Read Изге Язма, 2015 Яратылыш 24 Bible Online

Яратылыш 24 - Изге Язма, 2015 bible

Яратылыш 24

¹Ибраһим инде олы яшьләрдә, бик картайган иде. Раббы аны бөтен яктан мөбарәк кылган иде.

²2-3 Ибраһим үз өендәге бөтен нәрсә белән идарә итүче иң өлкән кол хезмәтчесен чакырып әйтте: — Углым Исхакка араларында мин яши торган Кәнган халкы кызларыннан хатын алдырма! Кулыңны минем ботыма куй да күк вә җирне бар иткән Раббы Алла каршысында шул хакта ант ит! — диде. —

⁴Син минем туган җиремә, үз халкым иленә барып, углым Исхакка хатынны шуннан алып кайт!

⁵Кол хезмәтче Ибраһимнан: — Бәлкем, андагы кыз минем белән бергә монда килергә теләмәс? Ул чакта мин синең углыңны шунда, син туган җиргә озатып җибәрергә тиешме? — дип сорады.

⁶— Сак бул, углымны анда җибәрмә! — дип җавап бирде Ибраһим. —

⁷Мине атам йортыннан, туган җиремнән алып чыккан, «Бу җирләрне нәсел варисларыңа бирәм!» дип, миңа ант-карарын ирештергән Раббы, күкләрнең Алласы, синнән алда анда Үзенең фәрештәсен күндерер, һәм син минем углыма хатынны шул илдән алып кайтырсың.

⁸Әгәр дә инде кәләш кыз синең белән монда килергә теләмәсә, син миңа биргән әлеге антыңнан азат булырсың; тик углымны гына анда җибәрмә.

⁹Кол хезмәтче, хуҗасы Ибраһимның ботына кулын куеп, шул хакта аңа ант итте.

¹⁰Аннан соң, хуҗасының дөя көтүеннән ун дөя алып, юлга чыкты. Аның кулында шулай ук хуҗасы биргән төрле кыйммәтле әйберләр бар иде. Ул Арам-Наһараимгә [40], анда Нахор яшәгән шәһәргә карап юл тотты.

¹¹Барып җиткәч, кичкырын, шәһәр читендәге бер кое янында дөяләрен туктатты. Хатын-кыз халкының коега су алырга килә торган вакыты иде бу.

¹²Мосафир адәм: — Йа Раббы, хуҗам Ибраһимның Алласы, ялварамын: минем хуҗам Ибраһим әфәндегә мәрхәмәтеңне күрсәт, мине аның теләгәне белән очраштыр! — диде. —

¹³Менә мин кое янында басып торам, шәһәр кешеләренең кызлары хәзер монда су алырга килерләр.

¹⁴Шуларның берсенә: «Кая, чүлмәгеңне янтайта төш әле, су эчимче», — дип мин әйткәч, ул: «Эч-эч, мин синең дөяләреңә дә эчәргә су бирермен», — дисә, Исхак колыңа Син насыйп иткән хатын менә шул булыр. Шуннан мин Синең хуҗам әфәндегә нинди мәрхәмәтле булуыңны белермен.

¹⁵Мосафир адәм үзалдына шулай укынып торган арада, кое юлында Рәбика күренде. Ибраһим энесе Нахорның Милкәдән туган углы Бетуил кызы иде бу. Рәбика иңбашына су чүлмәге күтәргән иде.

¹⁶Рәбика төскә-биткә чибәр, әле ир күрмәгән гыйффәтле кыз иде. Ул, түбән төшеп, чүлмәгенә су чумырып алды да өскә күтәрелде.

¹⁷Мосафир адәм, кыз каршысына йөгереп килеп: — Кая, чүлмәгеңнән бераз су эчимче, — диде.

¹⁸Кыз: — Эч, әфәндем, — дип, чүлмәген иңбашыннан кулына алып, мосафирга эчәргә бирде.

¹⁹Мосафир адәм эчеп туйгач, кыз: — Коедан ташып, мин синең дөяләреңә дә суны туйганчы эчерим әле, — дип өстәде.

²⁰Һәм чүлмәгендә калган суны колашага бушатты да, янәдән су алып килергә дип, коега таба ашыкты. Шул рәвешчә, барлык дөяләргә су ташып эчертте.

²¹Мосафир адәм, үзенең бу сәфәре Раббының ихтыяры белән эшләнгәнме-юкмы икәнен аңларга теләгәндәй, кызга дәшмичә уйланып карап торды.

²²Дөяләр су эчеп туйгач, кызга бирер өчен, мосафир адәм ярты шәкыл авырлыгында алтын борын алкасы һәм ун шәкыл авырлыгында ике данә алтын кул беләзеге чыгарды.

²³Һәм сорады: — Әйт әле: кем кызы син? Атаң өендә, төн кунып чыгар өчен, безгә урын булмасмы икән? — диде.

²⁴— Мин Нахорның Милкәдән туган углы Бетуилнең кызы буламын, — дип җавап бирде кыз.

²⁵Аннан өстәп әйтте: — Бездә салам һәм мал азыгы җитәрлек. Төн кунар өчен, урын да булыр, — диде.

²⁶Мосафир адәм, җиргә кадәр башын иеп, Раббыга шөкрана кылды.

²⁷Һәм әйтте: «Минем хуҗам Ибраһим әфәнденең Раббы Алласына мактау булсын! Ул минем хуҗамны Үзенең мәрхәмәтеннән мәхрүм итмәде, аңа тугры калды! Раббы мине туры юл белән хуҗамның кардәше яшәгән йортка китереп җиткерде», — диде.

²⁸Рәбика йөгерә-чаба анасының өенә кайтты да барлык бу хәлләрне сөйләп бирде.

²⁹Рәбиканың Лабан исемле бертуган кардәше бар иде. Лабан тиз генә өйдән чыкты да, мосафирны күрергә дип, кое янына ашыкты.

³⁰Сеңелесе кулындагы беләзекләр белән алканы күргәч, һәм сеңелесе аңа мосафирның әйткән сүзләрен ирештергәч, Лабанның бу кешене күрәсе килде. Инде менә ул кеше дөяләре белән бергә кое янында басып тора.

³¹Лабан мосафирга әйтте: — И Раббының мөбарәк бәндәсе, ник син шәһәр читендә басып торасың, әйдә, түрдән уз, — диде. — Мин синең өчен өй һәм дөяләрең өчен урын әзерләп куйдым.

³²Мосафир адәм өйгә керде. Лабан, дөяләрне тугарып, аларга салам һәм азык бирде, мосафирга һәм аның янындагы кешеләргә аяк юар өчен су китерде.

³³Ашарга тәкъдим ителгәч, мосафир әйтте: — Ни өчен килгәнемне аңлатмыйча, ашарга утырмаячакмын, — диде. Аңа: — Алайса, аңлат, — диделәр.

³⁴Мосафир сөйли башлады: — Мин — Ибраһимның кол хезмәтчесемен, — диде. —

³⁵Раббы минем хуҗам әфәндене мөбарәк кылды, аны олуг мал-мөлкәт иясе итте: аңа эре һәм вак терлек, алтын-көмеш, кол ир вә кол хатын-кызлар, дөя һәм ишәкләр бирде.

³⁶Хуҗамның хатыны Сара картайган көнендә хуҗам әфәндегә бер угыл тудырган иде, инде менә хуҗам үзенең бар булган байлыгын шул углына васыять итте.

³⁷Хуҗам мине ант иттереп кисәтте: «Үзем яшәгән Кәнган җиреннән углыма хатын алдырма!

³⁸Атам йортына, кардәшләрем янына бар, углыма хатынны шул җирдән алып кайт!» — дип боерды.

³⁹Мин хуҗам әфәндедән: «Бәлкем, андагы кыз минем белән монда килергә теләмәс?» — дип сорадым.

⁴⁰Хуҗам миңа әйтте: «Мин Раббы хозурындагы кешемен, Ул, синең сәфәреңне уңышлы итәр өчен, барасы юлыңа алдан Үзенең фәрештәсен күндерер, — диде. — Углыма хатынны син минем ата-бабам йортыннан, кардәшләрем арасыннан алып кайт.

⁴¹Кардәшләрем янына барып та, алар сиңа кыз биреп җибәрүдән баш тартсалар, ул чакта син миңа биргән антыңнан азат булырсың», — диде.

⁴²Бүген кое янына килеп туктагач, мин дога багышладым: «Йа Раббы, хуҗам әфәнде Ибраһимның Алласы! Минем юлымны уңышлы кыл! — дидем. —

⁴³Менә мин кое янында басып торам. Кызлардан кем дә кем су алырга килсә, аңардан, чүлмәгеңнән бераз су эчимче, дип сорыйм.

⁴⁴Әгәр ул, үзең дә эч, дөяләреңә дә су алып килеп эчерермен, дип әйтсә, хуҗамның углына Раббы насыйп иткән хатын шул кыз булыр».

⁴⁵Күңелемдәге шул догалы уйларымны уйлап та бетермәдем, шулчак иңбашына су чүлмәге күтәргән Рәбика күренде, чыганак янына килде дә, түбән төшеп, су чумырып алды. Шуннан мин: «Миңа эчәргә су бирче», — дип сорадым.

⁴⁶Ул, шундук иңбашыннан чүлмәген төшереп: «Эч! Дөяләреңә дә эчәргә бирермен», — диде. Мин эчтем; аннан Рәбика дөяләремә дә су алып килеп эчерде.

⁴⁷Мин аңардан: «Кем кызы син?» — дип сорадым. Ул әйтте: «Нахорның Милкәдән туган углы Бетуилнең кызы буламын». Шуннан мин аңа борын алкасы һәм беләзекләр бирдем.

⁴⁸Шуннан соң, җиргә кадәр башымны иеп, Раббыга шөкрана кылдым, хуҗамның углына бертуган кардәшенең кыз оныгын алып кайту өчен, миңа туры юл күрсәткән хуҗам әфәнде Ибраһимның Раббы Алласына күңелемнән догаларымны багышладым.

⁴⁹Инде сез, хуҗам әфәндегә мәрхәмәтле булып, аңа тугрылык сакларга телисез икән, ачык итеп әйтегез. Теләмәгән очракта да әйтегез. Миңа уңга әллә сулга борылыргамы?

⁵⁰Лабан белән Бетуил җавап биреп әйттеләр: — Раббыдан иңгән эш бу, — диделәр. — Моны без сиңа яхшы эш дип тә, яман эш дип тә әйтә алмыйбыз.

⁵¹Әнә Рәбика каршыңда тора. Ал да кит. Раббы боерганча, хуҗа әфәндеңнең углына хатын булып барсын.

⁵²Бу сүзләрне ишеткәч, Ибраһимның кол хезмәтчесе, җиргә кадәр башын иеп, Раббыга хөрмәтен белдерде.

⁵³Аннары ул Рәбикага көмеш һәм алтын бизәнү нәрсәләре, өс киемнәре чыгарып бирде, шулай ук кызның абыйсына һәм анасына да затлы әйберләрдән бүләкләр өләште.

⁵⁴Соңра янындагы адәмнәре белән бергә ашады-эчте, бергә төн кунды. Иртәгесен торгач, кол хезмәтче: — Инде миңа әфәндем хозурына кайтып китәргә рөхсәт итегез, — диде.

⁵⁵Әмма кызның анасы белән абыйсы әйттеләр: — Бераз гына, бер ун көн генә булса да кыз безнең янда калсын, аннары алып китәрсең, — диделәр.

⁵⁶— Мине тоткарламагыз, — диде кол хезмәтче. — Чөнки минем юлымны Раббы уңышлы итте. Зинһар, җибәрегез, мин хуҗам әфәнде хозурына кайтыйм.

⁵⁷Алар әйттеләр: — Кызны чакырыйк та сорыйк, ул ни дияр бит?

⁵⁸Рәбиканы чакырып: — Син бу кеше белән китәргә ризамы? — дип сорадылар. Кыз: — Риза, — дип җавап бирде.

⁵⁹Шулай итеп, сеңелләре Рәбикага, аның даясына [41], Ибраһимның кол хезмәтчесенә һәм аның адәмнәренә китәргә рөхсәт ителде.

⁶⁰Рәбикага фатиха биреп, әйттеләр: «И кыз кардәшебез! Меңнәрчә мең кешенең анасы бул син, дошманнарыңның йорт-җирләрен варисларың үзләренә милек итсен!»

⁶¹Рәбика һәм асрау кызлар, юл хәстәрен күреп, дөяләргә менеп утырдылар да кузгалып киттеләр. Кол хезмәтче Рәбиканы әнә шулай үзе белән алып китте.

⁶²Исхак исә Беер-Лахай-Роидан кайткан, ул инде Нәгеб җирендә яши иде.

⁶³Шулай булды ки, беркөнне кичкә таба, уйларына батып, кырда йөргәндә, Исхак башын күтәреп карады һәм якынлашып килүче дөяләрне күрде.

⁶⁴Рәбика да, Исхакны күреп, дөя өстеннән җиргә төште.

⁶⁵Кол адәмнән: — Кыр буйлап безнең каршыбызга килүче кеше кем ул? — дип сорады. — Ул минем хуҗам әфәнде, — дип җавап бирде кол. Рәбика шундук бөркәнчеге белән йөзен каплады.

⁶⁶Кол адәм үзе башкарган эшләрне түкми-чәчми Исхакка сөйләп бирде.

⁶⁷Әнисе Сараның чатырына алып, Исхак Рәбикага өйләнде, аны хатыны итте. Рәбиканы ул сөеп-яратып яшәде. Әнисен юксынып хәсрәт чиккән Исхак өчен ул бер юаныч булды.