Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб, 2013 Шоҳлар 2 13 Bible Online

Шоҳлар 2 13 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб, 2013 bible

Шоҳлар 2 13

¹Сўнгра шундай ҳодиса содир бўлди: Довуднинг Тамара деган гўзал қизи бор эди. У Абсаломнинг синглиси эди. Довуднинг бошқа ўғли Омнўнга[68] Тамара ўгай эди. У Тамарани севиб қолди.

²Омнўн ўгай синглиси Тамарани деб азоб чекавериб, касал бўлиб қолди. Тамара ҳали бокира бўлгани учун, Омнўн унга бирор нарса қилишга ожиз эди.

³Омнўннинг Ёнадов деган дўсти бор эди. Ёнадов Довуднинг акаси Шимонинг[69] ўғли бўлиб, жуда айёр йигит эди.

⁴Бир куни Ёнадов Омнўнга деди:— Эй, шаҳзода, нимага кундан–кунга озиб–тўзиб кетяпсан? Менга ҳам сабабини айт–чи.— Ўгай акам Абсаломнинг синглиси Тамарани севиб қолдим, — деди Омнўн.

⁵— Тўшакка михланиб, ўзингни касалга сол, — деди Ёнадов. — Отанг сени кўргани келганда, унга: “Марҳамат қилиб, синглим Тамара келиб менга бирон таом берсин, таомни кўз олдимда тайёрлаганини мен кўрайин ва унинг қўлидан таом еяйин”, деб айтасан.

⁶Хуллас, Омнўн тўшакка михланиб, ўзини касалга солди. Шоҳ уни кўргани келди.— Марҳамат қилиб, синглим Тамара келиб, олдимда икки дона нон ёпсин, мен унинг қўлидан нон еяйин, — деди Омнўн.

⁷Тамара саройда яшарди. Довуд унга: “Аканг Омнўннинг уйига бориб, унга нон ёпиб бер”, деб айттириб юборди.

⁸Тамара ўгай акаси Омнўннинг уйига борди. Омнўн тўшакда ётган экан. Тамара хамир қориб, акасининг кўзи олдида нон ёпди.

⁹Товадаги нонни олиб келиб, Омнўннинг олдига қўйган эди, у емади. Омнўн:— Ҳузуримдан ҳамма чиқиб кетсин! — деб буйруқ берди, уйда ҳеч ким қолмади.

¹⁰Шундан кейин Омнўн Тамарага:— Таомни ётоқхонамга олиб кир, сенинг қўлингдан еяйин, — деди. Тамара ўзи ёпган нонларни акаси Омнўннинг ётоқхонасига олиб кирди.

¹¹Енг, деб нонни акасига яқин олиб борган эди, Омнўн бирдан Тамарага ёпишиб:— Кел, мен билан бирга бўл, синглим! — деди.

¹²— Йўқ, ака, мени зўрламанг! — деди Тамара. — Исроилда бунақа қилишмайди–ку! Бундай қабиҳ ишни қилманг!

¹³Бундай шармандаликдан кейин мен қандай бош кўтариб юраман?! Сиз эса Исроилдаги разил одамлардан биттаси бўлиб қоласиз. Шоҳга айтсангиз, у мени сиздан аямайди–ку!

¹⁴Лекин Омнўн Тамаранинг гапига қулоқ солмади. Омнўн Тамарадан кучлироқ эди, Тамарани зўрлаб ётқизиб, номусига тегди.

¹⁵Кейин Омнўн Тамарадан шундай нафратланиб кетдики, унга бўлган нафрати ардоқлаган севгисидан кучли эди.— Тур, жўна! — деди у Тамарага.

¹⁶— Йўқ! — деди Тамара. — Мени ҳайдаяпсиз, лекин бу ишингиз менга қилган ҳозирги гуноҳингиздан оғирроқдир.Бироқ Омнўн унинг гапига қулоқ солмади.

¹⁷Хизматкорини чақириб:— Бу хотинни ҳузуримдан ҳайдаб чиқариб, эшикни ёп! — деди.

¹⁸Хизматкор Тамарани ташқарига ҳайдаб чиқариб, орқасидан эшикни ёпди. Тамара узун, чиройли гулли либос[70] кийган эди. Шоҳнинг турмушга чиқмаган қизлари шундай кийинишарди.

¹⁹Тамара қайғусидан бошига кул сочиб, устидаги узун либосини йиртиб ташлади[71]. Уятдан юзини қўли билан тўсиб, фарёд солганича кетди.

²⁰Акаси Абсалом ундан:— Аканг Омнўн сен билан бўлдими? — деб сўради. — Майли, синглим, бу ҳақда бирортасига оғиз оча кўрма! Ахир, у аканг–ку! Бу воқеани кўнглингга олма.Шундан сўнг Тамара акаси Абсаломнинг уйида яшаб юраверди. У доимо ёлғиз, ғамгин эди.

²¹Шоҳ Довуд бўлиб ўтган воқеани эшитиб, қаттиқ ғазабланди.

²²Абсалом эса синглиси Тамаранинг номусини булғагани учун Омнўндан қанчалик нафратланса ҳам, унга бирор марта на яхши, на ёмон гап қилди.</p>

²³Икки йилдан кейин Абсалом шоҳнинг ҳамма ўғилларини Баал–Хазорга зиёфатга таклиф қилди. Баал–Хазор Эфрайим шаҳри яқинида бўлиб, бу ерда Абсалом қўйларининг жунини қирқтираётган эди[72].

²⁴Абсалом шоҳнинг ҳузурига келиб:— Қўйларимнинг жунини қирқтиряпман, марҳамат қилиб, шоҳ аъёнлари билан бирга мен, қулингизга ҳамроҳ бўлсинлар, — деди.

²⁵— Биз ҳаммамиз борсак, сенга юк бўламиз, ўғлим, — деди шоҳ Довуд. Абсалом қанча илтимос қилмасин, шоҳ, бора олмайман, деб унамади, бормаса ҳам, ўғлини дуо қилди.

²⁶— Бўлмаса, ижозат берсангиз, акам Омнўн биз билан борсин, — деди Абсалом.— Омнўн нимага сен билан бориши керак? — деб сўради шоҳ.

²⁷Абсалом илтимос қилавергандан кейин, шоҳ Омнўнни ва бошқа ўғилларини у билан бирга жўнатди.

²⁸Абсалом хизматкорларига шундай буйруқ берган эди:— Қараб туринглар, Омнўн шароб ичиб, сархуш бўлишини кутинглар. Сизларга “Омнўнни уринг”, деб айтишим биланоқ, уни ўлдирасизлар. Қўрқманглар, сизларга мен буйруқ беряпман. Дадил, мард бўлинглар!

²⁹Хизматкорлар Абсаломнинг буйруғини ижро этиб, Омнўнни ўлдирдилар. Шоҳнинг қолган ўғиллари эса хачирларига миниб қочиб қолишди.

³⁰Улар йўлда кетаётганларида, “Абсалом шоҳнинг ҳамма ўғилларини ўлдирибди, бирортаси ҳам тирик қолмабди”, деган хабар Довуднинг қулоғига етди.

³¹Шоҳ ўрнидан турди–да, қайғудан кийимларини йиртиб, ўзини ерга отди. Унинг ёнидаги барча аъёнлари ҳам кийимларини йиртишди.

³²Довуднинг акаси Шимо ўғли Ёнадов шундай деди:— Шоҳ ҳазратлари, ҳамма ўғилларимдан айрилибман, деб ўйламасинлар, фақат Омнўн ўлди, холос. У ўгай синглиси Тамаранинг номусига теккандан буён Абсалом Омнўнни ўлдиришга қасд қилиб юрарди.

³³Шоҳ жаноби олийлари, ҳамма ўғилларингиз ўлдирилибди, деган хабардан хавотирга тушмасинлар. Фақат Омнўн ўлган, холос.

³⁴Абсалом ўша заҳоти қочиб кетди. Қуддус девори устидаги соқчи ғарб томондан[73] шаҳарга қараб келаётган бир тўп оломонни кўрди.

³⁵Ёнадов шоҳга:— Ана, ўғилларингиз келишяпти, мен, қулингиз, айтгандай бўлди, — деди.

³⁶У гапини тугатар–тугатмас, шоҳнинг ўғиллари етиб келиб, фарёд кўтаришди. Шоҳ ҳам, аъёнлар ҳам ҳўнг–ҳўнг йиғлаб кўз ёш тўкишди.

³⁷Абсалом қочиб кетиб, Гашур шоҳи Талмайнинг[74] ёнига борди ва у ерда уч йил қолиб кетди. Талмай Омиҳуд деганнинг ўғли эди. Шоҳ Довуд эса ўғли Омнўн учун узоқ вақт мотам тутди.

³⁹Довуд Омнўннинг ўлимидан тасалли топгандан кейин, Абсаломни соғина бошлади[75].