶Basa maraneh kumpul di Gunung Sinai, maraneh mani menta-menta ka Bapa supaya ulah dibere deui ngadenge gentra PANGERAN, ulah dibarere nenjo deui seuneu kamulyaana-Na, tina ku bawaning sarieun paeh.

¹⁷Dawuhan PANGERAN ka Bapa harita kieu, ’Alus eta jelema-jelema marenta kitu, bener.

¹⁸Lamun kitu engke ku Kami dibere nabi bae, anu cara maneh sarta anu asal ti maranehna keneh. Naon-naon anu kudu dipicatur ku eta nabi tangtu engke ku Kami dipapatahkeun. Nya manehna anu bakal nyaturkeun timbalan-timbalan Kami ka eta jelema-jelema.

¹⁹Cacaturna kudu mawa jenengan Kami. Jalma anu teu nurut kana omonganana ku Kami tangtu dihukum.

²⁰Tapi sabalikna deui, upama aya nabi anu lancang nyaturkeun amanat mawa jenengan Kami, padahal Kami henteu ngadawuhkeun naon-naon, eta nabi tangtu tiwas. Kitu keneh nabi anu micatur make ngaran allah-allah sejen.’

²¹Meureun ceuk maraneh, ’Kumaha rek kanyahoanana yen anu diucapkeun ku eta nabi teh lain asal ti PANGERAN?’

²²Najan mawa jenengan PANGERAN, ari omonganana henteu bukti mah lain asal ti PANGERAN, asal tina karepna sorangan bae, ulah dipikasieun.”