Read Изге Язма, 2015 Яратылыш 19 Bible Online

Яратылыш 19 - Изге Язма, 2015 bible

Яратылыш 19

¹Кичке якта әлеге ике фәрештә Сәдүмгә килеп җитте. Бу вакыт Лут шәһәр капкасы янында утыра иде. Юлчыларны күрүгә, ул каршыларга дип аягүрә басты һәм җиргә кадәр башын иеп сәлам бирде.

²Аннары: — Әфәнделәрем, колыгызның өенә рәхим итегез, — диде. — Аякларыгызны юарсыз, бездә төн кунып, иртәгесен янә юлыгызны дәвам итәрсез. Фәрештәләр: — Юк, без урамда төн куначакбыз, — диделәр.

³Ләкин Лут бик нык кыстагач, алар өйгә керделәр. Лут табын җәйде, төче камырдан икмәк пешерде. Фәрештәләр ашадылар.

⁴Кунаклар йокларга әле ятмаганнар да иде, шулвакыт Сәдүмнең бөтен тарафыннан җыелган ир халкы, олысыннан алып кечесенә кадәр, Лутның өен чолгап алды.

⁵Лутны чакырып, алар: — Сиңа төн кунарга кергән адәмнәр кайда? — дип сорадылар. — Чыксыннар, нинди икәннәрен татып белик.

⁶Лут, алар янына чыгып, үз артыннан өенең ишеген бикләп куйды.

⁷— Кардәшләрем, зинһар, яманлык эшләмәгез, — диде ул. —

⁸Менә, минем ир күрмәгән ике кызым бар; яныгызга шуларны чыгарам, алар белән теләгәнегезне эшләгез; әмма бу адәмнәргә тимәгез, чөнки алар минем өй кунакларым.

⁹Ләкин сәдүмлеләр аңа: — Мондарак кил! — диделәр. Әйттеләр: — Бу адәм бирегә читтән килгән бер килмешәктер, ә үзен әнә нинди хуҗа итеп саный! Хәзер без сине кунакларыңа караганда да яманрак эшкә дучар итәрбез. Шулай дип, Лутка таба якынлаштылар һәм өйгә бәреп кермәкче булдылар.

¹⁰Әмма ишектән кунак адәмнәрнең куллары сузылып, Лутны өй эченә тартып керттеләр дә ишекне эчтән бикләп куйдылар,

¹¹ә ишек каршына җыелганнарны, олысыннан алып кечесенә кадәр, һәммәсенең күзләрен сукырайтып, ишекне таба алмастай хафалы хәлгә төшерделәр.

¹²Әлеге ике кунак Лутка әйттеләр: — Синең монда тагын кемнәрең бар? Киявеңме, угылларың, кызларыңмы — кем генә булса да, якын тиешле һәммә кешеңне шәһәрдән читкә алып чык!

¹³Чөнки без бу шәһәрне юк итәчәкбез. Бу шәһәр халкының явызлыклары Раббыга ишетелде. Раббы безне шәһәрне юк итәргә дип җибәрде.

¹⁴Лут, өеннән чыгып, үзенең кызларын хатынлыкка аласы кияү егетләргә: — Торыгыз, бу җирне ташлап китегез! — диде. — Чөнки Раббы бу шәһәрне юк итәчәк. Әмма кияү егетләргә Лутның сүзләре шаярту булып тоелды.

¹⁵Таң беленгәч, фәрештәләр Лутны ашыктыра башладылар: — Хатыныңны һәм яныңдагы ике кызыңны ал да тизрәк моннан кит! — диделәр. — Юкса гөнаһлы шәһәр белән бергә син дә һәлак булырсың.

¹⁶Лут акрын кыймылдады. Шуңа күрә әлеге адәмнәр, Раббының Лутка булган миһербанлылыгына таянып, аны һәм хатыны белән ике кызын култыклап алдылар да шәһәр читенә алып чыктылар.

¹⁷Шәһәр читенә чыгып җиткәч, адәмнәрнең берсе Лутка әйтте: — Җаныңны коткарыйм дисәң, тизрәк кач моннан, артыңа борылып карама, бер җирдә дә тукталыш ясама! — диде. — Таулар арасына качып, җаныңны коткарып кал.

¹⁸Әмма Лут: — Юк, әфәндем, — дип каршы төште. —

¹⁹Менә мин, Синең колың, күңелеңә хуш килгән бәндәмен: җанымны коткарам дип, Син миңа зур игелек күрсәтәсең. Ләкин мин тауларга кадәр барып өлгерә алмам, мине барыбер бәла һәм үлем куып җитәр.

²⁰Әнә, якында кечкенә бер шәһәрчек күренә, анда барып җитү җиңелрәк. Рөхсәт ит, шунда качыйм да җанымны коткарыйм.

²¹фәрештәләрнең берсе әйтте: — Ярый, бу теләгеңә дә ризамын, син әйткән ул шәһәрчекне юк итмәмен, — диде. —

²²Тиз бул, шунда качып кит! Чөнки син анда барып җитми торып, Мин эшемне башкара алмыйм. Шуннан соң бу шәһәрне Согар [31] дип атадылар.

²³Җир йөзенә кояш чыгып килгән вакытта Лут Согарга барып җитте.

²⁴Һәм Раббы Сәдүм белән Гамура өстенә күктән утлы күкерт яңгыры яудырды,

²⁵бу шәһәрләрне, анда яшәүчеләрне, бөтен тирә-юньне туфрактагы үсемлекләре белән бергә юк итте.

²⁶Лутның хатыны исә, юлда барганда, артына борылып карады да шундук тоз баганасына әверелде.

²⁷Ибраһим, таң белән торып, өнендә Раббы хозурында басып торган урынга китте.

²⁸Сәдүм белән Гамураны, бөтен тирә-юньне күзеннән кичереп, шуны күрде: җир өстеннән һавага мич морҗасыннан чыккан сыман төтен күтәрелә иде.

²⁹Шулай булды ки, бөтен бу тирә шәһәрләрен юк итәргә җыенганда, Аллаһы Ибраһимны хәтерендә тотты һәм һәлак ителәсе шәһәрдә яшәгән Лутны һәлакәт мәйданыннан читкә чыгарды.

³⁰Лут исә Согарда торып калудан курка иде, шунлыктан ул, ике кызын ияртеп, шәһәрдән таулар арасына күчеп китте һәм шунда мәгарәдә кызлары белән яши башлады.

³¹Беркөнне олы кызы кечесенә әйтте: — Атабыз картайган, — диде, — һәм, бөтен дөнья йоласы буенча, монда безнең янга ир булып керәчәк бүтән кеше юк.

³²Әйдә, әтигә шәраб эчертеп исертик тә янына кереп йоклап чыгыйк, шул рәвешчә, әтидән ыруг-нәселебезне дәвам иттерик.

³³Шул кичне кызлар аталарына шәраб эчерделәр. Олы кыз атасы янына кереп йоклап чыкты. Ата кеше аның кайчан янына кереп ятканын да, кайчан торып чыгып киткәнен дә белмәде.

³⁴Икенче көнне кызларның олысы сеңелесенә әйтте: — Менә, мин кичә әтием янында йоклап чыктым, — диде. — Бу кичне дә аңа шәраб эчертик — син дә янына кереп йоклап чыгарсың, шулай әтидән ыруг-нәселебезне дәвам иттерик.

³⁵Бу кичне дә әтиләрен шәраб эчертеп исерттеләр. Кече кыз әтисе ятагына кереп йоклап чыкты. Ата кеше аның кайчан янына кереп ятканын да, кайчан торып чыгып киткәнен дә белмәде.

³⁶Лутның ике кызы шулай үз аталарыннан йөкле булдылар.

³⁷Олы кыз бер угыл тапты, аңа Мәаб [32] дип исем кушты. Ул — бүгенге мәабиләр ыругының нәсел атасыдыр.

³⁸Кече кыз шулай ук бер угыл тапты, аңа Бен-Амми [33] дип исем кушты. Ул — бүгенге аммониләр ыругының нәсел атасыдыр.