Read Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб, 2013 Шоҳлар 2 2 Bible Online

Шоҳлар 2 2 - Ўзбек тилидаги Муқаддас Китоб, 2013 bible

Шоҳлар 2 2

¹Шундан кейин Довуд Эгамиздан:— Яҳудо шаҳарларидан бирортасига борайми? — деб сўради[8].— Бор! — деди Эгамиз.— Қайси шаҳарга борай? — деб сўради Довуд.— Хевронга бор! — деб жавоб берди Эгамиз.

²Довуд иккала хотини — Йизриллик Охинавам ва Кармиллик Наволнинг беваси Обигайл билан ўша ёққа жўнади.

³Одамларини ҳам оилалари билан бирга олиб кетди. Ҳаммалари Хеврон атрофидаги шаҳарларга жойлашдилар.

⁴Яҳудо халқи Хевронга бориб, Довуднинг бошига мой суртиб, уни Яҳудо устидан шоҳ қилиб танлашди.Шунда улар Довудга: “Гиладдаги Ёбош шаҳри аҳолиси Шоулни дафн қилибди”, деб хабар етказишди.

⁵Довуд хабарчилар орқали Ёбош аҳолисига шундай хабар жўнатди: “Шоул шоҳ жанобларига садоқатингизни кўрсатиб, уни дафн қилибсизлар. Бунинг учун сизларни Эгам ёрлақасин.

⁶Эгам сизлардан марҳаматини ва садоқатини дариғ тутмасин. Қилган хайрли ишингизга яраша сизларга яхшилик қилай.

⁷Энди дадил, мард бўлинглар. Шоҳ жаноблари Шоул оламдан ўтдилар. Яҳудо халқи эса менга мой суртиб ўзларига шоҳ қилди.”</p>

⁸Нар деган одамнинг ўғли Абнур[9] Шоулнинг лашкарбошиси бўлган эди. Абнур Шоулнинг ўғли Ишбоситни[10] Моханайим шаҳрига[11] олиб келди.

⁹Уни Гилад, Ошер[12], Йизрил, Эфрайим, Бенямин ҳудудларига — бутун Исроилга[13] шоҳ қилди.

¹⁰Ишбосит қирқ ёшида шоҳ бўлиб, у Исроилда икки йил шоҳлик қилди.Лекин Яҳудо халқи Довудга эргашди.

¹¹Довуд Хевронда Яҳудо халқига етти йилу олти ой шоҳлик қилди.</p>

¹²Нар ўғли Абнур Ишбоситнинг одамларини бошлаб Моханайимдан чиқди ва Гивон шаҳрига[14] қараб юрди.

¹³Довуднинг одамларига Зеруя ўғли Йўаб бош бўлиб у ерга борганда, Гивон ҳовузи[15] ёнида Ишбоситнинг одамларига дуч келиб қолди. Томонларнинг бири ҳовузнинг бир тарафида, иккинчиси бошқа тарафида тўхташди.

¹⁴Абнур Йўабга:— Қани, ҳар иккала томондан йигитлар рўпарамизда олишсинлар, — деди.— Майли, олишаверишсин, — деди Йўаб.

¹⁵Ишбоситнинг Бенямин қабиласидан ўн икки одами, Довуднинг одамларидан ҳам ўн иккитаси чиқди.

¹⁶Улар бир қўли билан бир–бирларининг бошларини ушлашди, иккинчи қўли билан қиличларини бир–бирларининг биқинларига санчишди. Ҳаммалари бирга ерга йиқилиб жон беришди. Шу сабабдан Гивондаги ўша жойга “Тиғлар майдони”[16] деб ном берилган.

¹⁷Ўша кунги жанг жуда қаттиқ бўлди. Барибир, Абнур бошлиқ Исроил одамлари Довуднинг одамларидан енгилди.

¹⁸Зеруянинг уч ўғли — Йўаб, Абушай ва Осойил ҳам ўша куни у ерда эдилар. Осойил, худди кийикка ўхшаб, жуда чопағон эди.

¹⁹У на ўнгга, на чапга бурилмай, тўппа–тўғри Абнурнинг изидан қувиб кетди.

²⁰Абнур орқасига қараб:— Осойил, бу сенмисан? — деб сўради.— Ҳа, менман, — деди Осойил.

²¹— Ё ўнгга ёки чапга кет, йигитлардан бирортасига ҳамла қилиб, қурол–яроғини ол, — деди Абнур. Аммо Осойил Абнурнинг ортидан қолмади.

²²Абнур Осойилни яна огоҳлантирди:— Мени қувлама, тағин абжағингни чиқариб юбормай! Акс ҳолда аканг Йўабнинг юзига қандай қарайман?!

²³Барибир Осойил унинг ортидан қолмади. Абнур найзасининг орқа учи билан Осойилнинг қорнига бир урган эди, найза Осойилнинг орқасидан тешиб чиқди. Осойил ерга йиқилди–ю, жон берди. Ҳамма Осойил йиқилиб ўлган жойга етиб борди–ю, тўхтаб қолди.

²⁴Йўаб билан Абушай эса Абнурнинг изидан қолмади. Кун ботганда улар Омоҳ тепалигига етиб боришди. Омоҳ Гивон чўлига борадиган йўлнинг шарқ томонидаги Гиёҳ деган жой яқинида эди.

²⁵Бенямин қабиласидан одамлар йиғилиб келиб Абнурнинг атрофига бирлашди ва бир тепаликнинг устида тўхташди.

²⁶Сўнгра Абнур Йўабни чақириб деди:— Қачонгача бир–биримизни қирамиз?! Бунинг оқибати ёмон бўлишини биласан–ку! Одамларингга: “Бўлди, энди биродарларингизни таъқиб қилманглар”, деб қачон буйруқ берасан?

²⁷Йўаб эса шундай жавоб берди:— Худо ҳақи, яхшиямки ўзинг айтдинг. Бўлмаса, одамларим эртага эрталабгача биродарларини таъқиб қилишни тўхтатмасдилар.

²⁸Йўаб бурғу чалдирди, ҳамма тўхтади. Шундан сўнг улар Исроил лашкарини таъқиб қилишдан тўхтаб, улар билан жанг қилмадилар.

²⁹Абнур эса тун бўйи одамлари билан Иордан водийси[17] бўйлаб юриб, Иордан дарёсини кечиб ўтди, улар жарликни ёқалаб[18], Моханайимга етиб келишди.

³⁰Йўаб Абнурни қувлашдан тўхтаб, орқасига қайтди ва ҳамма одамларини тўплади. Осойилдан ташқари, Довуднинг одамларидан яна ўн тўққиз киши ҳалок бўлган эди.

³¹Лекин Довуднинг одамлари Абнурнинг қўл остидаги Бенямин қабиласидан уч юз олтмиш кишини ўлдирган эдилар.

³²Йўаб одамлари билан Осойилнинг жасадини олиб келиб, ота–боболарининг Байтлаҳмдаги хилхонасига дафн қилишди. Йўаб ва унинг одамлари туни билан йўл юриб, Хевронга етиб келишганда, тонг отган эди.