Read Изге Язма, 2015 Яратылыш 42 Bible Online

Яратылыш 42 - Изге Язма, 2015 bible

Яратылыш 42

¹Ягъкуб, Мисырда икмәк барлыгын белеп, угылларына: — Сез нәрсә бер-берегезгә карашып торасыз? — диде.

²Аннары: — Мисырда, әнә, икмәк бар дип ишеттем. Исән калыйк, үлмик дисәк, шунда барып, икмәк сатып алып кайтыгыз, — дип өстәде.

³Шулай итеп, Йосыфның ун кардәше, икмәк сатып алыр өчен, Мисырга юнәлде.

⁴Әмма Ягъкуб Йосыфның энесе Беньяминне агалары белән бергә җибәрмәде, ул-бу булмагае дип курыкты.

⁵Мисырга икмәк сатып алырга килүчеләр арасында әнә шулай Исраилнең угыллары да бар иде. Чөнки Кәнган җирендә дә ачлык хөкем сөрә иде.

⁶Йосыф исә, Мисырның баш түрәсе сыйфатында, килгән бар халыкка икмәк сата иде. Йосыфның хозурына килгәч, ун кардәше итагать белән аңа баш иделәр.

⁷Йосыф үзенең агаларын бер күрүдә үк таныды, әмма таныганлыгын сиздермәде һәм алар белән бик кырыс сөйләште. Сорады: — Сез кайдан килдегез? — диде. Тегеләр: — Без Кәнган җиреннән, икмәк сатып алырга килдек, — диделәр.

⁸Йосыф үзе агаларын таныса да, тегеләр аны танымадылар.

⁹Йосыф, агалары турында төшендә күргәннәрне хәтеренә төшереп, аларга: — Сез — шымчылар! Сез монда мәмләкәтнең шәрә урыннарын [94] карарга килгәнсез! — диде.

¹⁰— Юк, әфәндебез, — диделәр кардәшләре. — Без, синең колларың, монда икмәк сатып алырга дип килдек.

¹¹Без — бер ата балалары, намуслы кешеләр, без колларыңның беркайчан шымчылык иткәннәре юк!

¹²Йосыф: — Түгел! — дип кисте. — Сез монда мәмләкәтнең шәрә нокталарын күзәтергә килгәнсез!

¹³Кардәшләре: — Без, синең колларың, Кәнган җирендәге бер кешенең угыллары булабыз, абыйлы-энеле унике туган. Иң кече энебез әтиебез янында калды, ә бер энебез инде юк, — диделәр.

¹⁴— Әйтәм бит, сез монда шымчы булып килгәнсез! — дип кабатлады Йосыф. —

¹⁵Шуңа күрә сез сынау үтәргә тиеш. Фиргавеннең гомере белән ант итәм: кече энегез монда китерелгәнгә кадәр, сез моннан беркая да китә алмаячаксыз!

¹⁶Арагыздан берегез, өегезгә кайтып, энегезне монда алып килсен. Калганнарыгыз монда тотык булып калыр. Сөйләгән сүзләрегез хакмы, түгелме икәне менә шунда ачыкланыр. Энегезне алып килмисез икән, ул чакны, фиргавеннең гомере белән ант итәм, сез чыннан да шымчылар булып чыгасыз!

¹⁷Шулай дип, Йосыф аларны өч көнгә сак астына куйды.

¹⁸Өченче көнендә аларга әйтте: — Исән каласыгыз килсә, мин әйткәнне эшләрсез, чөнки мин Аллаһыдан куркам.

¹⁹Әгәр намуслы кешеләр икәнсез, арагыздан кем дә булса берегез тотык булып монда калсын, ә башкаларыгыз ачлыктан иза чиккән гаиләләрегез өчен моннан икмәк алып китәр.

²⁰Ә инде сүзегезнең хаклыгын исбатларга һәм үлемнән котылып калырга теләсәгез, кече энегезне минем хозурыма китерегез. Кардәшләр күнделәр.

²¹Алар бер-берләренә болай диештеләр: — Хактыр: без кардәш энебезгә карата кылган эшебезнең җәзасын татыйбыз. Без аның җаны газапланганын күреп тордык, ул бездән ялвара-ялвара үтенде, әмма без тыңламадык. Инде шул эшебез өчен безнең башка да кайгы килде.

²²Арадан Рубин, җавап биреп, кардәшләренә әйтте: — Мин сезне кисәттем түгелме?! «Малайга яманлык эшлисез, тыелыгыз!» — дидем. Ләкин сез тыңламадыгыз. Менә, баланың каны хәзер бездән үч ала.

²³Йосыф белән тылмач аша аралашканга, кардәшләр хәзер Йосыфның бу сүзләрне тыңлап-аңлап торганын белмәделәр.

²⁴Йосыф, кардәшләре яныннан читкә китеп, елап алды. Аннары янәдән алар янына килде, сөйләште-аңлашты һәм, араларыннан Шимунны аерып алып, барысының да күз алдында агасының кулларына богау салырга кушты.

²⁵Аннан соң тагын әмер биреп, кардәшләренең йөк капчыкларына икмәк тутыртты, юлда ашарларына өлеш чыгарып, икмәк бәһасе өчен алынган көмешне һәркайсының капчыгына кире салып куярга кушты. Барысы да Йосыф кушканча эшләнде.

²⁶Кардәшләр, үзләренең икмәкләрен ишәкләргә төяп, кайтыр юлга чыктылар.

²⁷Төн кунарга туктаган җирдә кардәшләрнең берсе, ишәгенә азык бирү өчен, капчыгын чиште һәм, капчык авызында ук үзенең икмәк сатып алганда түләгән көмеш акчаларын күреп,

²⁸кардәшләренә: — Менә, минем көмешем үземә кире кайтты, капчыгымның авызында ята! — диде. Курку-аптыраудан һәммәсенең йөрәге кысылып килде. Тетрәнә-тетрәнә, алар бер-беренә: — Аллаһының безгә күрсәткән бу хикмәтләре нәрсәне аңлата икән? — диештеләр.

²⁹Кәнган җиренә, Ягъкуб янына кайткач, алар үз башларыннан үткән барлык бу хәлләрне аталарына сөйләп бирделәр.

³⁰— Ул мәмләкәтнең хуҗасы булган кеше безнең белән бик кырыс сөйләште, — диделәр. — Ул безне бу илдә шымчылык итәргә килгән кешеләр дип кабул итте.

³¹Без аңа аңлаттык: «Без намуслы кешеләр, безнең шымчылык иткәнебез юк, — дидек. —

³²Без бер ата балалары, абыйлы-энеле унике туган; беребез инде юк, ә иң кечебез хәзер әтиебез янында, Кәнганда калды», — дидек.

³³Ләкин мәмләкәтнең ул идарәчесе безгә әйтте: «Менә, намуслы кешеләрме, юкмы икәнегезне мин болай беләчәкмен: кардәшләрегездән берегез минем янда монда калыр, ә башкаларыгыз, ачлыктан иза чиккән гаиләләрегез өчен икмәк алып, юлга чыксыннар, — диде. —

³⁴Аннары кече энегезне минем янга алып килегез. Менә шул чакны мин сезнең шымчылар түгел, ә намуслы кешеләр икәнегезгә ышанырмын. Кардәшегезне дә азат итәрмен, сез бу мәмләкәттә рәхәтләнеп алыш-биреш эшләре белән шөгыльләнә алырсыз», — диде.

³⁵Капчыкларны бушата башлагач, гаҗәп хәл: аларның һәркайсының капчыгыннан көмеш акча янчыгы килеп чыкты. Үзләренең бу көмеш акчалы янчыкларын күргәч, һәммәсе — угыллар да, аталары Ягъкуб та — тәмам куркуга төштеләр.

³⁶Аталары Ягъкуб угылларына әйтте: — Сез мине угылларымнан мәхрүм иттегез: Йосыф юк, Шимун юк! Инде менә Беньяминне дә алып китәргә телисез. Моның бар авырлыгы минем башка төшәчәк! — диде.

³⁷Атасы Ягъкубка җавап биреп, Рубин әйтте: — Беньяминне кире алып кайтмасам, минем ике углымны үтер! — диде. — Беньяминне миңа ышанып тапшыр, мин аны сиңа һичшиксез кире алып кайтачакмын!

³⁸Ләкин Ягъкуб: — Углымны сезнең белән җибәрмәячәкмен! — диде. — Абыйсы үлгәч, ул минем берүзе калды. Әгәр барыр юлыгызда бер-бер хәл була калса, хәсрәт-кайгыдан сез минем чал башымны гүргә кертәчәксез бит!