Read Изге Язма, 2015 Иремия 2 Bible Online

Иремия 2 - Изге Язма, 2015 bible

Иремия 2

¹Миңа Раббы сүзе килеп иреште:

²— Бар, Иерусалимгә ишеттер. Раббы болай дип әйтә, диген: «Мин синең яшь чактагы тугрылыгыңны, кәләш чагыңдагы мәхәббәтеңне, Минем артымнан ияреп, чүлгә, берни үсми торган кысыр җиргә барган чагыңны искә төшерәм.

³Исраил — Раббы Үзе өчен сайлаган халык, уңышның беренче җимеше кебек иде; аңа зыян китергән һәркем хөкем ителде — бәла-казага тарыды. Бу — Раббы сүзе».

⁴Әй Ягъкуб йорты, Исраил [3] халкының барлык кабиләләре, Раббы сүзен ишетегез!

⁵Раббы болай ди: «Аталарыгыз Миннән йөз чөерергә сәбәп булырлык нинди гаделсезлек тапты Миндә? Алар бернигә ярамаган потларга иярделәр, шуның белән үзләре дә бернигә яраксыз затларга әверелделәр.

⁶Ата-бабаларыгыз: „Безне Мисыр җиреннән алып чыгып, чүл-сахрадан, чокыр-чакырлы, кибеп корыган, караңгы, беркем йөрмәгән һәм яшәмәгән җирдән алып барган Раббы кайда?“ — дип сорамадылар.

⁷Мин бит сезне, җимешләре белән туклансын, байлыгыннан файдалансын дип, уңдырышлы җиргә алып килдем. Ә сез, Минем җиремә кереп, аны нәҗесләдегез [4] — биләмәмне чирканыч бер урынга әверелдердегез.

⁸Руханиларыгыз: „Раббы кайда?“ — дип сорамады, сезнең Канун белгечләре Мине белмәде, хөкемдарларыгыз Миңа каршы баш күтәрде, пәйгамбәрләрегезБагал исеменнән сөйләде, ярдәм күрсәтә алмаган потларга иярде.

⁹Шуның өчен Мин әле сезгә, хәтта угылларыгызның угылларына да дәгъва белдерәчәкмен! — ди Раббы. —

¹⁰Киттиләр яшәгән утрауга [5] барып карагыз, Кыдарга [6] кешеләр җибәрегез һәм барын да әйбәтләп тикшерегез: сездәге кебек хәл булдымы икән кайчан да бер —

¹¹нинди дә булса бер халык үзенең илаһын, гәрчә ул чын булмаса да, башкага алыштырдымы икән?! Ә Минем халкым үзенең данын — үз Алласын — ярдәм күрсәтә алмаган нәрсәгә алыштырды!

¹²И күкләр, таң калыгыз моңа, коточарлык бу хәлдән тетрәнегез! — дип белдерә Раббы. —

¹³Минем халкым ике яман эш эшләде: Мине — терек су чыганагын ташлады һәм су җыярга үзенә таш кыяда чокырлар ясады, ләкин алар ярылып, анда су тормас булды.

¹⁴Исраил колмыни?! Кол булып туганмыни ул?! Ни өчен соң ауладылар аны?

¹⁵Исраилгә карап, дошманнары арысландай үкерә, яман тавыш белән ырылдый. Алар аның җирен чүлгә әйләндерде — Исраил шәһәрләре яндырылды, яшәргә кешеләре дә калмады.

¹⁶Боларга өстәп, Мемфис [7] белән Тахпанхес [8] кешеләре синең башыңны ярачак [9], әй Исраил!

¹⁷Сине җитәкләп барган Раббы Аллаңны ташлап, үз башыңа үзең бәла алдың түгелме?!

¹⁸Әйт әле: Нил суын эчәр өчен, Мисырга юл тотудан сиңа нинди файда? Фырат елгасыннан су эчәр өчен, Ашшурга юл тотудан сиңа нинди файда? [10]

¹⁹Үз явызлыгың сиңа үзе җәза бирәчәк, Миннән йөз чөерүең сине үзе гаепләячәк. Раббы Аллаңны ташлап китүнең, Миннән курыкмауның ни дәрәҗәдә яман вә ачы эш икәнлеген белеп тор! Бу — Хаким, Күкләр Хуҗасы Раббы сүзе.

²⁰Син инде күптән камытыңны сындырдың, сине бәйләгән бауларны [11] өздең, „Сиңа хезмәт итмәячәкмен!“ — дидең. Һәр биек калкулыкта, киң ябалдашлы һәр агач астында фахишәлек иттең — башка илаһларга табындың.

²¹Мин сине иң саф орлык — иң затлы йөзем куагы итеп утырткан идем. Ничек соң син Миңа чит булган кыргый йөзем куагына әйләндең?

²²Шуңа күрә, селте белән юынсаң да, сабынны күп итеп куллансаң да, гаебеңнең табы һаман күз алдымда Минем, — дип белдерә Хуҗа-Раббы. —

²³Син: „Мин пакьмен, Багалга иярмәдем!“ — дип, ничек әйтә аласың?! Үзәнлектә кылган гамәлләреңә кара, үзеңнең нәрсәләр эшләгәнеңне исеңә төшер. Юлларыңда уйнаклап, сикергәләп йөргән ана дөяне хәтерләтәсең син.

²⁴Дәрте ташудан җилне иснәүче, чүл киңлегендә үскән кыргый ишәкне дә хәтерләтәсең — андый ишәкне кем тыя алыр?! Бер генә ата ишәккә дә, аны эзләп, көчен әрәм итәсе юк: җенси теләге ташып торганда, кыргый ана ишәкне табу бик җиңел.

²⁵Аякларың хәлсезләнмәсен, тамагың сусаудан корып кипмәсен дисәң, саклан син! Ләкин син: „Юкка өметләнмә, мин чит илаһларны яратам һәм алар артыннан барачакмын“, — дидең.

²⁶Исраилнең халкы, патшалары, түрәләре, руханилары, пәйгамбәрләре, тотылган карак кебек, оятка калдылар.

²⁷Агачка алар: „Син — минем атам“, — дип, ташка: „Мине син тудырдың“, — дип әйтәләр. Алар бит Миңа йөзләре белән түгел — аркалары белән борылдылар; әмма бәлагә тарыганда: „Килеп коткар безне!“ — диләр.

²⁸Үзең ясаган илаһларың кайда соң синең?! Бәла килгәндә коткарсыннар сине, булдыра алсалар! Синдә бит, әй Яһүдә, һәр шәһәрнең үз илаһы бар.

²⁹Нигә сез Минем белән дәгъвалашасыз? Сез барыгыз да Миңа каршы баш күтәрдегез! — дип белдерә Раббы. —

³⁰Юкка гына Мин сезгә, әй халкым, җәза бирдем — акылыгызга килмәдегез сез. Кылычыгыз, ерткыч арыслан сыман, пәйгамбәрләрегезне үтерде.

³¹И-и бүгенге буын, Раббы сүзенә колак сал: әллә Мин Исраил өчен чүл яисә караңгылык иле идемме?! Нигә соң Минем халкым: „Без үзебезгә үзебез хуҗа, без инде Сиңа кайтмаячакбыз!“ — дип әйтә?

³²Кыз кеше үзенең бизәнү әйберләрен, кәләш үзенең туй тасмаларын онытырмы?! Ә Минем халкым күптән инде Мине онытты!

³³Сөяркәләр табуда нинди оста син! Иң бозык хатын да синнән өйрәнә алыр иде.

³⁴Синең итәкләреңә бер гаепсез ярлы кешеләр каны ябышкан; әйтерсең, син аларны угрылык өстендә тоткансың. Шуңа да карамастан син:

³⁵„Минем гаебем юк! Инде миңа ачу тотмый Ул“, — дисең. „Гөнаһ кылмадым“ дигәнең өчен, Мин сине хөкем итәчәкмен!

³⁶Юлларыңны нигә шулай җиңел генә алыштырасың син? Ашшур сине хурлыкка калдырган кебек, Мисыр да сине хур итәчәк.

³⁷Син Мисырдан да башыңны тотып китәчәксең, чөнки син өмет баглаганнардан Раббы баш тартты — алардан бернинди ярдәм булмаячак сиңа».