Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб, 2013 Ибтидо 24 Bible Online

Ибтидо 24 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб, 2013 bible

Ибтидо 24

¹Иброҳим энди анча кексайиб қолди. Иброҳим нима қилмасин, Эгамиз унга барака берарди.

²Иброҳимнинг хонадонида қулбошиси бор эди. Иброҳим бор мулкини унга ишониб топширган эди. Бир куни Иброҳим ўша қулбошисига айтди:— Қўлингни сонимнинг остига қўйиб[161],

³Самовий Худо — Эгамнинг номи билан: “Ўғлингизга шу ерлик — Канъоннинг қизларидан келин олиб бермайман”, деб қасам ич.

⁴Сен менинг она юртимга — қариндошларимникига бор. У ердан ўғлим Исҳоққа келин топиб кел.

⁵— Эҳтимол, ўша қиз менга эргашиб, бу юртга келишга рози бўлмас, — деди қулбоши Иброҳимга. — Ундай ҳолда ўғлингизни сизнинг она юртингизга қайтариб олиб боришим керакми?

⁶— Йўқ! Зинҳор бундай қила кўрма! — деди Иброҳим унга. — Ўғлимни у ерга қайтариб олиб борма!

⁷Самовий Худо — Эгам мени отам хонадонидан — қариндош–уруғларим юртидан олиб чиққанда, У менга: “Сен турган шу юртни сенинг наслингга бераман”, деб қатъий ваъда берган эди. Сенинг олдингда Эгам фариштасини юборади. У шундай қиладики, сен менинг ўғлимга келин бўладиган қизни ўша юртдан топиб келасан.

⁸Лекин ўша қиз сен билан бирга келишга рози бўлмаса, қасамдан озод бўласан. Зинҳор ўғлимни у ерга олиб борма.

⁹Қулбоши ўз хўжайини Иброҳимнинг сони тагига қўлини қўйиб, унинг айтганларини қилишга онт ичди.

¹⁰Шундан кейин қулбоши хўжайинининг ўнта туясига ҳар хил қимматбаҳо совғалардан ортиб, Орам–Нахрайимга[162] йўл олди. Қулбоши Иброҳимнинг укаси Нахўр яшайдиган шаҳарга борди.

¹¹Оқшом пайти қулбоши шаҳар ташқарисидаги қудуқ ёнига етиб келди ва туяларни чўктирди. Бу пайтда аёллар сув олгани шу ерга келишарди.

¹²Қулбоши ибодат қилди:— Эй, Эгам, хўжайиним Иброҳимнинг Худоси! Бугун менга омад бер, хўжайиним Иброҳимга иноят кўрсатгин.

¹³Мен қудуқ бошида турибман, шаҳар қизлари сув олгани келишяпти.

¹⁴Истагим шуки, мен уларнинг бирига: “Илтимос, кўзангдан сув ичиб олай”, деб айтай. Агар ўша қиз: “Марҳамат, бемалол, туяларингизни ҳам суғориб қўяман”, деб айтса, қулинг Исҳоққа келин қилиб танлаганинг ўша қиз бўлсин. Шу орқали хўжайинимга иноят кўрсатганингни билайин.

¹⁵У ҳали гапини айтиб тугатмаган ҳам эдики, бир қиз келиб қолди. У елкасида кўзасини кўтариб олган эди. Бу қизнинг исми Ривқо бўлиб, у Батувалнинг қизи, Батувал — Иброҳимнинг укаси Нахўрнинг ўғли, Нахўрнинг хотини — Милхо эди.

¹⁶Ривқо ҳали бирон эркакнинг қўли тегмаган бокира қиз бўлиб, жуда чиройли эди. У қудуқ бўйига келиб, кўзасини тўлдирди ва орқасига қайтди.

¹⁷Шунда қулбоши югуриб, унга пешвоз чиқди.— Илтимос, кўзангдаги сувдан бир қултум бер, — деди.

¹⁸— Марҳамат, жаноблари, ичинг, — деб қиз дарров кўзасини елкасидан туширди–да, унга ичгани сув берди.

¹⁹Қулбоши сув ичиб бўлгач, қиз деди:— Энди туяларингиз учун ҳам сув тортиб бераман, тўйгунча ичсин.

²⁰У дарров кўзасидаги сувни охурга бўшатди–ю, яна сув тортгани қудуққа югуриб кетди. Қулбошининг ҳамма туяларини суғорди.

²¹Қулбоши: “Эгам саёҳатимни ўнгидан келтиргани ростмикан ёки йўқми”, деб сув тортаётган Ривқони жимгина кузатиб турди.

²²Қиз туяларни суғориб бўлгач, қулбоши қизга бурунга тақиладиган олтин сирғани[163] ва иккита билагузукни тақиб қўйди. Олтин сирғанинг оғирлиги бир мисқолдан ортиқ[164], билагузукнинг оғирлиги йигирма беш мисқол[165] чиқарди.

²³Сўнгра у қиздан:— Айт–чи, кимнинг қизисан? — деб сўради. — Отангнинг уйида бир кеча тунашимиз учун бизга жой топиладими?

²⁴— Отамнинг исми — Батувал, отамнинг отаси — Нахўр, онаси — Милхо деганлар эди, — деб жавоб берди қиз.

²⁵Сўнгра у:— Уйимизда туяларингиз учун сомон ҳам, ем ҳам кўп, меҳмонлар учун жой ҳам бор, — деб қўшиб қўйди.

²⁶Қулбоши тиз чўкиб, Эгамизга сажда қилди:

²⁷— Хўжайиним Иброҳимнинг Худоси — Эгамга ҳамду санолар бўлсин. Эгам хўжайинимга содиқ қолиб, иноятини дариғ тутмабди. Эгам мени тўппа–тўғри хўжайинимнинг қариндошлари олдига бошлаб келибди.

²⁸Қиз уйига югуриб борди ва юз берган воқеалардан уйидагиларни хабардор қилди.

²⁹Ривқонинг Лобон деган акаси бор эди.

³⁰Лобон синглисидан қулбошининг айтганларини эшитди, синглисининг бурнидаги сирғани ва қўлларидаги билагузукни кўрди ва қудуқ бўйига шошилди. Ўша одам ҳали ҳам булоқ бошида туяларининг олдида турган эди.

³¹— Марҳамат, эй, Эгам ёрлақаган, нега бу ерда турибсиз? Уйга юринг, уйимда ўзингиз учун битта хона, туяларингиз учун жой тайёрлаб қўйдим.

³²Шундай қилиб, қулбоши уйга кирди. Лобон туяларни юклардан бўшатиб, сомон, ем берди. Кейин у Иброҳимнинг қулбошисига ва у билан бирга келган туякашларга оёқларини ювиш учун сув олиб келди.

³³Шундан кейин кечки таом келтирилди. Иброҳимнинг қулбошиси эса:— Мен нима учун келганимни сизларга айтмагунимча, овқат емайман, — деди.— Марҳамат, гапиринг, қандай иш билан келдингиз? — деб сўради Лобон.

³⁴— Мен Иброҳимнинг қулбошисиман, — деб гап бошлади у.

³⁵— Хўжайинимга Эгам берган: у бой бўлиб кетган, Эгам унга кўплаб мол–қўй, кумушу олтинлар, қул ва чўрилар, туяю эшаклар берган.

³⁶Хотини Сора қариган чоғида хўжайинимга бир ўғил туғиб берди. Хўжайиним бутун мол–мулкини ўғлига топширган.

³⁷Хўжайиним ўғлига ўзи яшаётган Канъон юртининг қизларидан келин олиб бермаслигим учун менга қасам ичирди.

³⁸“Менинг ота уруғим — қариндошларим олдига бориб, ўша ердан ўғлимга келин олиб кел”, деди.

³⁹Мен эса: “Ўша қиз менга эргашиб бу ерга келмаса–чи”, дедим.

⁴⁰Лекин хўжайиним айтди: “Мен Эгам кўрсатган йўлдан юраман, У Ўзининг фариштасини сен билан бирга жўнатади ва сени омадга эриштиради. Сен ўғлимга қариндошларимдан — отам уруғидан келин олиб келасан.

⁴¹Агар қариндошларимникига борганингда, улар қизини бу ерга юборишга рози бўлишмаса, қасамингдан озод бўласан.”

⁴²Қулбоши гапида давом этди:— Бугун мен қудуқ бўйига келиб, дедим: “Эй, Эгам, хўжайиним Иброҳимнинг Худоси! Ўтинаман, сафаримга омад бер.

⁴³Мен булоқ бошида турибман. Сув олгани келган қизга мен, илтимос, кўзангдан сув ичиб олай, деб айтай.

⁴⁴Ўша қиз, марҳамат, бемалол, туяларингизни ҳам суғориб қўяман, деб айтса, хўжайинимнинг ўғлига Эгам келин қилиб танлаган қиз ўша бўлсин.”

⁴⁵Мен кўнглимдан шу гапларни ўтказиб бўлмаган ҳам эдимки, Ривқо елкасида кўзасини кўтариб келаётган экан. У қудуққа бориб, кўзасини сувга тўлдирди. Мен унга: “Илтимос, сувингдан ичиб олай”, дедим.

⁴⁶У дарров елкасидан кўзасини туширди–да: “Марҳамат, ичинг, туяларингизни ҳам суғориб қўяман”, деди. Мен сув ичдим, Ривқо туяларимни ҳам суғорди.

⁴⁷Сўнг мен ундан: “Кимнинг қизисан?” деб сўрадим. У: “Батувал деган одамнинг қизиман, Отамнинг отаси — Нахўр, онаси — Милхо деганлар эди”, деб жавоб берди. Шундай қилиб, унинг бурнига сирғани, қўлларига билагузукларни тақиб қўйдим.

⁴⁸Сўнгра Эгамга тиз чўкиб, сажда қилдим. Хўжайиним Иброҳимнинг Худоси — Эгамга ҳамду санолар айтдим. Эгам мени тўппа–тўғри хўжайинимнинг қариндошлари олдига олиб келди. Мен унинг ўғлига қариндошлари оиласидан келин топдим.

⁴⁹Энди хўжайинимга чинакамига садоқат кўрсатадиган бўлсаларингиз, буни айтинглар, агар йўқ, десаларингиз, буни ҳам айтинглар, токи мен бир қарорга келиб, бирор нарса қилайин.

⁵⁰— Бу иш — Худодан, — деб айтдилар Лобон билан Батувал, — биз сизга бирор гап айта олмаймиз.

⁵¹Мана, Ривқо қаршингизда турибди. Уни олинг–да, кетаверинг. Эгамиз айтгандай, у хўжайинингизнинг ўғлига келин бўлсин.

⁵²Иброҳимнинг қулбошиси уларнинг гапларини эшитгач, мук тушиб, Эгамизга сажда қилди.

⁵³Сўнгра олтин, кумуш тақинчоқлар, чиройли либосларни Ривқога берди. Ривқонинг акаси билан онасига ҳам қимматбаҳо ҳадялар берди.

⁵⁴Қулбоши ва у билан бирга келган одамлар еб–ичдилар, тунни шу ерда ўтказдилар. Улар эртаси куни эрталаб туришгач, қулбоши: “Энди рухсат берсангиз, хўжайинимнинг олдига қайтайлик”, деди.

⁵⁵Лекин Ривқонинг акаси билан онаси:— Ривқо ҳеч бўлмаса ўн кунча биз билан қолсин, кейин кетса ҳам бўлади, — дейишди.

⁵⁶Лекин қулбоши уларга шундай деди:— Мени ушлаб турманглар, Эгамиз сафаримни ўнгидан келтирган. Мен қайтай, хўжайинимнинг олдига борай.

⁵⁷— Ҳозир қизимизни чақириб, ўзидан сўрайлик–чи, — дейишди улар.

⁵⁸Ривқони чақиришиб, ундан:— Ҳозир мана бу одам билан кетасанми? — деб сўрашди.— Ҳа, кетаман, — деди Ривқо.

⁵⁹Шундай қилиб, улар Ривқони, унинг энагасини[166] Иброҳимнинг қулбошиси ва одамлари билан бирга жўнатдилар.

⁶⁰Улар Ривқони дуо қилиб, унга шундай дедилар:“Эй, синглимиз! Мингларча, ўн мингларча фарзандларнинг онаси бўлгин!Наслинг ғанимларининг дарвозаларини эгалласин!”

⁶¹Шундан сўнг Ривқо ва унинг чўрилари туяларга минишиб, Иброҳимнинг қулбошиси билан жўнашга тайёр бўлишди. Ҳаммалари йўлга тушдилар.

⁶²Бу вақтда Исҳоқ Бэр–Лахай–Руй қудуғи[167] ёнидан қайтиб келиб, Нагав чўлида[168] яшаётган эди.

⁶³Исҳоқ кечқурун сайр қилиш учун[169] ташқарига чиққан эди. Бир пайт у туялар келаётганини кўрди.

⁶⁴Ривқо ҳам Исҳоқни кўрди ва дарров туядан тушди.

⁶⁵— Ҳув ана, бир одам дала бўйлаб биз томонга келяпти, ким у? — деб сўради Ривқо қулбошидан.— Менинг хўжайиним, — деб жавоб берди қулбоши. Ривқо рўмолини олиб, юзини беркитди.

⁶⁶Қулбоши ҳамма қилган ишларини Исҳоққа айтиб берди.

⁶⁷Шундай қилиб, Исҳоқ Ривқони онаси Сора яшаган чодирга олиб келди. У Ривқога уйланди. Исҳоқ уни жуда севарди. Шу тариқа Исҳоқ онасининг ўлимидан сўнг тасалли топди.